برای عرشیان مرز

به نام خدای لحظه های خوب

به نام  او که شمارگان نفس هامان به تقدیر او قوام و دوام می یابند.

سرخوش از لحظه های خوب بودم که خبری هولناک مرا به جغرافیای مرز سراوان کشاند ، جایی در سیستان و بلوچستان

اگر با جغرافیای این دیار آشنا باشید به خوبی در می یابید جغرافیایی خشن ، گرم و توام با ریزگردهایش، دیار سیستان و بلوچستان، مردمانی دارد سینه ستبر و گرمای مهرشان هم پذیرای هر مهمان.

در گذار از پیچ و خم های معابر صفر مرزی، مردانی را نظاره می کنی از جنس شهامت.

روحیه رزمندگی در مرز از آنان سربازی کم توقع و سربزیر ساخته ، با کمبودها می سازند تا بسازند امنیت را به خرمی و شادمی و بیافرینند لحظه های پر مهر را برای همنوعان. لحظه لحظه حضورشان در مرز ستودنی است . وقتی به مرزبان رسیدم غبار چهره گرد خاک گرفته اش به تمام معنا از او یک اسطوره ساخته بود . اسطوره ای که شب و روزش در نقطه صفر صرف آرامش هموطن می شود. بر صورت گرد گرفته اش بوسه می زنم و مقداری از ریزگردهای غبار خاک را بر روی لبانم حس می کنم. گویی بوسه بر خاک پر مهر وطن زدم . دوست ندارم خاک روی لبانم را از خود بزدایم. این خاک قیمت دارد. قیمتش جان ، خون و نفس های همین مرزبانان پاک باخته است . مرزبانی که به دور از هیاهوی شهر در تنهایی لحظه های سکوت گزنده مرز،  به دل دژخیم می زند و در دفاع جانانه، سر به مهر می گذارد تا در تمنای آسمانی شدن، لحظه های ربنایی را دریابد. در ورای هیاهوی شهر ، آنسو در مرز، عاشقی جان می دهد. عرشیان با هلهله به استقبالش آمده اند اما این سو در شهر دریغ از استقبال ، هان  ای آدمیان شهر، این سو برای سرخوشی شهر ، مرزبانی جان می دهد اما دریغ از نگاه شهر.

در پس این روزها شنیدیم که مرزبانان در حریم مرز وطن خونابه مهر، برخاک مرز پر گهر جاری کردند / آری اینان برای خاک وطن، تن دادند تا خاک بماند به مهر.

به قلم: علی جویا