مدتیست از شکسته شدن این دل میگذردهنوز قطره هایی از اشک های آن روزها به چشمانم نشسته حالم بهتر نیست از این دل خسته گرفته دلم کجایی؟ که آرامم کنی کجایی؟ که این غم یخ زده را در دلم آب کنی گرفته دلم کجایی؟ که به درد و دل هایم گوش کنی نیستی و من در حسرت این لحظه ها نشسته ام. همسر عزیزم چند سال گذشت و من هیچ وقت نتوانستم نبودت را باور کنم و دلم هر روز و هر ساعت بیشتر برایت تنگ‌ می‌شود. و یقین دارم که تو هم ما را میبینی و من بر این باورم که شهادت بزرگترین پاداش خداوند برای تو بود و میدانم که لیاقتش را داشتی. آخرین تصویر از تو در ذهن من و دخترمان (یسنا) روزی بود که تو را با لبخند راهی کردیم و هرگز به این فکر نمی‌کردیم که آخرین دیدار باشد. از آن روز به بعد ما با یاد خاطرات و لبخند های زیبایت زندگی خواهیم کرد.

اینکه می‌خوانم نه شعر است و نه وصف است، فقط یک فریاد است، فریاد یک مادر پسرم، فرزندم نور چشمم، عزیزم، مادرم، یاورم ، محبوبم ، نوربصرم ، امیدم، جانم، قرارم ، جگرم ، روح و روانم ، شیرین زبانم ، دوستم ، تاب و توانم، شهیدم یکی یکدانه ی من، عزیز دردانه‌ی من، چراغ خانه‌ی من، جسمم ، عسلم، عشقم، قلبم عباسم ای همه کسم به چشمان قشنگت، به نگاهت، به آن قد رشیدت، به آن روح بلندت به شکوهت، به وقارت، به مقامت، به جلالت، به پیامت به آن روح عظیمت، به آن عزت نفست، به آن شکل قشنگت به آن اسم ملیحت، به لبخند مدامت، به غرورت، به آن قلب رقیقت به آن شانه‌ی پهنت، به سینه‌ی ستبرت، به آن شهد کلامت، به آن راه درستت پسرم راهت ادامه دارد...

بسم الله الرحمن الرحیم سه سال گذشت... چشم هایم را آرام می بندم و باران اشک هایم امانم نمی دهد... باز هم بار دیگر طوفانی تر از همیشه پای مرور خاطراتم تمام آن روز های پر از هیاهو را نظاره گر می شوم که گذر می کند در مقابل دیده گانم... خاطرات تلخ و شیرین... وعده های شیرین پدرانه، آرزو های بزرگ دخترک بابا، خاطرات کوتاه به یاد مانده از پدر و اما ۱۷ اسفند و لار و چشم انتظاری ها و در نهایت ۱۰ سال آرزو که تمامش خلاصه شد در جسم بی جانی که گوشه ای از اتاق چشم در چشم معراجیان ذره ذره آب شد اما تمام قد ایستاد برای آرامش دل دخترش زهرا... یادم نمی رود آن روز ها و شب ها را... بابا آرام خوابیده بود و مادرم که لحظه لحظه پروانه شده بود و گرد شمع خانه اش می چرخید... آنقدر قربان صدقه اش می رفت که گاهی بابا هم دلش می لرزید و شاهد بودم تمام آن نگاه های پر از حرف پدر را... بابای زهرا ۱۰ سال ماند ۱۰ سال زندگی ام بوی بهشت داشت در کنار نفس های بابا و من گواهم اگر جسمش بود کنارمان شاید بزرگترین بهانه اش مادری بود که جسمش را تب دار کرد که مرد خانه اش تب دار نباشد... مادری بود که نفسش گرفت با تک تک نفس های تنگ پدرم... مادری بود که خوابِ شب ۱۰ سال، حرام چشمانش شد که مبادا چشمان عزیزش برای همیشه خواب بماند... مادرم در زندگی من بزرگترین قهرمانی است که به من یاد داد یک زن می تواند برای خانواده اش هم در نقش مرد خانه باشد و هم در نقش همسر خانه، مادر می تواند برای فرزندانش هم پدر باشد و هم مادر... هم غم دار باشد و هم غم خوار... هم بیمار باشد و هم پرستار... مادر از غم تیمار داری اش می سوزد اما باز هم وقتی نگاهش میکنی میخندد جوری که دلت قرص باشد و مبادا دلت لحظه ای از غم ها بلرزد... امشب به اندازه ی تمام این سالها حرف گمشده دارم اما بهانه ها جمع شده اند انگار برای یک شب... آنهم شب ۲۸ صفر یعنی همان شب آخر امان از شب آخر امان از شبی که پرستوی کنج خانه مان پر گرفت و پرواز کرد تا آغوش آسمان... بابایم خوابیده بود... آرام تر از همیشه صورتش قرص ماه شده بود دلم میخواست رخ ماه و مهتابی اش را بوسه باران کنم دلم آرام بود از این آرامش بابا اما خبر نداشتم پشت این آرامش انگار وعده ها داده بودند به بابا برای بزم آسمانی ها... پر کشید بابا روی دستان مادرم پر کشید همان مادری که ۱۰ سال کمرش شکست زیر بار غمها اما باز هم ایستاد پر کشید بابا و بردند جان زهرا را به روی دست ها... پر کشید و از همان شب محمد همان مرد کوچک خانه مان، به یکبار مردانگی سراسر وجودش را پر کرد و شد مرد خانه مان... چند سال گذشت گفتنش به زبان آسان است اما چه کسی خبر دارد از لحظه لحظه و ساعت هایی که گذشت و من ذره ذره سوختم و شکستم پای تختی که ۱۰ سال تمام آرزو هایم مهمانش بود... نمیدانم حال دلم را چگونه باید فریاد بزنم به گوش اهل زمین و آسمان اغراق نیست اگر بگویم تمام لحظه هایی که در این سه سال برایم رقم خورد سخت تر بود شاید از تمام آن ده سال... شاید گمان میبردم بزرگتر شدنم دلتنگی هایم را کمتر کند اما چه خیالی داشت دختر بابا بزرگتر شدنم غمی از دلتنگی های دخترانه ام را کم که نمی کرد هیچ باید بگویم زیادتر هم شده این روزا دلتنگی های زهرای بابا... پدرم در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود... خبر داری سه سال است آواز لبم شده این حرف ها... خبر داری دلتنگ آغوشت که می شوم پناه میبرم به لباس رزمی که روزها و سالها آغوش گرم تو مهمانش شده بود و حالا شده بهانه ی آرامش زهرا... این روز ها آرام و در خلوت هایم حرف دل ها زیاد گفته ام با تو پدر اگر سراغ قاب عکست بیایی یا به سنگ مزارت نظری بیندازی گواهی خواهند داد برایت از اشک هایی که آرام و بی صدا از روی گونه هایم سر خورد و گوشه گوشه از قاب عکس و سنگ مزارت را سیراب از درد دلهایم کرد... سه سال گذشت چقدر زود گذشت زمانی که بودی گمان نمیبردم بعد از تو نای ماندن در این دنیا را داشته باشم اما حالا میبینم تو رفتی و من هنوز هم مانده ام... این روز ها با خودم عهد کرده ام حالا که تو رفتی و من بعد تو هنوز هم هستم، پس قطعا مانده ام تا ادامه دهنده ی راه پاک پدرم باشم... مانده ام تا به جهانیان نشان دهم نورخدا ها اگر رفتند اما هنوز هم ادامه دارند... مانده ام تا علم راهت را به دوش بگیرم و محکم تر از همیشه در همان مسیری که خون ها به پایش ریخته شده قدم بردارم مانده ام تا سرباز کوچک رهبرم باشم بابا برایم دعا کن ادامه دهنده ی خوبی برای راه پاکت باشم... این روز ها خیلی دلتنگ دیدارم بابا حال و روز دل دخترت این روز ها بارانی است کاش گذری کنی بر خواب های زهرایت تا شاید دیداری پدر و دختری مرهمی باشد برای زخم های دل پر دردم شهید همیشه زنده سیدنورخدا موسوی

فرمانده خستگی ناپذیر، هنگام کار زمان برایت معنا و مفهومی نداشت و در اوج خستگی چهره ی گشاده داشتی، افسوس که امروز بین ما و تو قدری فاصله افتاده و از وجودت بی بهره هستیم. مردم تورا همیشه با لباس مقدس ناجا و درحال آماده باش میدیدند، محل کارت نه اتاق رئیس، بلکه به صورت ایستاده در کنار خودرو پلیس در گوشه ای از چهار راه بازار قم نزدیک به حرم مطهر حضرت معصومه (س) بود و مدیر پشت میز نشین نبودی. سال ها قبل در سنگر مددکار کلانتری به مردم استان قم خدمت کردی، سالها نیز در مناطق عملیاتی استان سیستان و بلوچستان در مقابله با اشرار همچون سربازی جان بر کف بودی. آری به راستی میتوان نام تورا فرمانده مقابله با کرونا نامید کسی که خوب ترین راه رسیدن به پروردگار را انتخاب کرد، به مسائل و مشکلات پرداختن را تو از آغاز جوانی داشتی و ما نیز تمرین نستعلیق را داشتیم از تو چون استادمان مینوشتیم. رسیدگی به شکایات بیمارستان مخصوص بیماران کرونایی کار آسانی نبود که بر عهده گرفتی، می توان گفت از لحاظ خوبی هرچه هستی همانی که میبایست باشی. همکار بخشنده ی بی نیاز من، این چیزی نخواستنت، باهرچه که هست ساختنت، این چشم و دست و زبان توقع نداشتنت و به آن سوی پرچین ها نگاه کردنت، دل مرا عجب میشکند‌، کاش میتوانستیم امروز اشک را از گونه های فرزندانت بزداییم، ای کاش اشاره ای داشتی، امری داشتی، نیازی داشتی و رویای دور و درازی داشتی... میدان دادن به اندوه را هرگز نمی پذیرفتی چون در سنگر یک روانشناس سال ها خدمت کرده بودی و می دانستی که غم حریص است و مرز ناپذیر، طغیانگر و سرکش و بدلگام هست و هرچه به آن میدان دهی‌، میدان می طلبد و هرقدر در برابرش کوتاه بیایی قد می کشد و به سلطه می طلبد و له میکند، عقب نمی نشیند مگرآنکه به عقب برانی اش. غم آرام نمیگیرد مگر آنکه بی رحمانه سرکوبش کنی، هرگزاز تهاجم خسته نمیشود و چون تمامی روح را گرفت، انسان بیهوده میشود و بی اعتبار، ناانسان میشود و ذلیل غم. برای دگرگون کردن جهانی دردمند، طبیب حق ندارد بر سر بالین بگرید. برای مان بگو چقدر درخلوت خود با دیدن صحنه های غم مردم در این روزها گریستی و نگذاشتی اشکت را حتی همسرت ببیندـ امروز چشم بیماران و خانواده هایشان به دست طبیبان است، توخوب میدانستی و جلسات مکرر با مسئولان استانی برای حل مشکلات گواه این مدعاست. در زندگی لحظات سخت و طاقت فرسایی وجود دارد که عبور از آن بسیار سخت است، مومنان انقلابی در کوچه های تنگ و نفس گیر راهشان را ادامه میدهند و خم به ابرو نمی آورند و تو این راه سعادت را به خوبی بلد بودی. انگار دیروز بود، پیرمردی که در کلانتری میخواست دستت را ببوسد و نمیگذاشتی و میگفت چگونه زحمتت را جبران کند پیرمرد حق داشت سارقان زورگیر منزلش را دستگیر کرده بودی، درحالی که فرزندانش خود را باخته بودند تو ونیروهایت سررسیدی و همه امیدشان شدی. در کار خود از نفس می افتادی که نکند هم وطنت از نفس بیفتد اگر تورا شهید خدمت بنامم گزاف نگفته ام چون در مسیر خدمت به بیماران خود بیمار شدی. دیر یا زود این بیماری منحوس رخت بسته و مردم به روال عادی زندگی برخواهند گشت اما آنچه مجاز نیست، سکوت و گذشتن از خدمات شایسته ات است، بدان توهرگز به دست فراموشی سپرده نخواهی شد. نگارش،"سروان علی جوکار"-معاونت اجتماعی-قم

حمید عزیزم رفیق زیباترین لحظات زندگیم سلام، چشم هایم نشانی از خواب نداردمیخواهم با تو حرف بزنم نمی‌خواهم فکر کنم که رفته ای و دیگر تو را نمیبینم چون هنوز گرمای دستانت را روی صورتم حس میکنم میخواهم به تو فکر کنم که حتی فکر کردن به تو وجودم را ازلذت شیرینی سرشار میکند میخواهم چشم بدوزم به تک تک خاطرات قشنگی را که در این هشت سال کنار هم گذراندیم ... یادم نمی‌رود روزی مثل قرص ماه بر آسمان شبزده ی دلم تابیدی من لحظه به لحظه ی این هشت سال به بودن در کنار تو بالیدم هنوز هم میبالم چیزی عوض نشده تنها بین من وجسم خاکی تو فاصله افتاده همین، قطعا من وامیرحسین تنها یادگارت بعد از تو لحظات سخت و دشواری برایمان رقم می‌خورد تو کمکمون کن مثل همیشه و من ایمان دارم در این لحظه های سخت تو کنارمان هستی.

سلام بابای شهیدم یادت می‌آید آخرین دیدارمان کی بود؟ همانجا که تو را صدا زدم اما به چشمان آشوب زده‌ام نگاه نکردی ۳۶۵ روز است که می‌گذرد از آخرین دیدارم با تو پدر یکسال است که فقط در خواب‌هایم با تو زندگی می‌کنم نمی‌دانم از دلتنگی هایم برایت بگوییم؟ یا از چشمان بیقرار مادرم؟ نمی‌دانم از حسرت به دل نشسته همکارانت بگوییم که بر کنج دلشان به جا گذاشته ای؟ یا از قلب ماتم زده‌ام که بیقراری می‌کند وتا پدر نیایید آرام نمی‌گیرد، از کدامین درد بگوییم؟ اما پدر تمام دلتنگ بودنم را به خدا می‌سپارم به خدایی که تو در پناهش ماندی همانطور که حسرت شهادت بر دلت مانده بود آن حسرتی که در چشمانت خودنمایی می‌کرد اما آنقدر بزرگ مرد بودی که نگذاشتی کسی از غمت بداند آنجایی که بغض گلویت را رها نمی‌کرد و به رفیق‌های شهیدت پناه می‌بردی آنجایی که دامادمان شهید محمدحسین رئیسی در سال ۹۶ به فیض شهادت نائل گردید دیگر تاب نیاوردی و کمرت خمیده شد و مصمم بودی برای رفتن انگار که دلت در پی هوای شهادت بود پدر من با افتخار می گوییم که فرزند شهیدم فرزندی که با تمام حسرت‌هایش، گریه‌هایی که امانش را بریده، گریه‌های نیمه شبی که پایان ندارد اما همینکه میدانم به آرزویت رسیدی و در جوار اربابمان حسینی دل بیقرارم اندکی آرام می‌گیرد می گوییم خوشحالم که پدرم در راهی قدم گذاشتند که دوست داشتند در راهی که آرزوی شهادت دیگر بر دلش نمانده نگرانم نباش آن درس‌هایی که با حوصله پدرانه‌ات به من آموختی را به یاد دارم و مانند تو صبور می‌مانم شاید دلم بگیرد که دختران همسن من دست پدر را بگیرند ومن دست بر روی سنگ مزار شما بگذارم و به جای چهره‌ی دلنشینتان سنگ سرد مزارتان را ببوسم واینها حقیقت تلخی است که سخت می‌شود با آن کنار آمد من به شغل پدرم که پلیس نیروی انتظامی بودند افتخار می‌کنم وشغل پدرم را مقدس میدانم بخاطراینکه امنیت را برای مردمانشان فراهم می‌کنند، آن‌ها عاشق کارشان هستند وجانشان را برای خدمت کردن و حفظ کشورشان گذاشته‌اند. ۳۱ شهریورماه سال ۹۹ پدرم در راه مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر به شهادت رسیدند این افتخاری است برای همه ما که خالصانه از جانت برایمان گذاشتی همانگونه که رهبرم می‌فرمایند شهدا این هدیه‌ی الهی را آسان و رایگان به‌دست نیاوردند؛ به قیمت مجاهدت به‌دست آوردند؛ در راه خدا جهاد کردند، از خودشان گذشتند و خدا این هدیه را به آن‌ها داد همانند تو پدر که از جانت گذشتی از خانواده‌ات گذشتی تا ما در امنیت باشیم و بارها می‌گوییم خدا مرا دوست دارد که پدر مهربان وشجاعی مثل شما را داشتم ودارم و در آخر از همینجا من از تمام همکاران پدرم و مردم شهرم و دوستان عزیزی که سعی وتلاش کردند تا نبود پدر را جبران کنند و این غم را تسلی بدهند کمال تشکر را دارم اما هیچکس نمی‌تواند جای پدر را برایم پر کند وانشالله که بتوانم همانگونه که پدر دوست داشتند راهشان را ادامه بدهم و همه‌ی ما انشالله بتوانیم سرباز خوبی برای امام زمان باشیم برای شادی ارواح طیبه شهدا صلوات

دخترخاله­ اش بودم. یک سال باهم زندگی کردیم و در این‌ یک سال حقیقتاً زندگی خوب و خوشی داشتیم. همسرم خوش‌اخلاق و مهربان و صبور بود و ازنظر اعتقادی قوی بود. اکثر وقت‌ها در منطقه بود و کمتر در خانه بود؛ ولی هر وقت می‌آمد، بیشتر ما را به گردش مي‌یرد تا روزها و ساعات نبودنش را جبران کند. دفعه آخر بود که برای نبودن‌هایش بی‌تابی کردم. گفت: «اگر من نروم، دیگری نرود و دشمن وارد كشور ما بشود و به ناموس ما تعدی کند، شما راضی خواهی بود؟» طبیعتاً راضی به این امر نبودم، ولی دل‌تنگ می‌شدم. گاهی که از کومله‌ها و آزارهایی که به سربازان می‌دادند تعریف می‌کرد، مو به تنم سیخ می‌شد. چند سال اول بعد از شهادتش تقریباً هر شب به خوابم می‌آمد. اواخر بارداری من بود و به خاطر شهادتش دچار افسردگی شده بودم. در خواب همیشه من را دلداری می‌داد و می‌گفت: «چرا نگرانی؟ من زنده‌ام و در کنارت هستم. نگران نباش.»دخترم بعد از شهادت پدرش به دنیا آمد.

من چیزی از تو به یاد نمی‌آورم ولی از بس مادرم از خاطره‌هایت برایم گفته که انگار من هم در کنارت بوده‌ام حتی قبل از تولدم. گفته‌اند حرف‌های دلم را برایت بنویسم ولی مگر می‌شود یک دنیا حرف را در دو صفحه کاغذ جای داد؟ حرف‌های ناگفته بسیار دارم که با تو بگویم. از دلتنگی هایم و خاطره‌های فراموش نشدنی و از روزهای اندک با تو بودن که اصلاً یادم نمی‌آید. از اینکه الان به مدرسه می‌روم، از گریه‌های پنهانی مادرم، از عکس پر از خاطرات روی دیوار، از فیلم کوتاهی که مادرم ضبط کرده و با من بازی می‌کنی، از نگاه دلسوزانه دوستان و فامیل به دخترت، از شبهای تنهایی که با مادرم می‌گذرانیم. پدرم الان شش سال است که رفته ای، شش سال، چقدر دیر می‌گذرد. شب‌ها از بالکن بچه‌هایی که با پدرانشان قدم می‌زنند را می‌بینم و جای خالی‌ات را بیشتر احساس می‌کنم. 🔹شهید مدافع وطن حسن سبزه جو مورخ 1388/10/22براثر درگیری با اشرار و اصابت دو تیر به ایشان به شهادت رسیدند.

شهادت نصیب هرکس نمی شود باید آماده ی شهادت باشی و پیرو راه شهدا تا به خیل عظیم و تاریخی شهـدا برسی. شهـادت گاهی خاص تر هم میشود اینکه لباس های سربازی امام زمان عج را به رنگ های مختلف لباس سبزرنگ نیروی انتظامی, لباس بسیجی، لباس پرستاری پوشیده باشی وآتش به اختیار به فرمان ولی امر زمان خدمت رسان باشی و شب شام غریبان شهدای دشت کربلا به میهمانی اهل بیت علیهم السلام پذیرفته شوی.

شهید نقی فردی خوش اخلاق و خوش رفتار بود اینجانب سلمان دانش در طول 10 سال دوستی که با این شهید داشتم جز خوبی و محبت، به هم نوعان خود ندیدم. من با امر به معروف و نهی از منکری که آن شهید می‌کرد به نماز و احکام جدی شدم. شهید به نماز جماعت علاقه خاصی داشت و هر وقت موقع نماز پیش هم بودیم می‌گفت: باید اول نماز بخوانیم بعداً به صحبت خودمان ادامه بدهیم. نقی، من و دوستانم را تا جایی که اطلاعات داشت از لحاظ مذهبی و استخدامی و رفتار با دیگران راهنمایی می‌کرد. شهید نقی علاقه زیادی به دین اسلام و وطن خود داشت و به آرمان‌های نظام مقدس جمهوری اسلامی شدیداً پایبند بود و علاوه بر اینکه دوستان را به شرکت در مراسمات مذهبی و سیاسی دعوت می‌کرد و خود نیز پیش از همه در همه راهپیمایی‌ها حضور فعال داشت. اینجانب سلمان دانش به عنوان یک دوست شهید نقی نقی دوست قطره ای از دریای معرفت، اخلاق و رفتار آن شهید را نوشته و از خداوند متعال می‌خواهم این شهید والامقام را با شهدای دشت کربلا محشور بگرداند و به ما توفیق پیمودن راه آن شهید را عطا بفرماید و از همه مردم و جوانان تقاضا دارم شهیدان را الگویی برای خود و فرزندان خود قرار دهند تا آسیبی به اسلام و میهن اسلامی نرسد.

سلام بابای عزیزم آنها خواسته اند تا از توبرایشان بگوییم از دلتنگی هایم برای تو نمیدانم!چگونه تو را برایشان توصیف کنم؟ نمیدانم! از کجای جاده ی ابری زندگی ام برایشان بگوییم. اما این را خوب میدانم دلتنگ رفیق های شهیدت که میشدی به مزار شهدا میرفتی وگاهی ساعت ها آنجا در خلوت خود با آن ها نجوا میکردی و از تنهاییت برای آنها میگفتی! میتوانستم آن حسرت غبار نشسته در نگاهت را ببینم آنجا نگاهت معنای غم گرفت،که دامادت شهید محمدحسین رئیسی درسال۹۶ به فیض شهادت نائل گردید کمرت خمیده شد اما دل پاره پاره ات را با بند صبوری دوختی... آن آرزویی که سالها در کنج دلت مانده بود را میتوانست در رفتارهایت احساس کرد انگار که دلت ناآرام بود برای رفتن،آخر که شهدا عاشق دلباخته ی روی زمین انند که دلشان درپی هوای معشوقشان است نمی توانستم از خدا دوری تو را بخواهم، اما دعایم این بود که خدایا پدر را به تومیسپارم و هرچه که دعایش هست مستجاب کن،حتی اینکه آخر این دعاهایم به نبود پدر ختم میشد فکر نمیکردم. دلتنگت که میشوم یواشکی در نیمه های شب عکست را درآغوش میگیرم اما میدانم که هستی،آنجا فهمیدم که وقتی از خواب بیدار میشوم انگار که واقعا شما مرا درآغوش گرمتان گرفته اید میدانم که واقعیست! وخواب شما دل نافرمانم را که خواستارتان است کمی قرص میکند. شاید با حسرت به پدرهایشان نگاه کنم که چگونه دخترانشان را در آغوش گرفته اند،شاید دلم بگیرد از اینکه من سنگ مزار شما را میبوسم به جای خودتان و اینها حقیقت تلخیست که سخت میشود با آن کنار آمد. اما همه ی این دلتنگی هایم،گریه های پنهانی ام به خوشحالی پدر می ارزد به اینکه ایشان در همان راهیی قدم گذاشتند که آرزویش را داشتند. در راه خدمت به رهبر وطن ومردم شهرش شهید شد و این افتخاریست که به آن می بالم نگرانم نباش آن درسهای ایستادگی در برابر سختی های زندگی را که با حوصله ی پدرانه ات به من آموختی را به یاد دارم و مانند تو در این راه می ایستم من به شغل پدرم که پلیس نیروی انتظامی بودند افتخار میکنم و شغل پدر را مقدس میدانم بخاطراینکه امنیت را برای مردمانشان فراهم میکنند ،آنها عاشق کارشان هستند وجانشان را برای خدمت کردن برای حفظ کشورشان گذاشته اند. و ۳۱شهریورماه سال۹۹ پدر در راه مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر به شهادت رسیدند میدانم که در گوشه ازاینجا ایستاده ای میخواهم برایت متنی که درباره ی لحظه ی عبادتت است بخوانم و تنها یادگاری که از تو برایم مانده بگویم. صدای اذان از بلندگوهای مسجد بلند شد وضور را قبل از گفتن اذان گرفته بود،جا نمازش را باز کرد زیر لب شروع کرد ذکر گفتن ودعا کردن، فقط آن لحظه یک کلمه در ذهنش بود آن هم شهادت می دانست که آخرین عبادت است، پس بدون هیچ مکثی الله اکبر را گفت: اینبار حس وحال خواندن برایش تازگی داشت، دلش مانند دریا بزرگ بود اما دریای دلش طوفانی نمی دانم آن لحظه ای که با خدایت حرف زدی چه دعایی برلب داشتی! خودت بودی وخدای خودت، چه گفتی با او؟ که یک ساعت بعداز نمازت به آرزوی دیرینه ات رسیدی.. که بعداز شهادت تو سهم من از داشتنت یک انگشتر خونی با یک جانماز با عطر نفس های تو بود بابا... جانمازت را که باز میکنم احساس عجیبی است که حس شیرین آرامش را میتوانم در آن پیدا کنم. پس، از آرامشی که می گفتی یک راز است این بود چه زیباست لحظه ی عبادتی که پایان برگه ی مرگ را شهادت امضا کند امیدوارم که بتوانم همانگونه که دوست داری باشم و راهت را ادامه بدهم همانطور که دوست داشتی سرباز امام زمان باشی انشالله که ماهم بتوانیم سرباز امام زمان باشیم. پدر روی حجاب تاکید داشتند و من تا آخرین لحظه ی زندگیم حافظ چادر حضرت زهرا هستم و میخواهم از مادرم که بعداز شهادت پدرم تمام سختی ومشکلات زندگی را به دوش کشیدند تا ما کمبودی احساس نکنیم تشکر کنم بعداز شهادت پدرم تنها همدم ومونس تنهایی هایم مادرم است. پدر ومادر عزیزم هردوی شما را خیلی دوست دارم وان شاءالله که بتوانم زحمت هایتان را جبران کنم با آرزوی سلامتی برای مادرم وشادی روح پدر عزیزم شهید هادی رئیسی صلوات.

شهید نقی نقی دوست از لحاظ مذهبی یکی بود و همیشه ما را تشویق می کرد که مذهبی باشیم و آخرین بار که او را دیدم در حسینیه باب الحوائج داشت کاشی ها را دستمال می کشید. به من آن روز زنگ زد و گفت بیا با هم نظافت حسینیه را تمام کنیم و من رفتم آنجا دیدم نه شام خورده و نه ناهار و در حسینیه کار می کرد و با لباس های مجلسی کار می کرد من به او گفتم چرا با این لباس ها کار می کنی گفت برای امام حسین علیه السلام سهل است جانم را هم می دهم. شهید هیچوقت حرف کسی را که ناحق بود قبول نمی کرد، به امام خامنه ای دلبند بود، می خواست برود به مدافعان حرم بپیوندد و می گفت می خواهم شهید بشوم شهید شدن چه صفایی دارد. می خواست برای آخرین بار مادرش را به کربلا ببرد به من می گفت حسین بیا مادران مان را به کربلا بفرستیم تا ما را حلال کنند توی بچگی خیلی اذیتشان کرده ایم، من در جواب گفتم نقی ول کن آه مادر نمی گیرد؛ گفت من می فرستم تو خود دانی. در محله مان هیچ کس از او نرنجیده بود همیشه به من می گفت بیا بریم مسجد و پایگاه. از نظر من اخلاقش کمی تند بود مثلا در عروسی خودم گفتم نقی تو هم باید سروسامان بگیری تا مادرت از تنهایی دربیاید خندید و گفت حالا فرصت زیاد است حرف می زنیم و من دست برنداشتم چون مادرش به من گفته بود برگشت گفت باید مدت خدمت پیمانی ام تمام بشود و رسمی شوم و دقیقا این جمله را گفت که خودت پیرانشهر را می شناسی می زنند شهید می شوم آن دختر چه گناهی کرده .!! در پایان این جمله را می توانم بگویم که دیگر ما دوستان نمی توانیم دور یکدیگر جمع بشویم چون او ما را یکجا جمع می کرد و برای ورزش و تفریح برنامه ریزی می کرد.

به گزارش پایگاه خبری شهدای ناجا؛ فرمانده ناجا در دلنوشته ای خطاب به سپهبد شهید "حاج قاسم سلیمانی "او را "مرد همه میدان ها" خطاب کرد و گفت: تو را خوب به خاطر داریم که هرگز با خاکریزهای دفاع و مقاومت حتی بعد از هشت سال دفاع مقدس، خداحافظی نکردی و در همه میدان ها حاضر بودی؛ همه ما می دانیم اگر میدان داری نمی کردید، دیپلماسی و میز مذاکره با دشمنان داعشی را بایستی در استان های غربی کشور مان برگزار می کردیم. فرمانده ناجا در دلنوشته ای خطاب به سپهبد شهید "حاج قاسم سلیمانی "او را "مرد همه میدان ها "خطاب کرد و گفت: تو را خوب به خاطر داریم، از همان روزهای خیلی دور خیلی نزدیک ... خاکریزهای دفاع مقدس را می گویم که برای ارزش های نظام ،انقلاب و صیانت از ناموس و وطن و کیان، ندای خمینی کبیر را لیبک گفتی، از همان روزها "مرد میدان" بودی ... مگر می شود تو را از یاد برد ؟مگر می شود در برابر عظمت مردانگیت به رسم ادب و تواضع ،تعظیم نکرد و خالصانه ترین "درود ها"را به تو و نسلی از جنس تو که درس " سربازی ولایت و مردم " را سرمشق دادی و خود معلم و الگو بودید را فراموش کرد . حاج قاسم عزیز... تو را خوب به خاطر داریم که هرگز با خاکریزهای دفاع و مقاومت حتی بعد از هشت سال دفاع مقدس، خداحافظی نکردی و در همه میدان ها حاضر بودی و تا خاکریزهای دفاع از حرم هم رفتی ... تو را خوب به خاطر داریم که هیچ از ریا ، تزویر و تظاهر در وجودت جایی نداشت و هر آنچه که بود بین تو بود و خدایت و چه خوش پاداش رفاقت با خداوند و خلوصت را گرفتی که اجر "میدان داری هایت" جز شهادت نباشد ... همه ما می دانیم اگر میدان داری نمی کردید ،دیپلماسی و میز مذاکره با دشمنان داعشی را بایستی در استان های غربی کشور مان برگزار می کردیم . سردار دل ها شما تا ابد مرد میدانی و مرد دیپلماسی عزتمندانه برای ایران اسلامی هستی همه باور داریم با میدان داری قدرتمندانه و به پشتوانه مکتب ولایی سلیمانی بود که پنج کشور به ظاهر قدرتمند در برابر ایران اسلامی مجبور به مذاکره شدند . ملت بزرگ ایران اسلامی معتقدند گفتمان تهدید آمیز(همه گزینه های روی میز )به پشتوانه مرد میدان و مرد دیپلماسی بود که برای همیشه از روی میز برداشته شد. برادرم مرد همه میدان ها تو را همه ما خوب به خاطر داریم آنقدر که در قلب و جان و روان ما "جاودانه ای" تا ابد به نیک نامی ... امروز و تا ابد مکتب" حاج قاسم "زنده و جاری است ،نام تو آنقدر بلند آوازه ومکتب تو آن چنان خوش نام است که همه ما می خواهیم "حاج قاسم" باشیم ... همه ما می خواهیم "مرد میدان" باشیم و سرباز ولایت ... در بدرقه پیکر اربا اربات همه به احترامت ایستادیم و اشک ریختیم ... اما می دانیم تو هنوز در میدانی و برای همه ما دعا می کنی ... می دانیم که تا ابد زنده ای و کنار ما ... همه ما "حاج قاسم "هستیم برای ما دعا کن با همان ابهت و لبخند همیشگی و پر اخلاصت...

بسم رب الشهدا مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامه ای: «هرآنچه امروز کشور ما دارد و هرآنچه آینده به دست بیاوردبه برکت خون شهداست.» ای سفرکرده سبز، هنوز از مزار تو ترانه بقا و جاودانگی به مشام می رسد. امروزه تمام دغدغه خانواده ها و جوانان این است که در تجملات زندگی کنند و به دنبال گرفتن تالار های شیک و پرخرج و برگزاری مراسم های گزاف و آن چنانی هستند. در فکراینکه چگونه برعواطف انسانی یکدیگربتازیم و انسانیت را لگدمال کنیم. اما درکشاکش این دغدغه ها شهید «سیدحسین میرطالبی پور» لباس دامادی اش را غرق به خون می کند تا تازه دامادهای کشورش در آرامش زندگی جدید را شروع کنند. سیدحسین برای مادرش می نویسد:«عروسی من درجبهه است وعروس من شهادت و با صدای غرش گلوله و توپ و خمپاره عقد مرا می خوانند. با پوششی از خون گرم و سرخ خودرا برا معشوقم آرایش خواهم کرد» ودراین لحظات آخر برای من و تو می نویسد:« باهوشیاری مواظب افراد ناصالح باشید.» آیا واقعا" مواظب بودیم یا تنها نام بچه انقلابی و خاطرخواهی انقلاب را بدون توجه به این نکته به دوش می کشیم؟! او که ازقبیله فریاد وسلاله ی دریا، همسفرخورشید شدتا آیه آیه خونش حیات آینه را نوید دهد.

ازشهیداسدالله خزایی گفتن به‌غایت سخت است. دست‌هایم جان ندارند و قلم می‌لرزد... باورش سخت است عزیزی از بین ما پرکشیدکه هر ثانیه‌اش خمیر جانمان را می‌گدازد. چرا که درکنارش بودن امیدبخش بود و مصاحبت با او حس و حالمان را دگرگون می‌ساخت. هرگاه به مشکلی برمی‌خوردم و نیاز به رفیق دلی داشتم تا دستم را بگیرد این اسد بود که به ذهنم می‌آمد. کاش می‌توانستم بی‌پرده بگویم از جوانمردی‌هایش... اما دریغا که می‌دانم خودش راضی نیست. بغض غریبی گلویم را گرفته است ونای نوشتن ندارم. شهید اسدالله را چه نیازی است به انشای من. هرکس که حتی دقایقی را درمحضرایشان بوده و منش و مرامش را دیده باشد نیک می‌داند که من چه می‌گویم. قلمت بشکند ای تاریخ اگر ابرمردان تکرار نشدنی چون اسدالله خزایی را به دست فراموشی بسپاری و چه‌بسا نیک می‌دانم که نام تو ای شهید تا ابد بر تارک تاریخ نگین سبزی خواهد درخشید. به امید آنکه شفیع ما درآخرت باشی.

پنجره را باز می کنم و باز هم به دامان مشکین شب چشم میدوزم، به در گرانبهایی که چند وقتی میهمان آسمان است همان ماه میهمانی خدا همان ماهی که چندسالی است برایم شیرین ترین خاص ترین و در عین حال دلتنگ ترین و پرغصه ترین تلقی می شود... امشب هم باز دلتنگم دلتنگی ای که هیچ وقت هیچ کس نفهمید و نخواهد فهمید جز خودم و خودش وخدای خودش خودکار به دست می گیرم بلکه دلتنگی هایم با جوهرش روانه کاغذ شود به قول شاعر: دردعشقی کشیده ام که مپرس زهر هجری کشیده ام که مپرس بی تو در کلبه گدایی خویش رنج هایی کشیده ام که مپرس آری مهدی عزیز تر از جانم! درد عشق، زهر هجر، اشک چشم، دل تنگ، بغض گلو، کنایه‌های مردم ولی همه وهمه فدای سرتو و لبخند رضایت خدا راستی می دانی هر روز و هر لحظه افطار، سفره افطار را با همان غذاهایی می چینم که تو دوست داری؟ با همان سلیقه‌ای که باب میل توست و همانجوری که مورد پسند توست من و دسته گل هایت سلما جان وعمادرضای عزیزم بر سر سفره می نشینیم و دعا می خوانیم در انتظارت... که شاید بیایی شاید باز هم در چارچوب در ظاهرشوی... که شاید باز هم لبخند شیرینت را برایمان به ارمغان آوری... شاید بیایی و آن روزه ای که با خون گلو افطار کردی را یک بار دیگر فقط یک بار دیگر با ما افطار کنی... و این بار خودم جرعه ای آب دستت دهم تا داغ گلو و لب‌های خشکت تا قیام قیامت بر جانم نقش نبندد اما افسوس.... هیچ وقت نیامدی که بمانی... و هر بار می‌آیی در کنار ما لبخندزنان دسته های گل مان را دست نوازش و محبت پدرانه بر سر میکشی و اندازه یک دنیا دوری خیره در چشمانم می شوی اما من هر چه می گردم نمی بینمت مطمئنم هستی ولی من هر کجا را می نگرم جز خاطره هایت چیزی نمیبینم وجز قطره های اشک جوابی برای دل تنگم ندارم باز هم فدای سرت راستی گفته بودم عمادرضا باسواد شده؟ همان آقا عمادی که میخواستی ریاضیدانش کنی ولی آنقدر عاشق خالق بودی که مخلوقش را به دستش سپردی و به سویش پر کشیدی و حتی مهلت ندادی بابا نوشتن عماد رضای عزیزت را ببینی می دانی وقتی عمادرضا برای اولین بار نوشت بابا آب داد جگرم خون شد و قلبم دریای داغ... آخر یادش نبود از آن آبی می نویسد که بابای خودش جرعه‌ای از آن ننوشید که مبادا روزه اش را بر هم زند و با همان لبان خشک و ترک خورده به سوی معشوقش پرواز کرد ولی جان دلم من یقین دارم در آن لحظه خود مولا حسین علیه السلام به بالینت آمده و سر روی زانوی مبارک ارباب بی سر جان دادی و بار دیگر روضه علی اکبرش را تداعی نمودی همانگونه که حال سلما کوچولویت با، بابا گفتنش روضه طفل سه ساله کربلا حضرت رقیه خاتون(س) را برایم تداعی می‌کند. بعد رفتنت جان دلم دیگر محرم ها و روضه ها برایمان محرم و روضه نیست.... ماه داغ و آه و اشک و روضه مجسمی است از ارباب و ارباب زاده عزیز دلم گاهی آنقدر بی تابت می شوم که دلم می میرد... آنقدر می خواهم ببینمت که چشمانم تار می شود با حلقه های اشک ولی باشد من پذیرفتم اگر تو راضی ای من هم راضیم، فقط به رضای خودش و دلخوشم به یادگاری هایت و امیدوارم به لحظه رجعتت با سربازان آقا صاحب الزمان. دوستت دارم به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد... که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد.... با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد... هر کسی در دل من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد...

یه فرشته بود که از بین ما پر کشید شهید در سال ۹۴-۹۶ در یگان تکاوری ۱۲۸میرجاوه همرزم بودیم من بعد شهید دومین زابلی بودم که دریگان تکاوری خدمت میکردم (بعدها دو نفر و یکسال بعد سه نفر اضافه شدن) با این حالی که از من ارشدتر بود ولی بهترین تخت رو به من داد که استراحت کنم خودش  روی زمین  میخوابید خیلی خصلت‌های خوبی داشت که کمتر کسی پیدا میشه که همه اینارو باهم داشته باشه همیشه توصیه میکرد که ظلم و  زیرآب زنی و برای مرخصی  در طول خدمت نکنیم شهید جزء چریک‌های فرماندهی بود که من هم اضافه شدم و بیشتر کمین های که در کوه‌ها چند شبه میرفتیم همراه هم بودیم و هوای همو داشتیم شهیددرخیلی از درگیرهاحضورداشت و حتی از بینی‌اش خون نیامد حتی در اوج یخبندان مرحوم به جای من دیدبانی میداد  تا من سرما نخورم و گاهی وسایل منرو به دوش میکشید شهید پدر و مادر سلاح شناسی بود که لنگه اش در استان ما پیدا نمیشه بارها و بارها ارشدیت و تشویقی دریافت میکرد کاری که از دستش بر میامد روی کسی رو زمین نمی‌انداخت در کارهای خیریه و هئیت محل همیشه پای کار بود  و من هم کمک میکردم هنوز کسی قبول نمیکنه که شهید شده  و باورش برای همکاران سخت هست همکاران ما برای خاکسپاری شهید از استان‌های آذربایجان ، لرستان ،خراسان شمالی خراسان رضوی خراسان جنوبی گلستان ، هرمزگان ، کرمان کاشمر و نقطه به نقطه استان س و ب در مراسمش شرکت و گریه میکردند خوب بودن چقدر لذت بخش هست قدر همدیگر رو بدانیم

هفدهم فروردين ماه يادآور حادثه‌ تروريستي بسيار تلخ و ناگوار و ناجوانمردانه‌اي براي مرزبانان هنگ مرزي نگور استان سیستان و بلوچستان بود. در هفدهم فروردين ماه 1394 شهيد مهران اقرع به همراه هفت نفر ديگر از همرزمانش در جاده‌ مرزی صعب العبور در کمين گروهک تکفيري جيش الظلم بودند که به شهادت رسيدند. دوست داشتم در پيروي از مقتدايمان حضرت امام خامنه‌اي عزیز "مدظله العالی" که فرمودند: (امروز زنده نگه داشتن ياد شهدا کمتراز شهادت نيست) گذري بر اين حادثه دردناک داشته تا ياد و نام شهداي عزيزمان در اين روز را با درج دل نوشته‌اي زنده کنم. با هم مروري بر اسامي شهدا داشته باشيم . شهيد علي امام دادي متولد هيجدهم مرداد ماه 1370. شهيد مهران اقرع متولد هيجدهم خرداد ماه 1371. شهيد رضا حسيني متولد سي ام شهريورماه 1371. شهيد عباس مهراندوز متولد بيست و هفتم فروردين ماه 1372. شهيد محمد احمدي متولد سي ويکم شهريورماه 1372. شهيد فرزاد اسماعيل زاده متولد بيست و هفتم دي ماه 1372. شهيد حسن بياتي متولد اول مرداد ماه 1374. شهيد ميلاد جور متولد اول شهريور 1375. اگر به تاريخ‌هاي تولد اين عزيزان دقت کنيد همه بچه‌هاي دهه هفتادي هستند. اين ها رويش‌هاي انقلاب هستند. خوب به خاطر دارم رهبر معظم انقلاب در يکي از ديدارهاي خود با خانواده شهدا فرمودند: (بارها گفته‌ايم انقلاب ريزش داشته است، دل کساني به دنيا بسته شد، در انقلاب اسلامي همچون صدر اسلام يک عده اول کار انقلابي بودن سپس ريزش کردند). اما در کنار اين ريزش ها چند برابر رويش نیز داريم. رويش انقلاب، معجزه انقلاب اسلامي اين است. بعد از گذشت بيش از چهل سال شما مي‌بينيد جوان مومن مسلمان که نه امام، نه انقلاب، نه دوران دفاع مقدس و نه آن حماسه‌ها را از نزديک ديده اند، اما امروز با روحيه‌اي انقلابي، مثل همان جوان‌هاي اول انقلاب، مثل شهیدان سلیمانی، همت، خرازي، باکري‌ها، کاظمی و ... وسط ميدان و با علاقه، با احساس مسئوليت، با شجاعت تمام در مقابل دشمن مي‌ايستند. اينکه من مي‌گويم جوان‌هاي مومن امروز، از لحاظ انگيزه از جوان اول انقلاب اگر جلوتر نيستند عقب‌تر هم نيستند. يعني اين ها رويش‌هاي انقلابند. اين معجزه انقلاب است که مي‌تواند همان روحيه‌هاي پر تلاش، قوي و فولادين را باز آفريني کند به شکل همين شهدا، اين ها مايه افتخارند. اين ها ستون‌هاي اين انقلاب و اين کشورند. جوانان عزیز کشور با ریختن خون‌هاي پاکشان در برابر ظلم ایستادگی کردند. اگر اين شهادت‌ها، شجاعت‌ها و صبر پدر و مادرها و همسران شهدا نبود، معلوم نبود اين کشور بتواند در مقابل اين جبهه‌ مستکبر ايستادگي کند. مردم نیز به خوبی قدر اين عزیزان را مي‌دانند. شما ببينيد در تشييع جنازه اين پيکرهاي پاک، همين شهداي مرزی، شهداي مدافع حرم و... مردم چه کردند. آري اين چنين است که هنوز و تا هميشه مادران پر مهر سرزمينم فرزندان برومندي همچون شهید حججي‌ها، امام‌دادي‌ها، اقرع‌ها و... را در دامان پر مهر خود پرورش داده تا مدافعان خاک و ناموس اين سرزمين اسلامی باشند. در حوادث مختلف در کشور نيز نگاه کنيد چه مي بينيد؟ نیروی انتظامی، مرزبانی، سپاه و ارتش در کنار مردم هستند. نيروهاي مسلح مانند کوهي استوار پشتيبان مردم اين سرزمين هستند و همدرد آلام و رنج هاي آنان. پس به روح بلند و ملکوتي شهداي عزيزمان خصوصاً شهداي هنگ مرزي نگور درود مي‌فرستيم و انشالله که مديون خون اين شهدا نباشیم و ادامه دهنده راه پر تلالو و روشن شهداي عزيز باشيم. خدايا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار

سلام داداش آسمانی و دوست داشتنی من، چقدر دلم برایت تنگ شده عزیز دلم، برادر دریا دلم ! گر چه حضور و جسم فیزیکیت را ندارم؛ اما باور دارم که تو همیشه کنار منی و تمام درد ودلهایم را می‌شنوی و مرا میبینی؛ کاش من هم میتوانستم تو را ببینم تا یک دل سیر نگاهت میکردم وحتی لحظه‌ای پلک نمیزدم! مبادا تواز پیشم بروی. مهربانم بهار هم آمد؛ اما بهار بدون تو هیچ لطفی ندارد، نه تنها لطف که رنگ وبویی هم ندارد بهارم تو بودی که در اوج شکوفایی ، خزان شدی؛ اما نه، تو هیچ وقت خزان نمیشوی بلکه همیشه بهار خواهی ماند. تو بهار همیشه جاودانی مهربانم !

شهید یعنی مردان بی ادعا که برای دفاع و پاسداری از وطن و هم وطنان خود از خوشی ها و سلامت خویش گذشتند و آن ها را فدای دیگران کردند؛ سخن گفتن از شهید سخت است، شهید را نمی توان وصف کرد، شهید را باید فهمید، باید حس کرد. امروز دلم گرفته، نمي‌دانم شايد بيشتر به خاطر كتابي بود كه حالم را دگرگون كرد؛ كتاب از كسی نوشته بود كه نمي‌ شناختمش، اما هر موقع كه اسمش مي‌ آمد ضربان قلبم شديدتر مي‌ شد و دلم هري مي‌ ريخت؛ با اين حال كه نمي‌ شناختمش و اصلاً لحظه‌ اي با او زندگي نكرده بودم، اما هر چه بود، دوستش داشتم. نمي‌دانم براي چه دوستش داشتم؛ من تو را نمي‌ شناسم؛ قصه‌ هاي زيادي شنيده بودم، اما تو قصه نبودي، تو را هر كه شنيد، گفت افسانه است، اما هر كه تو را به چشم خود ديد، گفت "ناممكن را به چشم ديدم". قهرمان قصه‌هايم همه درشت هيكل بودند و زيبا با اسباني سفيد، اما تو رازدار اين دنياي فاني، فقط يك قلب داشتي؛ قلبي به بزرگي دريا و به زلالي چشمه‌ هاي جوشان. شهید یعنی مردان بی ادعا که برای دفاع و پاسداری از وطن و هم وطنان خود از خوشی ها و سلامت خویش گذشتند و آن ها را فدای دیگران کردند. سخن گفتن از شهید سخت است، شهید را نمی توان وصف کرد. شهید را باید فهمید، باید حس کرد؛ وسعت شهید به فهم نمی آید، هر کس به اندازه وسعت روح خود او را درک می کند؛ شهید در همه صفت های والای انسانی تجلی می یابد؛ در ایثار، از خود گذشتگی، عشق، صمیمیت و... شانه هایم به لرزه افتاده است... قدم هایم سنگین و آهسته شده اند... کشیدن این بار مسئولیت توان زیادی می خواهد! حالا من شده ام سفیر شهید... آن هم شهیدی که رهبر انقلاب شهادتش را تبریک و تسلیت گفتند... شهید زنده وطن "سید نور خدا موسوی" تمام مدتی که آن جا بودم حضورش را به خوبی حس می کردم؛ اولین دیدارمان بس عجیب بود! نشانه های اعجاز خدا در این مکان غریب به خوبی دیده می شود! مخصوصا زمانی که سر به روی تخت بی جان او گذاشتم و.... من آمدم... شفاعت مرا فراموش نکنید در روز نیاز.... در این میان، فارغ از درس جانبازی و شهادت سید نورخدا موسوی، نقش شیرزنی از دیار لرستان مغفول مانده است، نقش زنی که هم معشوقه بود و هم پرستار، زنی که درس عاشقی و دلدادگی را به شیوه‌ای زهرایی (س) و زینبی (س)، به همه‌ زنان عالم آموخته است. کسی است که نبض به نبض سیدنورخدا شب را به صبح و فلق را به شفق می‌رساند؛ پس تردیدی نیست که اجر او نزد خدا محفوظ و نزد جده سادات پابرجاست. اگر شهدا در زمان ما زنده بودند چکار می کردند؟ آیا شهدا موجوداتی آسمانی بودند که از مکان دیگری مثلا کرات آسمانی به زمین کوچ کرده بودند یا از جنس خود ما بودند؟! آنچه که مشهود است این است که شهدا انسان هایی از جنس خود ما بودند! انسان هایی که بر نفس خود مسلط شدند، تزکیه کردند و خدایی شدند، از لذت های نفسانی شان گذشتند تا به ملکوت نزدیک شوند...! انسان هایی که هدفشان دنیا نبود بلکه دنیا را وسیله ای می دانستند برای رسیدن به رضوان الهی... مشکل ما این است که این دنیا را هدف می دانیم و آن قدر سرگرم آن شده ایم که خودمان را هم فراموش کرده ایم که: از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می روم آخر؟ و إلّا در باغ شهادت هنوز هم بازِ باز است...فقط باید کمی دل را صاف کرد! آری! دل صاف نمی شود مگر اینکه مثل شهدا، از کنار هر مسئله ای بی تفاوت نگذریم؛ درد داشته باشیم، درد دین! پس ما هم باید تلاش کنیم؛ تا می توانیم کار کنیم؛ برای خدمت به خلق خدا. خودمان را دست کم نگیریم، هر کدام از ما می تواند دنیایی را متحول سازد! فراموش نکنیم که بودنمان را مدیون خون شهدا هستیم. باید در عمل ثابت کنیم که خدایی بودنشان را دوست داریم و در عمل ادامه دهیم راهشان را ! و زنده نگه داریم یاد و نام و خاطره آنان را؛ همچنان که فرمانده معظم کل قوا امام خامنه ای عزیز (مد ظله العالی) فرمودند "امروزه زنده زنگه داشتن یاد و نام شهدا کمتر از شهادت نیست".#

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ*- اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ چه زیباست راز و نیازهای انسانی دل سوخته و مشتاق در نیمه شب های پر از سکوت، فریاد خروشان یک رزمنده از جان گذشته در دهان اژدهای مرگ،چه اندازه زیباست به معراج رفتن انسانی پر از اخلاص که سخت مشتاق وصال است با معبودش، فریاد پرخروش و پرشکوه حق، از حلقوم از جان گذشته ای علی ستمگران روزگار، چه خوش است دست از جان شستنو دنیا را جواب کردن، از قید و بند اسارت حیات آزاد شدن، بدون بیم وامید علیه ستمگران جنگیدن، پرچم حق را در صحنه خطر و مرگ برافراشتن و به همه طاغوتها نه گفتن، و با سرور و غرور با استقبال شهادت رفتن تا اینکه ثابت کنند هیچکس جز خدا سلطنت کرد. خرداد است، درست یک سال است که تو سرزمین عزت و شرافت را در نهایت ایثار تصاحب کردی، جانا با یک اشاره و با یک نظر دل دادی و نثار کردی جان شیرینت را به پیشگاه حضرت حق، برترین خریدار هستی. که چه خوش هدیه ایی است و چه اندازه ارزشمند است و چقدر زیباست،این عزیز بودن های همیشگی تو برای او، ای گلچین شده روزگار،که بمانی تا ابد،در جهان من و در تمام دل ها و خاطره ها. . . گل باغ لیلا به تو تبریک می گویم که مثل همیشه به هدف زدی، تیر انتخابهایت را،احسنت به این انتخاب که برترین اعمال است،انتخاب بین مرگ و شهادت،بین رفتن و ماندن و تا ابد بودن،که بی شک تنها پیوند تو با خداوند و بامن همین شهادت است ما تا ابدیت هستی. علی اکبرجان شهد ایزدی و ملکوتی شهادت گوارای وجودت،خوشا آن لحظه که لذت معراج را به روحت چشیدی، در چهره بی جانت دیدم نهایت لذت و رضایتت را، مثل همیشه با لبخند، ای همدمم که جز این معجزه هیچ مقامی در شان تو نبود، و جز شهادت هیچ چیز نمی توانست استعداد و عظمت وجود تو را نمایان کند.همان مقامی که اوج کمال یک انسان است، بالاترین درجه از مرگ است،میراث مولایمان علی است و آن هم در ماه مبارک رمضان، همچون شب شهادت تو، مرگی شایسته و شاهانه،تولدی دوباره و زندگی جاودانه وانقلاب شدن در دانه های خداوند برای نشان دادن و اثبات عزت و ارزش و شرافت و برتری این مخلوقات در پیشگاه پروردگار،که خداهم به شما شهدای غیرتمند سخت می بالد، یقین دارم دنیا محلی برای ماندن تو نبود در برابر عظمت تو حقیر بود، ببین من چقدر مفتخر و راضی ام از جایگاهت چرا که تا ابد سعادتمند هستی و دریچه ای پرافتخاردر این دنای خاکی به سوی آسمانها، خوشا آن مجلسی که شهدا زینت آن هستند و خدا شود میهمان آن مجلس، نمی دانی چه اندازه دلتنگم برایت،اما چشم برتمام این احوال بد و بسیار سخت واین جدایی و دلتنگی ها بیشتر ناملایمات روزگار بی تو بودن می بندم و می گندم و صبر می کنم به امید دوباره دیدنت و دوباره داشتنت،ولی بیشتر از هرچیز بسیار خوشحالم ازاقبال بلندم که سالهای هرچند اندک با تو، یک انسان شریف زندگی کردم و تا ابد افتخار می کنم به حضورت در زندگیم، به نشانت در انگشتم وبه نامت در شناسنامه ام،به آبروی بی نهایتت در شهرم، کشورم و دنیایم. بدان بزرگترین امتیازم در پیشگاه پروردگار همسر چون تویی بودن است که چه باعزت مقامی است و بدان لذت بخش ترین امید حیاتم دیدار توست و تو خود تحمل همه دردها و غم هارا برایم مسیر کن. از تو سپاسگزارم که با شهادت خویش مرا دردنیا وآخرت به اوج سربلندی و افتخار رساندی،من با تو به خود خدا رسیدم،بدان حکم نبی داشتی برای من وخیلی های دیگر،ای جهاد گر دلها . از خداوند منان و حکیم بابت این سرنوشت بسیار شیرین و در عین حال بسیار سخت و جانگذار شاکرم،قرعه ای به نام من درآمد که بالاتر از ان وجود ندارد و تقدیری که در نهایت بهترین های عالم است،همین درک شاخص ترین های شهادت، سیدالشهدا،شاهزاده کربلا،شیرزن کربلا،شیر نینوا،و کربلا وکربلا وکربلا. . تو می دانی پایان داستان ارزش دارد، همان پیمان تو با من، ای شهید محبوب خلق در پیشگاه سیدالشهدایی و دررکاب مهدی موعود می آیی باز و شهید می شوی باز،من خوب می شناسمت،چراکه تمام موجودات عالم نمیتوانند عطش روح پرقدرت تورا به شهادت سیراب کنند و کاش قبل از شهادت مجدد تو،لحظاتی را فرصت داشته باشم که با تو وداع کنم،برچشمان زیبایت بوسه بزنم و طلب شفاعت شفاعت حضوری از تو نمایم. علی اکبرم برایم قدرت و مردانگی و صبر زینبی را از خداوند به سوغات آور که تا لحظه دوباره بودنم باتو،دوام بیاورم،تا با جدایی از تو همچون قطره های باران باشم که از آسمانش جدا می شود برای سبز شدن جوانه هایت و استوار نمودن ریشه های شان،تا که قدرتی فراوان باشم برای مردانه مرد شدن یادگارهای ارزشمند تو،همچون خودت.زنده ام به امید روزهایی که تو را در وجود کیان و کیارش ببینم. مرادن خدا،پرده پندار دریدند یعنی همه جا غیرخدا هیچ ندیدند هردست که دادند همان دست گرفتند هر نکته که گفتندهمان نکته شنیدند یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند یک طایفه را بهر مکافات سرشتند همت طلب از باطن پیران سحرخیز یعنی که یکی را ز دوعالم طلبیدند مردان نظر بازسبکبال سبک سیر از دامگه خاک بر افلاک رسیدند

نفس‌های عمیقتان ... سنگینی اسلحه...خواب چشمانتان.. را به دوش می‌کشم. تا کمی از دردتان کم شود، ولی.. ولی.. شرمنده‌ام، که دوایی برای گمنامیتان، ندارم ...رد قدم‌هایتان، در ظلمات شب را می‌بوسم و پرچمتان را همیشه، در فراز کشور عزیزمان ایران بالا نگاه می‌دارم...چشمانت را بر تمام دردهایت بستی دردهایی که یکی دو تا نیست حقوق کم، حرف‌های به دور از شأن مردم، در فضاهای مجازی، دوری از خانواده و شب بیداری، فقط و فقط برای آرمانتان، آرمانی که جانتان را، در کف دستانتان قرار داده، یکبار، اخم را به پیشانی‌ات راه ندادی، یکبار، گله یا شکایت نکردی. هدفت امنیت و آرمانت سرفرازی ایران است، و این یعنی تو سایه‌ی امنیتی بر آسمان پر فروغ ایران ...... دل‌هایتان و نگاهتان برای مظلومان رئوف و مهربان و در برابر ظالمان پولادی و محکم است در انجام وظیفه آن ترسی به دل راه نمی‌دهی و به حق که جایگاه تو افتخار سرباز ولایت بودن است. در مرزهای کشور شاهد سخت‌ترین صحنه‌ها بودی. بغض دختران، هنگام بدرقه‌ی پدر و دعاهایشان برای سالم برگشتن پدر. ولی پدر در مرزها جام شهادت را سر می‌کشد و لبیک شهادتش را بر فراز آسمان آبی داد میزند. پدر خوشحال است ولی پاره‌ی تنش هنگام دیدن جسد خون آلود پدر، فریاد می‌کشد و خاک را بر سر و صورت خود می‌پاشد و با اشک‌هایش صورت پدر را تمیز می‌کند لب‌هایش را بر پلک‌های بسته‌ی پدر می‌گذارد و آخرین بوسه‌اش را از پدر می‌گیرد. چه دلیران مردانی که جنگیدند و اینگونه شهید شدند و چه زیبا رهبر کشورمان فرمود ((شهدای نیروی مرزبانی و انتظامی مظلوم هستند)) ولی من در تمام سال‌های عمرم هر چه دیدم زیبایی بود و عشق.. زیبایی خدمت به مردم و کشور از هر مسافرتی و تفریحی زیباتر و دلچسب تر بود. ما شاید ایام عید و تعطیلات جایی نمی‌رفتیم ولی همینکه پدرم سالم به خانه بر می‌گشت و از امداد رسانی‌هایش به مردم و درگیری‌هایش با گروهک‌های مسلح با شوق و ذوق تعریف می‌کرد، لذت و غرورش از هر کنار دریا رفتنی بیشتر بر کالبد جانم می نشست. آری ما در خانه هستیم و فوتبال تماشا می‌کنیم، غافل از اینکه پلیس در جای جای میهن عزیز جانانه از امنیت دفاع می کند. زمانی که پدران ما به مرز می‌رفتند دعا مهمان خانه‌ی کوچکمان بود و اشک بی کسی در شب‌های خدمتش مهمان گونه‌هایمان از همینجا می گویم پلیس کشورم مرزبان قهرمان دعای امام سجاد که می‌فرماید ((خدایا! به حافظان امنیت و مرزبانان کشور اسلامی نصرت عنایت فرما.)) بدرقه‌ی راهتان باشد. سلامتی همه پلیس‌های غیور و زحمتکش اجماعاً صلوات بر محمد و آل محمد.

"ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون." آری! آن روز که به این جهان خاکی پای نهادی چه زیبا تو را مرتضی، مورد رضایت و پسندیده شده، هم نام مولایت، امیر مومنان حضرت علی (ع)، نام نهادند! به راستی پرورش یافته خانواده های متدین و ولایی بودی که یکی از فرزندانش را در عنفوان جوانی در را دفاع از اسلام و میهن و ناموس خود در دوران هشت سال جنگ تحمیلی تقدیم انقلاب اسلامی کرد. تو پرورش یافته چنین خانواده ای بودی که از همان دوران شیرین کودکی با انجام واجبات و ترک محرمات در دامان پر مهر مادری که همواره الگویش زینب (س) بود، بزرگ شدی و در نهایت با پوشیدن لباس مقدس ناجا برای تعالی دین اسلام، بر آن شدی تا راه برادر شهیدت را بپیمایی! هرچند دوران جنگ و جهاد با دشمنان اسلام و کفار بعثی تمام شد ولی تو در راه دفاع از حریم امنیت لحظه ای دریغ نکرده و به تدریج قلعه های رفیع درجات معنوی را با خدمت صادقانه، یکی پس از دیگری فتح کردی تا سرانجام به این جایگاه و مرتبه بی مانند دست یافته و به زیبایی هرچه تمامتر گوی سبقت را از دیگر دوستانت ربودی! هنگام غروب خورشید روز سه شنبه مورخ بیست و پنجم آذر ماه سال 99 که با دختر کوچک خود وداع و با شوق و اشتیاقی وصف ناپذیر به سرخدمت رفتی، آیا می دانستی که فرشتگان بال های خود را در زیر قدومت پهن کرده و تو لحظه به لحظه به دیدار با معشوقه ات نزدیک و نزدیک تر خواهی شد! آری تو می دانستی و ما در خواب غفلت بودیم ودر این حسرت ابدی ماندیم که پیش از از پرکشیدن و آسمانی شدنت از تو شفاعت و حلالیت بطلبیم تا در آخرت شفیع ما نیز باشی! گویا آن شب برق چهره نورانیت، سیمای شهر را منورتر کرده بود و فرشتگان، دیدار با یار را به تو مژده می دادند، اما گرد و غبار مادیات دنیوی ما را کر و کور کرده بود و از این رو بود که از حال معنوی تو غافل بودیم و هرگز نتوانستیم راه به وصال تو نبردیم! آن لحظه که خبر ورود سارقان مسلح به حوزه استحفاظی شهرستان در شبکه بی سیم مخابره شد، تو که کوهی از شجاعت و ایثار بودی! بدون کوچکترین واهمه و هراسی در راه دفاع از مال مردم و دفاع از امنیت وطن، لحظه ای تردد به خود راه ندادی و خود را به قلب دشمن زدی! چه با شکوه سد راه این شیطان صفتان بی رحم شدی و با شجاعت بی مانند خود، فدای حریم پاک امنیت شدی و وعده الهی (ان تنصرالله ینصرکم و یثبت اقدامکم) به تو ارزانی شد و روح بلندت با شکستن قفس جسم، از این زمین خاکی که هرگز گنجایش وجود تو را نداشت، به عرش الهی پرکشیدی... مرتضی عزیزم! همرزم دیروز و شهید امروزمان! هر چند از جمع ما رفتی، اما خاطرات خوب و شیرین و پر از مهر و صفای تو هرگز از خاطرمان پاک نخواهد شد. اکنون که چهره زیبای تو خیا بان های زادگاه معمار کبیر انقلاب، امام خمینی کبیر(ره)، خمین، را زیباتر از همیشه کرده است، بیا و ما را از خواب غفلت بیدار کن! چه زیبا می گفتی که در این دوران غبارآلود و جهالت روز افزون، هرگز راه شهید و شهادت، بسته نیست و با برگزیده شدن از سوی حضرت دوست، در هر زمانی می توان آسمانی و با فرشتگان همسفر شد! آری! تو بزرگ شده در سنگر مدافعان وطن بودی که همواره از مکتب شهیدپرور سپهبد شهید "حاج قاسم سلیمانی" الگو گرفته و مسیر خود را برمی گزیدی! چه زیبا در لباس امنیت بخشی به مردم، با معشوق خود، عشق را مفهومی آسمانی ارزانی داشتی و از عالم مجاز پلی به سوی عالم حقیت زدی! مرتضی عزیزم! گرچه دل ما دوستدارانت در فراق جانسوز تو تا ابد خواهد سوخت! اما آن کور دلان از خدا بی خبر که چشم دیدن تو را نداشتند، باید بدانند که شهید و راه شهادت، هرگز مردنی نیست! ای شهید دلاور راه سرافرازی وطن! ای اسوه ایثار و رشادت! امروز باردیگر با تو تجدید میثاق کرده و با قلب پر از مهرت عهد و پیمانی ناگسستنی می بندیم که در راه حراست از امنیت وطن، یک لحظه از پای نخواهیم نشست و دیر و یا زود انتقام خون پاکت را از دشمنان این مرز و بوم خواهیم گرفت و دگر بار طنین اقتداری را که شهیدانی چون تو به ما ارزانی داشتند، جاری و عطر همدلی را از عمق وجود در کوچه های شهر پراکنده خواهیم ساخت. ای شهید سرافراز وطن! امید آن داریم که ما را هرگز از دعای نجات بخش خود که روزی خور سفره پروردگار هستی، محروم نکن! تا بار دیگر که ندای "هل من ناصر ینصرنی" امام حسین(ع) در نهاد ما به صدا در آمد! بی درنگ به آن دعوت آسمانی لبیک گفته و راهی راه مستقیم کربلا شویم تا اگر دشمن بخواهد بنیاد ما را برافکند، سینه چاک به سپاه کفر حمله ور شده و فلک را سقف شکافته و طرحی نو در اندازیم! نگارش: سرهنگ " رضا زمانی" رئیس پلیس پیشگیری فرماندهی انتظامی شهرستان خمین""ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون." آری! آن روز که به این جهان خاکی پای نهادی چه زیبا تو را مرتضی، مورد رضایت و پسندیده شده، هم نام مولایت، امیر مومنان حضرت علی (ع)، نام نهادند! به راستی پرورش یافته خانواده های متدین و ولایی بودی که یکی از فرزندانش را در عنفوان جوانی در را دفاع از اسلام و میهن و ناموس خود در دوران هشت سال جنگ تحمیلی تقدیم انقلاب اسلامی کرد. تو پرورش یافته چنین خانواده ای بودی که از همان دوران شیرین کودکی با انجام واجبات و ترک محرمات در دامان پر مهر مادری که همواره الگویش زینب (س) بود، بزرگ شدی و در نهایت با پوشیدن لباس مقدس ناجا برای تعالی دین اسلام، بر آن شدی تا راه برادر شهیدت را بپیمایی! هرچند دوران جنگ و جهاد با دشمنان اسلام و کفار بعثی تمام شد ولی تو در راه دفاع از حریم امنیت لحظه ای دریغ نکرده و به تدریج قلعه های رفیع درجات معنوی را با خدمت صادقانه، یکی پس از دیگری فتح کردی تا سرانجام به این جایگاه و مرتبه بی مانند دست یافته و به زیبایی هرچه تمامتر گوی سبقت را از دیگر دوستانت ربودی! هنگام غروب خورشید روز سه شنبه مورخ بیست و پنجم آذر ماه سال 99 که با دختر کوچک خود وداع و با شوق و اشتیاقی وصف ناپذیر به سرخدمت رفتی، آیا می دانستی که فرشتگان بال های خود را در زیر قدومت پهن کرده و تو لحظه به لحظه به دیدار با معشوقه ات نزدیک و نزدیک تر خواهی شد! آری تو می دانستی و ما در خواب غفلت بودیم ودر این حسرت ابدی ماندیم که پیش از از پرکشیدن و آسمانی شدنت از تو شفاعت و حلالیت بطلبیم تا در آخرت شفیع ما نیز باشی! گویا آن شب برق چهره نورانیت، سیمای شهر را منورتر کرده بود و فرشتگان، دیدار با یار را به تو مژده می دادند، اما گرد و غبار مادیات دنیوی ما را کر و کور کرده بود و از این رو بود که از حال معنوی تو غافل بودیم و هرگز نتوانستیم راه به وصال تو نبردیم! آن لحظه که خبر ورود سارقان مسلح به حوزه استحفاظی شهرستان در شبکه بی سیم مخابره شد، تو که کوهی از شجاعت و ایثار بودی! بدون کوچکترین واهمه و هراسی در راه دفاع از مال مردم و دفاع از امنیت وطن، لحظه ای تردد به خود راه ندادی و خود را به قلب دشمن زدی! چه با شکوه سد راه این شیطان صفتان بی رحم شدی و با شجاعت بی مانند خود، فدای حریم پاک امنیت شدی و وعده الهی (ان تنصرالله ینصرکم و یثبت اقدامکم) به تو ارزانی شد و روح بلندت با شکستن قفس جسم، از این زمین خاکی که هرگز گنجایش وجود تو را نداشت، به عرش الهی پرکشیدی... مرتضی عزیزم! همرزم دیروز و شهید امروزمان! هر چند از جمع ما رفتی، اما خاطرات خوب و شیرین و پر از مهر و صفای تو هرگز از خاطرمان پاک نخواهد شد. اکنون که چهره زیبای تو خیا بان های زادگاه معمار کبیر انقلاب، امام خمینی کبیر(ره)، خمین، را زیباتر از همیشه کرده است، بیا و ما را از خواب غفلت بیدار کن! چه زیبا می گفتی که در این دوران غبارآلود و جهالت روز افزون، هرگز راه شهید و شهادت، بسته نیست و با برگزیده شدن از سوی حضرت دوست، در هر زمانی می توان آسمانی و با فرشتگان همسفر شد! آری! تو بزرگ شده در سنگر مدافعان وطن بودی که همواره از مکتب شهیدپرور سپهبد شهید "حاج قاسم سلیمانی" الگو گرفته و مسیر خود را برمی گزیدی! چه زیبا در لباس امنیت بخشی به مردم، با معشوق خود، عشق را مفهومی آسمانی ارزانی داشتی و از عالم مجاز پلی به سوی عالم حقیت زدی! مرتضی عزیزم! گرچه دل ما دوستدارانت در فراق جانسوز تو تا ابد خواهد سوخت! اما آن کور دلان از خدا بی خبر که چشم دیدن تو را نداشتند، باید بدانند که شهید و راه شهادت، هرگز مردنی نیست! ای شهید دلاور راه سرافرازی وطن! ای اسوه ایثار و رشادت! امروز باردیگر با تو تجدید میثاق کرده و با قلب پر از مهرت عهد و پیمانی ناگسستنی می بندیم که در راه حراست از امنیت وطن، یک لحظه از پای نخواهیم نشست و دیر و یا زود انتقام خون پاکت را از دشمنان این مرز و بوم خواهیم گرفت و دگر بار طنین اقتداری را که شهیدانی چون تو به ما ارزانی داشتند، جاری و عطر همدلی را از عمق وجود در کوچه های شهر پراکنده خواهیم ساخت. ای شهید سرافراز وطن! امید آن داریم که ما را هرگز از دعای نجات بخش خود که روزی خور سفره پروردگار هستی، محروم نکن! تا بار دیگر که ندای "هل من ناصر ینصرنی" امام حسین(ع) در نهاد ما به صدا در آمد! بی درنگ به آن دعوت آسمانی لبیک گفته و راهی راه مستقیم کربلا شویم تا اگر دشمن بخواهد بنیاد ما را برافکند، سینه چاک به سپاه کفر حمله ور شده و فلک را سقف شکافته و طرحی نو در اندازیم! نگارش: سرهنگ " رضا زمانی" رئیس پلیس پیشگیری فرماندهی انتظامی شهرستان خمین"

به نام خدا محضر مبارک رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای (مدظله العالی)سلام علیکم: با وجود اینکه 8 سال از فراق فرزند 20 ساله یمان که در مرزهای استان خراسان جنوبی با لباس سربازی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در درگیری با اشرار مسلح کور دل به شهادت رسیده است می گذرد و دلتنگ اش هستیم آنچه ما را آرامش حقیقی می دهد سخنان و پیام های معظم له است که در بخشی از سخنان خود در مورد شهدای مرزبانی فرموده اید؛ شهداء مرزی ما مظلومند و طفلک ها دیده هم نمی شوند بدرستی که هم اینگونه است و این مظلومیت را به خوبی درک کرده ایم اما خوشحالیم که خون پاک پاره ی تنمان نشان سربلندی و افتخار آفرینی او است. حضرت آقا شهادت فرزندمان ما را ناراحت نکرد بلکه ما را عزت و افتخار دیگر داده و آنچه قلبمان را ناراحت و رنجور می کند تنهایی شما است که حاضریم در راه شما و اعتلای اسلام ناب محمدی (ص) خود و فرزندان دیگرمان را فدا کنیم. برای عزت و سربلندی شما و ذلت خواری بدخواهان شما دعا می کنیم و از شما می خواهیم ما را از دعای خیر خود بی نصیب نفرمائید. آرزوی من و مادر شهید دیدار شما ولی امر مسلمین جهان است.  وسلام علیکم و رحمه الله و برکاته سرباز ولایت حسین اسفندیاری – پدر شهید مرزبان عباس اسفندیاری 

بسم الله الرحمن الرحیم ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون. ((دل نوشته ای تقدیم به روح بلند و ملکوتی شهید والا مقام ستوانیکم مرتضی براتی)) آسمانی شدن نه بال می خواهد و نه پر، دلی می خواهد به وسعت خود آسمان، مردان آسمانی تنها به ندای دلشان لبیک می گویند، نیازی به بال پرواز ندارد. ...آری آنروز که به این جهان خاکی پای نهادی چه زیبا تو را نام نهادند؛ مرتضی مورد رضایت و پسندیده شده، نام مولایت امیر مومنان حضرت علی (ع)، به راستی پرورش یافته خانوادهای متدین و ولایی بودی که یکی از فرزندانش را در عنفوان جوانی در را دفاع از اسلام و میهن و ناموس خود در دوران هشت سال جنگ تحمیلی تقدیم انقلاب اسلامی نمود و تو هم پروش یافته چنین خانواده ای بودیکه از همان دوران شیرین کودکی با انجام واجبات و ترک محرمات در دامان پر مهر مادری زینب وار بزرگ شدی و در نهایت با پوشیدن لباس مقدس ناجا در جهت تعالی دین اسلام راه برادرت را پیمودی، هرچند دوران جنگ و جهاد با دشمنان اسلام و کفار بعثی تمام شد ولی تو در راه دفاع از حریم امنیت لحظه ای دریغ ننمودی و روز به روز قلعه های رفیع درجات معنوی را با خدمت گذاری صادقانه با کمترین توقع یکی یکی فتح می کردی تا به این جایگاه و مرتبه اعلا علیین برسی. ... هنگام غروب خورشید روز سه شنبه مورخ بیست و پنجم آذر ماه سال 99 که با دختر کوچولو سوگولیت و خانواده ات با شوق و اشتیاق رفتن به سرخدمت لبخند زنان وداع می کردی،آیا می دانستی که فرشتگان بالهای خود را در زیر قدومت پهن کرده و تو لحظه به لحظه به دیدار با معشوقه ات نزدیک و نزدیک تری می شوی، آری تو می دانستی و ما در خواب غفلت که قبل ازپرکشیدن وآسمانی شدنت از تو شفاعت و حلالیت بطلبیم که در آخرت شفیع ما باشی. ..گویا آن شب برق چهره نورانیت، سیمای شهر را منورتر کرده بود و فرشتگان مژده دیداربا یار را به تو مژده می دادند، اما گردو غبارمادیات دنیوی مارا کرو کور کرده بود وغافل بودیم، ...آن لحظه که خبر ورود سارقین مسلح به حوزه استحفاظی شهرستان در شبکه بی سیم مخابره شد، تو که کوهی از شجاعت و ایثار بودی بدون کوچکترین واهمه و هراسی در راه دفاع از مال مردم و دفاع از امنیت وطن لحظه ای درنگ ننمودی و خود را به قلب خطر انداختی و سد راه این شیطان صفتان بی رحم شدی وبا شجاعت بی نظیرت فدای حریم امنیت شدی و وعده الهی ( ان تنصرالله ینصرکم و یثبت اقدامکم) برایت محقق شد و در بامداد آنروز روح بلندت از این زمین خاکی که گنجایش وجود تو را نداشت به عرش الهی پرکشید... هر چند از جمع ما رفتی، اما خاطرات خوب و شیرین و پر از مهر و صفای تو از خاطرمان پاک نخواهد شد و اکنون که تصویرچهره زیبایت خیابان های شهر را مزین نموده ما را از خواب غفلت بیدار می کند که در این دوران غبارآلود و جهالت مدرن راه شهید و شهادت بسته نیست و آنکه لیاقتش را داشته باشد در هر زمانی می تواند عرشیایی می شود. ...آری تو بزرگ شده در مکتب حاج قاسم سلیمانی در سنگر مدافین وطن بودی که در لباس خدمت گذاری به مردم با معشوقه ات عشق بازی می کردی، اما کور دلان از خدا بی خبر چشم دیدنت را نداشتند و بدانند که راه تو ادامه دارد و امروز ما همه با هم تجدید میثاق نموده و عهد و پیمان می بندیم تاراهت را ادامه بدهیم و با گرفتن انتقام خون پاکت لحظه ای درنگ نکنیم. شهدا رفتند تا بمانند نه اینکه بمانند و بمیرند. جهت شادی روحش صلوات.

به گزارش پایگاه خبری شهدای ناجا، دفاع مقدس روایتگر دلدادگی جوانانی از جنس غیرت است که عشق به وطن و اعتقاد به ارزش ها، چون کیمیایی مس وجودشان را زر کرده و آنرا تعالی بخشید. چهل سال از آن روزها که غیرت وطن پرستی، دفاعی مقدس را برای این مرز و بوم رقم زد، گذشته است اما هنوز صدای زنانی که در مساجد جمع می شدند تا نیازمندی های رزمندگان را تامین کنند در زیر سقف های گنبدی مساجد پژواک دارد. مادرانی که در دیار گنجینه فرهنگ ها، چرخ های خیاطی را به میدان آورده بودند تا لباس و سایر نیازهای فرزندان خود در خاکریزهای نبرد با دسمن را تامین کنند. مادران خراسان شمالی از ترک، کرد، ترکمن و تات همه در این جهاد مقدس دست به دست هم دادند تا خاک میهن به دست دشمن نیفتد. مادرانی که با صدای آهنگین «ای لشگر صاحب زمان آماده باش آماده باش» همنوا شدند تا از دورترین نقطه کشور از شمال شرق میهن از دیار رنگین کمان قومیت ها، ۳۵ هزار رزمنده را راهی جبهه ها کنند. اگر دریادلی این مادران نبود، جوانان اینگونه محکم و استوار از دورترین نقطه کشور به جنوب راهی نمی شدند، و اگر نه کدام مادری است که صدای لالایی خواندن ها برای دلبندش را از یاد ببرد؟ دل بریدن از جوانی که در برابر چشمانت قد کشیده و بربالیده و راهی کردن او به میدان پرخطر جنگ تنها از شیرزنان آزاده بر می آید. خراسان شمالی دیار غیورمردانی است که وقتی صدای هیاهوی پرهیمنه دشمن را شنید، این عربده کشی را برنتافت و مردان خود را راهی جبهه های دفاع کرد. آن روزها، دل های مردم، همچون خاک جبهه ها، وسیع، خاکی و بی ادعا بود. جبهه هایی که خاک پاگیرش هنوز هم عشاق را فرا می خواند، هنوز هم دل های بی قرار شوق و اشتیاق آن روزها را دارند. رازش را نمی دانم اما هنوز هم این خاک پاگیر، مردم را به سوی خود می کشاند، خاک فکه بی تاب و هوایی است، با هر باد غوغا می کند، شاید افتان و خیزان شدنت در خاک های رملی و سخت شدن راه رفتن بر روی این حکایت شیدایی اش باشد، حکایت سرمستی که اکنون هم روایت می شود. چه سری است نمی دانم اما چذابه ای که گوشه گوشه از خاکش با خون شهدا عطرآگین شده است، شلمچه ای که آسمانی شده و قطعه ای از بهشت بر روی زمین است، اروندی که هنوز هم نوای الله اکبر رزمندگان را زمزمه می کند، همچنان محل قرار بی قراران است. اما در دیار خراسان شمالی هم، آنان که دلشان هوایی شده، این روزها، قرار عاشقیشان با شهدا، یادی است که از آنان در اول کوچه ها همیشگی شده است.

چگونه می توان آن همه شور و سرمستی دل ها را آنگاه که زیر رگبار باروت و خمپاره در جست و جوی معبود به خود می لرزید یافت، آن روزهای پرالتهاب مگر از کدام تقویم سر برآورده بودند که تا سال ها بعد همچنان پیش ساحت چشم ها تداعی می شود. روزهایی که دل ها درست شبیه جبهه ها خاکی بود، نه ادعایی بود و نه اسارت ها و دلبستگی های امروز، آنقدر که "سبکبالان خرامیدند و رفتند"، آنقدر که "شهدا ماندند و زمان ما را با خود برد." چه رمزی در ورای این حماسه نهفته است که هنوز "کربلا کربلا ما داریم می آییم" در گوش جان ها شنیده می شود، هنوز حوالی خزان که می شود یاد آن روزگارانِ سرشار از گلوله و خاکریز و شقایق، بند دل ها را می لرزاند. هنوز پژواک" الله اکبر" رزمنده ها از دور به گوش می رسد، شاید باورش کمی سخت باشد اما هنوز صدای موج آرام کارون آن هنگام که شیرمردان میهن به دل آب زده اند به گوش می رسد، هنوز یاد شلمچه، خرمشهر و فکه حتی سنگرها، نماز شب ها و بغض نیمه شب مردان خدا در پستوی خاطرات نقش می بندد. از نخلستان های جنوب تا مدرسه های زخمی از خمپاره، از قرچ قرچ تانک های بعثی ها در کوچه و گذر خونین شهر، از صدای آشنای بیسیمچی تا نوای گرم سرودها و حماسه سرایی ها، وه که چه قدر همه چیز زنده و نزدیک است، گویی این رزمنامه سراسر شوریدگی هر لحظه از مبدا معرفت سروده می شود. دفاع مقدس موسم روییدن لاله ها در ابدیت است، هنگامه بازگشت به روزهایی که جبهه و پشت جبهه یکرنگ بیشتر نداشت، روزهایی که زن و مرد، کوچک و بزرگ و پیر و جوان با اراده ای پولادین و برآمده از غیرت و همت ایستادند تا قطعه خاکی از میهن به یغما نرود. در وصف آن همه شوریده حالی چه می توان گفت وقتی هنوز پس از گذر از آن سال ها، درست وقتی در خود و روزمرگی ها گم می شویم کاروان شهدا می آید تا خود را بیابیم تا راه را بیراهه نرویم، آری هنوز نام کوچه ها قرارگاه عاشقی است، کوچه هایی که بر سر در هر یک لاله ای روییده تا بار دیگر باور کنیم "شهید زنده است" این بزنگاه عاشقی، یادآور پیکار و مجاهدت دلاورمردانی است که تنها سلاحشان در برابر هجمه بزرگترین قدرت های جهان، ایمان ، شجاعت و اشتیاق به شهادت بود، رزمندگانی که زیر آوار گلوله های بی امان دشمن شاهکار بی نطیر دفاع مقدس را خلق کردند. آن روزها که فرزندان ایران از گوشه و کنار جغرافیا و از کاخ های مجلل تا خانه های محقر در دور افتاده ترین روستاها خود را به جبهه ها رساندند، یکرنگ شدند و چون قطره به دریای بیکران شهادت پیوستند، آنها که تا به امروز نشانی از پیکرهایشان نیست، گویی از اسارت تن نیز رها شدند و رفتند تا جاودانه شوند. در این دریای معرفت و شهادت ، نام و یاد ۲۲ هزار و ۵۲۹ شهید ۵۰ هزار جانباز و سه هزار و ۵۵۷ نفر آزاده استان اصفهان نیز در گاهشمار دفاع مقدس می درخشد.

به گزارش پایگاه خبری شهدای ناجا، سردار "حسین اشتری" در دلنوشته ای به بهانه بیست و سومین سالگرد شهادت شهید "حاجی خداکرم" و به یاد تمامی شهدای اسلام از صدر تا کنون نوشت: چگونه دم و قلم ما زمینیان می تواند وصف شما آسمانیان کند آنگاه که پرواز شما آنقدر وسیع و بلند است که فراتر از توانایی حواس انسان عادی است، واژه ها، کلمات و جملات خاک گرفته، کی توانایی تفسیر شما را دارد، به قول سردار دلها شهید سپهبد "حاج قاسم سلیمانی" شما از آغاز شهید آفریده شده اید و پیش از شهادت شهید شده اید و زمین نَفس و نَفَس شما را تاب نیاورده است." این را می توان از لابلای کلمات و جملات وصیتنامه آحاد شهدا دریافت، می خواهم بگویم هر چه تلاش می کنم جمله ای در خور تحسین شما نمی یابم و آنگاه بر خود نهیب می زنم؛ "هشدار! که شهیدان به بهانه تحسین و تشویق به سوی شهادت پر نگشوده اند". وقتی این بازمانده از راه که شاهد شهادت همرزمان و همکارانم در طول 40 سال گذشته تا همین چند روز اخیر بوده ام، خاطرات شهدا را در ذهنم مرور می کنم، به نیکی در می یابم که این دیار سرافرازان مکان ها و زمان های سرخ و خونینی را در آغوش داشته و همواره کبوتران خونین بال در فضای ایران اسلامی پرواز کرده اند به گونه ای که پهنه وطن، لاله گون شده و جای جای آن مفتخر به در سینه داشتن شهیدان سرفراز است. شهیدان دفاع مقدس، دفاع از حریم وطن و حریم حرم، قهرمانان و پهلوانان نشان دار این سرزمین اند که خاک سبز وطن و مسیر روشن ولایت را از فتنه ها و دشمنی ها پاسداری کرده و ایمن نگه داشته اند و اهریمنان بد اندیش را در جای خود نشانده اند. چفیه های خون آلود، سربند ها منقش به نام معصومین(ع)، پلاک ها و البسه و علایم کبوتران سبکبال در قاب دل موزه های پیروان راه شهدا انگیزه ای در دلمان برای حفاظت از ارزش های انقلاب مقدس اسلامی ایجاد کرده و با شما عهد می بندیم که تا انتها، در راه شهیدان و مسیر ولایت ایستاده ایم و پیام بلند شما را با فرزندان وطن زمزمه می کنیم و با کسانی که بخواهند فضای امنی را که شما ایجاد کرده اید مسموم کنند، سازش نخواهیم داشت. همرزم و همکار شهیدم ، سرتیپ پاسدار حاجی خداکرم ، امروز که بیست و سومین سالگرد عروج ملکوتی و شهادت امنیت بخش شما را پشت سر می گذاریم، با وجود ویروس منحوس کرونا، تفاوت مرگ در سنگر تا بستر، شیرینی شهادت دوصد چندان احساس می شود. ضمن آرزوی سلامتی و شفای عاجل همه بیماران عرضه می داریم دلمان برای شما و سایر شهدا بسیار تنگ شده و از خداوند می خواهیم پایان کار ما را شهادت قرار دهد تا باز هم به لطف الهی همنشین یکدیگر باشیم، یاد و خاطره جوانمردی ها، دلاوری ها و جهاد شما در دفاع مقدس، فرماندهی انتظامی استان قم، فرماندهی استان سیستان و بلوچستان و آسمانی شدن شما در مصاف با اشرار و قاچاقچیان مسلح را گرامی می داریم و امید آن داریم که در روز واپسین شفیع ما باشید. ان شاءالله...به گزارش پایگاه خبری شهدای ناجا، سردار "حسین اشتری" در دلنوشته ای به بهانه بیست و سومین سالگرد شهادت شهید "حاجی خداکرم" و به یاد تمامی شهدای اسلام از صدر تا کنون نوشت: چگونه دم و قلم ما زمینیان می تواند وصف شما آسمانیان کند آنگاه که پرواز شما آنقدر وسیع و بلند است که فراتر از توانایی حواس انسان عادی است، واژه ها، کلمات و جملات خاک گرفته، کی توانایی تفسیر شما را دارد، به قول سردار دلها شهید سپهبد "حاج قاسم سلیمانی" شما از آغاز شهید آفریده شده اید و پیش از شهادت شهید شده اید و زمین نَفس و نَفَس شما را تاب نیاورده است." این را می توان از لابلای کلمات و جملات وصیتنامه آحاد شهدا دریافت، می خواهم بگویم هر چه تلاش می کنم جمله ای در خور تحسین شما نمی یابم و آنگاه بر خود نهیب می زنم؛ "هشدار! که شهیدان به بهانه تحسین و تشویق به سوی شهادت پر نگشوده اند". وقتی این بازمانده از راه که شاهد شهادت همرزمان و همکارانم در طول 40 سال گذشته تا همین چند روز اخیر بوده ام، خاطرات شهدا را در ذهنم مرور می کنم، به نیکی در می یابم که این دیار سرافرازان مکان ها و زمان های سرخ و خونینی را در آغوش داشته و همواره کبوتران خونین بال در فضای ایران اسلامی پرواز کرده اند به گونه ای که پهنه وطن، لاله گون شده و جای جای آن مفتخر به در سینه داشتن شهیدان سرفراز است. شهیدان دفاع مقدس، دفاع از حریم وطن و حریم حرم، قهرمانان و پهلوانان نشان دار این سرزمین اند که خاک سبز وطن و مسیر روشن ولایت را از فتنه ها و دشمنی ها پاسداری کرده و ایمن نگه داشته اند و اهریمنان بد اندیش را در جای خود نشانده اند. چفیه های خون آلود، سربند ها منقش به نام معصومین(ع)، پلاک ها و البسه و علایم کبوتران سبکبال در قاب دل موزه های پیروان راه شهدا انگیزه ای در دلمان برای حفاظت از ارزش های انقلاب مقدس اسلامی ایجاد کرده و با شما عهد می بندیم که تا انتها، در راه شهیدان و مسیر ولایت ایستاده ایم و پیام بلند شما را با فرزندان وطن زمزمه می کنیم و با کسانی که بخواهند فضای امنی را که شما ایجاد کرده اید مسموم کنند، سازش نخواهیم داشت. همرزم و همکار شهیدم ، سرتیپ پاسدار حاجی خداکرم ، امروز که بیست و سومین سالگرد عروج ملکوتی و شهادت امنیت بخش شما را پشت سر می گذاریم، با وجود ویروس منحوس کرونا، تفاوت مرگ در سنگر تا بستر، شیرینی شهادت دوصد چندان احساس می شود. ضمن آرزوی سلامتی و شفای عاجل همه بیماران عرضه می داریم دلمان برای شما و سایر شهدا بسیار تنگ شده و از خداوند می خواهیم پایان کار ما را شهادت قرار دهد تا باز هم به لطف الهی همنشین یکدیگر باشیم، یاد و خاطره جوانمردی ها، دلاوری ها و جهاد شما در دفاع مقدس، فرماندهی انتظامی استان قم، فرماندهی استان سیستان و بلوچستان و آسمانی شدن شما در مصاف با اشرار و قاچاقچیان مسلح را گرامی می داریم و امید آن داریم که در روز واپسین شفیع ما باشید. ان شاءالله...

به نام خدا هرگز نمی‌میرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است برجریده عالم دوام ما شهادت این آخرین تیر ترکش دلباختگان صحرای عشق را چگونه باید تعبیر کرد. باچه کلامی می‌شود نامی را که خود نام خداست و به انسان ودیعه داده شده است تفسیر نمود. آنگاه که هستی انسان سراسر پاکی و حسن و خلوص و عشق باشد خاک تیره از وجود او رخت بر بسته و سراسر تجلیگاه نور وروشنی می‌شود واز آنجائیکه این عالم مادی است و دلیل را تاب این همه روشنی و پاکی نیست. وجود مقدس عاشق به سوی اصل عشق به پرواز در می‌آید و به همه چیز این عالم فانی پشت می‌کند. شهادت از بالاترین و برترین مقام‌هایی است که خداوند وجود خاکی انسان را به برکت آن زینت می‌بخشد. هیچ کس را شایستگی شهادت نیست زیرا که در شهادت مقامی است که شخصاً در عمل توصیف می‌شود شهادت است که هیچ را جز خالق آن هنر شانیت سخن گفتن از آن نیست. آنگاه که متاعی داشته باشی پس ارزشمند که تمام متاع‌های دنیا به واسطه وجودآن معنا پیدا کنند و بتوانی از آن متاع ارزشمند که تمامی هستی و دارائی توست به آسانی در راه عشق بگذری. به راستی که بالاترین و زیباترین هنرها را به عرصه ظهور رسانیده ای در توصیف شهادت همان بس که آن را به معجزه ای تعبیر نمود که هر لحظه و هر ساعت به سبب شایستگی بنده ای به ظهور می‌رسد و همگان را غرق در حیرت می‌کند. براستی این معجزه نیست که انسانی به آن درجه از عزت و عظمت برسد برترین برترین‌ها مشتاقانه به انتظار او بنشیند؟ براستی این معجزه نیست که انسان آنچنان ظرف سفالین هستی‌اش را صیقل دهد که آینه و تجلیگاه نور شود و حضرت عشق او را به مهمانی ابدی فراخواند؟ فراخوان این مهمانی به قدری عظیم و ارزشمند است که شهید وجود خود را یکپارچه از یاد برده و آنچنان طالب وصال حق می‌شود که هیچ ماهی و هیچ عشقی نمی‌تواند دراین علم مادی او را از عروج باز دارد. براستی که کدام یک از ما دلبستگان این عالم خاکی را توان چنین گذشتی است. کدام یک از ما را توان دل بریدن از جان ومال وخویش و خویشان است و اگر نبودند این چنین عشاق دلبسته ملکوت و این چنین طالبان وصال یار و این چنین پاسبانان غیوری که خون خود را به سمن حفظ خاک مملکتشان و امنیت هموطنانشان معامله کنند امروز سرزمین سبزمان رنگ استعمار داشت.

سلام پدر جان، منم دخترت مهزاد با کدامین واژه سلامت گویم تا دلتنگی ام را به رخ همگان بکشم و فریاد بزنم: بابا... بابا... بابا از من میپرسند دلت برای بابایت تنگ شده؟ چه باید بگویم؟ راستش را بخواهی دلم گرفته چون خیلی دلم برای تو تنگ شده بابا...! شهیدمدافع وطن مرتضی عسکری زاده پلیس افتخاری نیروی انتظامی، سی و یکم فروردین ماه ۹۷ در درگیری با قاچاقچیان موادمخدر در بردسیر کرمان، به شهادت رسید.

سلام به پدری که سال هاست او را ندیده ام و در رویاهایم با او سخن می گویم. باباجان دلم برای بودنت تنگ شده است اما تنها قاب عکس توست که مرحم دل مجروح من است. غمهایم زمانی شروع شد که برای اولین بار کلمه بابا را تکرار کردم و مادر با چشمانی اشکبار نگاه پرمهرش را از من می گرفت اما سخت ترین لحظه زندگی من همان زمانی بود که می بایست با دستان کوچکم کلمه بابا را مشق می کردم اما من که در زندگی، بابا را ندیده بودم مفهوم جمله بابا آب داد برایم هیچ مفهومی نداشت. پدر عزیزم وقتی همکارانت از رشادت و سلحشوری تو در مأموریت ها برایم تعریف می کنند به خودم می بالم و افتخار می کنم به داشتن پدری چون تو ، بابای عزیزم چقدر دلتنگ حضورت هستم ولی این را می دانم که رفتی تا من و دیگران در آرامش و امنیت زندگی کنیم. بابای عزیزم صدایم را می شنوی با تو حرف دارم آخر در هفته نیروی انتظامی یک روز دیدم دوستم دارد به پدرش تبریک می گوید. آنچنان بغض گلویم را فشرد که دیگر جلوی گریه ام را نتوانستم بگیرم. می دانم که تو هم دوست داشتی الان کنارم بودی و محکم بغلم می کردی، سرم را می بوسیدی و با خنده می گفتی امیر مهدی ام یازده سالت شد ولی چه زود گذشت! من امروز در کنار تربت پاک شهدا احساس غرور می کنم و به خود می بالم زیرا که تو راه راست را انتخاب کردی و برای آرامش و امنیت کشورم جانت را دادی و من و همه فرزندان شهدا به خود افتخار میکنیم که در سایه شما پدران آسمانی است که اکنون آزادی و استقلال حفظ شده است. گفتنی است" امیر مهدی" عزیز تنها وقتی که یکسال داشته پدر عزیزش"محمد محمدرضا خانی" براثر درگیری با اشرار بخش راین به شهادت می رسد و او از داشتن چنین پدری افتخار می کند و به خود می بالد

دل نوشته همسر شهید مهندس پرواز سعید قزلباش همسر شهیدم هفته نیروی انتظامی بر تو پرنده تیزپرواز که جاوندانه شدی مبارک عزیزم در این سالها که تو از زمین و زمینیان بریدی و در عرش با آسمانیان همنشین شدی، من ماندم و یک دنیا تنهایی، من ماندم و آرمانهایت، من ماندم و نازدانه هات در زمانه ای که همرزمانت جشن پیروزی می‌گیرند جای خالی تو در همه جا مشهود است سالهاست که با قصه رشادتهای مهیا را آرام می سازم اما چه کنم با دل پر غصه خود، چه کنم با این همه خاطرات تو، تو با سینه ستبر، با شجاعت مثال زدنیت برای ما اسطوره شدی قهرمان زندگی من درود بر تو و آرمانهایت، درود بر شرف تو حالا من مانده ام و سنگ مزار تو من شده ام کبوتر بال شکسته سعید جان در روز محشر شفاعتمان کن (کسی که تو همیشه برایش زنده و حاضری، همسرت)

خوشا به حال آنان که پروازشان اسیر هیچ قفسی نشد، و هیچ بالی اسیر پروازشان نساخت .. خوشا به حال آنان که از رهایی رهیدند ، خوشا به حال آنان که شهید شدند. بابای خوبم بعداز مدتها قلم به دست گرفتم وآماده نوشتن دلتنگی هایم برصفحات سفیددفترم شدم.. تابازبرایت شرحی ازدلتنگی های غریب دخترانه ام دهم... مدتیست بغض امانم رابریده. می خواستم قلم به دست بگیرم وبنویسم ولی هیچکدام یاری ام نکردند... نه کاغذ..نه قلم...نه دلتنگی هایم... و به اوج بی کسی هایم که می رسم زبانم هم بسته می شود و تنها محکوم می شوم به سکوت... یادم به رفتنت می افتد رفتنی بی بازگشت.رفتنی که بازگشتی برایم نداشت و ۱۵ ماه است منتظارم که برگردی .. اما نه برنمیگردی. میدونم تو برای حفظ امنیت من و بچه های دیگه شهید شدی. بشکند دستی که بر دست پر محبتت تیر زد. خونین شود قبلی که به قلب مهربان و رئوفت شلیک زد. پدر عزیزم ۷سال کنارم بودی اما ۷۰سال برایم پدری کردی. اما حیف، الان که بهت نیاز دارم و نیستی . باباجونم بدنبال سایه پدرانه ات میگردم. به دنبال آغوش محکمت، برای تکیه گاهم. به دنبال دستانت هستم که موهایم نوازش میخاهد.و به دنبال صدای مهربانت هستم که دلم صدایت را می‌خاهد. ب ا ب ا..... دلم...فقط کمی...کمی تورامی خواهد.. کمی محبت.. کمی نوازش..کمی قربان صدقه.. اصلا نه..، کمی لوس شدن برایت..... درخاطرم لوس که شوم خاطرخواهم می شوی.. دست به سرم می کشی و نگاهم می کنی.. شایدتنهاخواسته دلم نگاهت باشد که چقدر دلم برایت تنگ شده. بابای عزیزم کلاس اولم تمام شد و روزی که همه بچه های کلاسم نوشتند بابا آب داد من با افتخار و بلند گفتم اما بابای من در راه امنیتمون جون داد. امسال دراین روز و این هفته، برای اولین باره که تونستم هفته ناجا رو بهت تبریک بگم. پدر عزیزتراز جانم. اسم تو و یاد تو باعث افتخار همه است. افتخار خانواده ات، دوستانت، همکارانت و حتی شهر و کشورت. و از همه مهمتر من که دخترت هستم. ولی باز دلم کمی پدر می خواهد.

نفس‌های عمیقتان ... سنگینی اسلحه...خواب چشمانتان.. را به دوش می‌کشم. تا کمی از دردتان کم شود، ولی.. ولی.. شرمنده‌ام، که دوایی برای گمنامیتان، ندارم ...رد قدم‌هایتان، در ظلمات شب را می‌بوسم و پرچمتان را همیشه، در فراز کشور عزیزمان ایران بالا نگاه می‌دارم...چشمانت را بر تمام دردهایت بستی دردهایی که یکی دو تا نیست حقوق کم، حرف‌های به دور از شأن مردم، در فضاهای مجازی، دوری از خانواده و شب بیداری، فقط و فقط برای آرمانتان، آرمانی که جانتان را، در کف دستانتان قرار دادع، یکبار، اخم را به پیشانی‌ات راه ندادی، یکبار، گله یا شکایت نکردی. هدفت امنیت و آرمانت سرفرازی ایران است، و این یعنی تو سایه‌ی امنیتی بر آسمان پر فروغ ایران ...... دل‌هایتان و نگاهتان برای مظلومان رئوف و مهربان و در برابر ظالمان پولادی و محکم است در انجام وظیفه آن ترسی به دل راه نمی‌دهی و به حق که جایگاه تو افتخار سرباز ولایت بودن است. در مرزهای کشور شاهد سخت‌ترین صحنه‌ها بودی. بغض دختران، هنگام بدرقه‌ی پدر و دعاهایشان برای سالم برگشتن پدر. ولی پدر در مرزها جام شهادت را سر می‌کشد و لبیک شهادتش را بر فراز آسمان آبی داد میزند. پدر خوشحال است ولی پاره‌ی تنش هنگام دیدن جسد خون آلود پدر، فریاد می‌کشد و خاک را بر سر و صورت خود می‌پاشد و با اشک‌هایش صورت پدر را تمیز می‌کند لب‌هایش را بر پلک‌های بسته‌ی پدر می‌گذارد و آخرین بوسه‌اش را از پدر می‌گیرد. چه دلیران مردانی که جنگیدند و اینگونه شهید شدند و چه زیبا رهبر کشورمان فرمود ((شهدای نیروی مرزبانی و انتظامی مظلوم هستند)) ولی من در تمام سال‌های عمرم هر چه دیدم زیبایی بود و عشق.. زیبایی خدمت به مردم و کشور از هر مسافرتی و تفریحی زیباتر و دلچسب تر بود. ما شاید ایام عید و تعطیلات جایی نمی‌رفتیم ولی همینکه پدرم سالم به خانه بر می‌گشت و از امداد رسانی‌هایش به مردم و درگیری‌هایش با گروهک‌های مسلح با شوق و ذوق تعریف می‌کرد، لذت و غرورش از هر کنار دریا رفتنی بیشتر بر کالبد جانم می نشست. آری ما در خانه هستیم و فوتبال جام جهانی را تماشا می‌کنیم غافل از اینکه چهار مرزبان در هنگ میرجاوه رشیدانه جنگیدند و حماسه آفریدند. زمانی که پدران ما به مرز می‌رفتند دعا مهمان خانه‌ی کوچکمان بود و اشک بی کسی در شب‌های خدمتش مهمان گونه‌هایمان از همینجا می گویم پلیس کشورم مرزبان قهرمان دعای امام سجاد که می‌فرماید ((خدایا! به حافظان امنیت و مرزبانان کشور اسلامی نصرت عنایت فرما.)) بدرقه‌ی راهتان باشد. سلامتی همه پلیس‌های غیور و زحمتکش اجماعاً صلوات بر محمد و آل محمد ....... منزلت و مقام آسمانی شهید و فضیلت شهادت را هیچ قلمی یارای توصیف نیست و کرامت و شفاعت شهید نیز درجه‌ای والاست که رب الشهدا به بندگان خاصش عطا کرده است واقعاً شهدا چه شکوهی و چه هیبتی دارند. باید باور و یقین داشت که شهادت «اتفاق» نیست بلکه یک «انتخاب» است

به گزارش پایگاه خبری شهدای ناجا؛ "محمد شکری"؛ پرستار بیمارستان ثامن الائمه (ع) ناجا در جریان شیوع کرونا و تلاش برای بهبودی بیماران سر از پا نمی شناخت و در پی ابتلا به کرونا و شدت بیماری ۱۷ مرداد ماه سرانجام به کاروان شهدای مدافع سلامت پیوست؛ همسرش نیز در فراق یار سفرکرده، فرازهایی از دلتنگی های خود را در یک دلنوشته به رشته تحریر در آورده است. مدافع امنیت، مدافع حق و حقوق و مدافع سلامت، فرقی نمی کند. برای مدافع بودن باید سینه ای ستبر داشت برای سپرکردن مقابل دشمن. خواه این دشمن امنیت هم نوعانت را نشانه رفته باشد، خواه حق و حقوق و خواه سلامتشان را. روزی روزگاری، سینه ستبرش را سپر بلای دشمنانی کرده بود که قصد تجاوز به خاک و تمامیت ارضی میهنش را داشتند. رویای شهادت در سر می پروراند اما قسمت نبود تا در این جبهه به مقصودش برسد. باید صبر می کرد و لباس خدمت در جرگه ای دیگر را به تن می کرد. باید در کسوت پرستاری سالیان سال، مشق عشق می کرد تا وقتش می رسید. وقتی دشمنی ناپیدا و به مراتب خطرناک تر به‌نام کرونا سر برآورد جبهه‌های سلامت برپا شد و کادر درمان سنگربانان این جبهه شدند. رزمنده سرو سیرت دوران جنگ تحمیلی، این بار هم از قافله عقب نماند؛ در جبهه سلامت در نبردی بسا سخت تر ‌و نفس گیرتر با دشمنی که به چشم نمی آید و مشخص نبود از کدام جهت حمله می کند قد علم کرد. رسم عاشقی خوب آموخته، سالیان مدید پروانه‌وار گرد شمع وجود بیماران چرخیده بود و خوب می دانست رسم عاشقی، عافیت طلبی نیست. "محمد شکری"؛ پرستار مجرب و دلسوز بیمارستان ثامن الائمه(ع) ناجا که در جریان شیوع کرونا در کشور، در راه خدمت و تلاش برای بهبودی بیماران کرونایی سر از پا نمی شناخت در پی ابتلا به کرونا و شدت بیماری ۱۷ مرداد ماه سرانجام به آرزوی دیرینه خود دست پیدا کرد و به کاروان شهدای مدافع سلامت پیوست. دل نوشته همسر این شهید راه سلامت در فراق یار سفرکرده را در ادامه می خوانید: "عزیزم سلام. مدتی است صدای مهربانت را نشنیده ام. مدتی است که دلخوشی ام عکس ها، فیلم ها و صداهایی است که به یادگار برایم مانده تنها مونس و همدم من گلزار شهدای بهشت رضاست. آن هم به خاطر این شرایط کرونا خیلی به سختی توانسته ام چند باری به دیدنت بیایم. کنارت بنشینم و از دلتنگی هایم برایت بگویم از بی قراری هایم، از بی تابی هایم، از اشک ریختن های گاه و بی گاهم و تو در سکوتی سنگین فقط شنونده باشی. محمدم. بغضی آرام، بغضی از جنس دلتنگی گلویم را می فشارد. نمی دانم چگونه و با چه کلامی اشک هایم را روی کاغذ پیاده کنم. تو یک مرد واقعی بودی. از محبت از سخاوت از حس شادمانی و نشاط ذره ای برایمان کم نگذاشتی. وجودت چنان گرما بخش خانه بود که اکنون نبودنت همچون صخره‌ای سخت حس می شود. نازنینم این که می گویند، دخترها بابایی اند راست می گویند. چه بگویم از بی تابی دخترانت. از یاد کردن خاطرات شیرینشان با تو از بغض ها و اشک هایشان. دردناک ترین لحظه زمانی است که بچه ای با پدرش بازی می کند و دردانه ام با نگاه حسرت بار به آنها می نگرد. بهترینم، فکر کردن به ادامه زندگی برای من بسیار سنگین است. چه کنم که نگاه دخترانمان که حالا دیگر تنها همدشان من هستم دست هایم را بسته است. شب ها تا صبح خواب به چشمانم راه ندارد و قلبم بدجوری می سوزد مطمئنم تکه ای از آن را با خود برده ای. محمدم آدم فکر می کند فقدان با گذشت زمان از بین می رود اما نه عزیز دلم به نظر من فقدان مثل یک زخم است خوب می شود جایش ولی برای همیشه باقی می‌ماند. مهربانم می دانی چقدر آرزو دارم یک بار دیگر مثل بعد از ظهرهایی که با هم دو نفره چایی می خوردیم من حرف بزنم تو گوش کنی، توحرف بزنی من لذت ببرم و برای آینده دختران گلمان نقشه بکشیم را تجربه کنم. عزیزترینم رنج هایی که در آن چند روز بیماری کشیدی بسیار آزارم می دهد، ولی دلخوشم به این که به آرزویت رسیدی، شهادتی که سال ها پیش به دنبالش می گشتی. نمازهای اول وقتت، تعقیبات نمازهایت، شرکت در عزاداری هایت و بالاخره رسیدن به آرزویت، خوش به سعادتت. عزیزترین همسر دنیا؛ محمد جان امروز پیراهن مشکی محرمت را که اتو کشیده و آماده در کمد لباس هایت دیدم آتش گرفتم. سوختم. تصمیم گرفتم به همان مراسم عزاداری که هر سال می رفتی بروم. از هیئت امنای عزاداری خواهش کردم که برای عزادار پسر فاطمه (س) که امسال بین عزاداران غایب است، دعا کنند. اگرچه می دانم روحت در این مراسم حاضر است عکس نازنینت را به آن ها دادم تا امسال هم از آن عزاداری بهره‌مند شوی. خیلی متأثر شدند و برایت طلب غفران کردند. قول دادند حتماً در آنجا به یاد شما باشند. مائده سعی می‌کند آرامم کند. خیلی با من حرف می زند که: "وجود بابا را در خانه حس می کند. او هست و ما را نظاره می کند" ولی مهدیه دلتنگی های تو را با فشردن من در آغوشش تسکین می‌دهد. یادت هست لحظه احتضار کنارت چه قولی به تو دادم. گفتم "نگران بچه ها نباش. حالا که تصمیم آسمانی شدن داری آسوده خاطر برو. من هستم و مراقب فرزندانمان." آن لحظه اندازه این قول را حس نکردم ولی الآن که می بینم که مهدیه شب ها از شدت بغض گلویش درد می گیرد تازه می فهمم که چه مسئولیت سنگینی را پذیرفته ام. عزیزترینم من و تو یک روح بودیم در دو جسم و روز ۱۷ مرداد ماه ۹۹ من خودم به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود. "شهادتت مبارک همسرم. دوستت دارم" مدافعان سلامت در این نبرد تنگاتنگ، بی وقفه در حال مبارزه هستند و برای از پای درآوردن این دشمن مهلک لحظه ای از پای ننشسته اند. گرچه خسته، دلتنگ و رنجور شده اند اما دل به پاییز یاس و ناامیدی نسپرده اند. اما به راستی ما مردم چطور می توانیم در مقابل ایثارگری های مدافعان سلامت کشورمان ادای دین کنیم؟! اگر رسالت کادر درمان، امروز ایستادن و مبارزه در خط مقدم مقابله با کرونا است قطع به یقین ما هم وظیفه داریم نسبت به سلامت خود و هم نوعانمان مسئولیت پذیر باشیم و حجم کار مدافعان سلامت سرزمین مان را بیش از این سنگین نکنیم.

محمد هم شهید شد. باور نمی‌کردم. چند لحظه ای متوجه نشدم چی شده؟!! تا وقتی از احمد و بقیه هم شنیدم. دیگه مطئن شده بودم که محمد ...... (لقبی که رفقا بهش داده بودن) هم پرید. بالاخره این همه، این در و اون در زدنش نتیجه داد. اونقدر عاشق شهادت بود که بالاخره به عشقش رسید. تهرانپارس، سیستان، ایرانشهر و خیلی جاهای دیگه هم شهادت میدن که محمد واقعاً عاشق شهادت (در عمل، نه در حرف) بود، و آنقدر تو راهش استقامت کرد که ثابت کرد در باغ شهادت هنوز هم بسته نیست. همون موقع چند خطی به بیچارگی خودم و سعادت محمد حدیث نفس کردم: امروز هم خبر آوردند که یکی دیگه از عاشقای خدا به او پیوست. آره؛ محمد عبدی، همون محمد..... از اون اول که دیدمش معلوم بود که نسبت به بقیه فرق داره ...... همش دنبال پرکشیدن بود، مشخص بود که ماندنی نیست...... محمد جون! خوش بحالت؛ فردا هم تشییعته، حمید هم امروز حرکت تا شب، تو معراج پیشت باشه. یادش بخیر! آخرین باری که دیدمت تو دوکوهه بود. داشتی بر می‌گشتی، سرت رو از اتوبوس بیرون آوردی و همونجا صورتت رو بوسیدم، یادش بخیر! سرت رو هم حنا گذاشته بودی...... خوش به سعادتت؛ به هر دری می‌زدی که بِبَرنت؛ روی حرفت مردونه بودی؛ آخر هم که نتیجه ش رو گرفتی ...............

(بسم رب الشهداوصدقین) برادرشهیدم هرروزکه می گذرد خورشید، بین من ومهربانی های توبیشترفاصله می‌اندازد. نیستی، تونیستی، اما یک سال است که شهریاد تو را نفس می‌کشد، اقتدار روزهایمان را درتویافتم و در، رد گام های مقاومت برسرکوچه ای دلم نام کسی نقش زده است یادی ازاصالت باران، حرفی ازحضورگل های بنفشه، همه چیز بوی تودارد. ازتوآموختم ای برادرشهیدم زندگی مبارزه ای بی پایان است تو با مرگ خودت به من آموختی آنچه دنیا با زرق و برقش یادم نداده بود. اکنون تو نیستی ولی همه چیز بوی تو را دارد، بوی عاشقانه زیستن فاصله‌ی بینمان اززمین تا آسمان است. هربارکه چشمم به تابلوی نامت می‌افتد، انگار تابلو با من حرف میزند (شهیدمهرزادخیری) دلم می لرزد انگار تمام زمستان به دلم هجوم آورده است. درخود می‌شکنم همه چیزعوض شده تورفتی و من ماندم‌. می‌دانم که می‌خواهی بمانم می‌دانم که می‌خواهی فانوس یادت را روشن نگهدارم، توخون سرخی هستی دررگ های این سرزمین باید شروع کنم؛ وتو را به تمام جهان بشناسانم... برادرشهیدم تو به ما آموختی که بال برای پریدن است و جاده برای دویدن، به ما آموختی دم ودقیقه های زندگی غنیمت‌اند، ماهمه میدان داریم و زمین میدانی بزرگ گاهی برای جنگ، گاهی برای مسابقه، ولی هیچ گاه خالی ازتکاپو نیست، به ما آموختی که انسانیت یعنی دلبری کردن. زیستن هنر است وهنرمند آنان‌اند که شمع می‌شوند، تا صدای بال زدن‌های، پروانه‌ها برقرار بماند تو به ما آموختی ک راه خویش را بشناسیم، تا تابلوهای منحرف کنار جاده فریبمان ندهند، آموختی که به قدم‌هایمان آنقدر راه رفتن را بیاموزیم که خستگی نشناسند به چشم‌هایمان آنقدرمهر ورزیدن رابیاموزیم که دشمنی نشناسند، و به دست‌هایمان آنقدرسختی کشیدن بیاموزیم که سستی نشناسند، برادرم تو انگشت اشاره ای بودی به سمت ما، کوله پشتی‌ات نشان از هجرتی دراز داشت عزیزم عاشقانه آمدی، مثل نسیم عارفانه رفتی مثل قاصدک......

دلنوشته ی سیده زهرا موسوی فرزند شهید سید نور خدا موسوی در استقبال از شهید گمنام: ﺑﺴﻢ رب اﻟﺸﻬﺪاء و اﻟﺼﺪﻳﻘﻴﻦ ای عشق باز هم پر پر زنان سمت دلهایمان پر کشیدی تا انگار در گوشه ای از دلمان فریاد بزنی از غم و ماتم بی مادری باز هم نام مادر زینت بخش کوچه ها شد و شما ای شهید گمنام که نام زیبایت نامعلوم اما به وسعت آسمان هاست انگار بی تاب شدید تا دلسوزانه قدم بردارید در جایی که بعضی ها انگار یادشان رفته رسالت شان برای چادر خاکی مادر را... سلام بر شما که از دار دنیا تنها یک پلاک و چفیه و سربند را برگزیدید... این روز ها نبودنتان بر شانه ی بغض تنهایی هایمان عجیب اشک خیرات می کند... بی گمان بی خبر نیستی که این روز ها بعضی ها غفلت کرده اند از یادگار نامی که شما بر سر سربندش دعوایتان می آمد ای شهید عزیز برای دلهای دور افتاده از مادرتان فاطمه دعا کنید دلها این روز ها شوری بپا کرده... سردار که مهمانتان شد انگار دوباره حال و هوای بهشت را به شهر ها هدیه دادند... و اما امروز هم شما آمدید... گویی انگار هوای عاشقی دوباره برگشته و با وزش هر نسیم، نام مادر سمت دلها میپیچید... عجب جاذبه ای دارد قدومتان سلام بر شما ای گلبرگ سرخ و ای لاله ی دشت شقایق که با آمدنتان انگار بوی پدران شهیدمان را برایمان می دهید... بوی، گلوله، بوی خون، بوی باروت، بوی خدا و حالا خود مادر که نام زیبایش به در و دیوار گره خورده به استقبالتان آمده و برای شما اسپند دود می کند سلام مهمان ویژه ی بابای زهرا اینجا امروز همان جایی آمدید و ما را فراخواندید که روزی بابای شهیدم به روی دست ها راهی شد و دل دخترش زهرا را با خود برد... اصلا انگار اینجا میعادگاه عاشقان است... اینجا که می رسی همه ی حرف ها بوی رفتن به خود می گیرد بوی پرواز... بوی خداحافظی... بگذار بگویم اینجا همان جایی است که این روز ها زینت آن شده نام زیبای سید نور خدا.. آمدید خوش آمدید من هم آمدم به استقبال از شما ای نام و نشان گم کرده ی به جان و دل آشنا بدون شک شما مهمان ویژه ی بابای زهرا هستید و رسم مهمان نوازی همین است که پیش پایتان قد علم کنم و به استقبالتان بیایم.... سلام بر شمایی که چشمانتان را به روی دنیا بستید و خدایتان را به نظاره نشستید راستی سلام سردار میدانم که شما هم اینجایی در هوایی که بوی چادر خاکی مادر به مشام می رسد... کاش گوشی برای شنیدن داشتم تا برایم بگویید مهمانی آسمان چطور است... نمیدانم بابایم را دیدید یا نه‌؟ اما کاش سلام زهرای دلتنگ بابا را به بابای عزیزش برسانید یادمان نمی رود شما اگر نبودید وارث مادر هم این روز ها به راحتی روی سر دختران حاج قاسم نبود گریه های فاطمیه ی امسالمان روضه ی دو سردار دارد مگر نه اینکه روضه حتی اگر به نام مادر هم باشد باز نام پسر به میان می آید چه خوب رسم عاشقی را ادا کردید و با رفتنتان یک جهان را عاشورایی کردید اصلا انگار رفتن شما هم مقدمه ای بود برای آغاز شما که رفتید فاطمیه آمد فاطمیه ای که امسال خیلی زودتر چشم ها را بارانی و دلها را لرزان کرد کاش این روز ها و شب ها پای محفلی که خود مادر میزبان آن است سلام ما زمینیان را هم برسانید و اما ای شهید گمنام ای وارث گمنامی، ما خودمان را گم کرده ایم، غریبیم در این شهر و دیار شما انگار آمدی که راه را نشانمان دهی اما این چه وقت آمدن بود زهرای نور خدا فدای شما؟ اندوه سیلی کوچه های مدینه کممان بود؟ ما که رخت سیای مادر بر تن داشتیم ما که هنوز غم سردار اربا اربای مان را باور نکرده ایم مگر شما چه نسبتی با مادر سیلی خورده ی پهلو شکسته ی بی حرم دارید که یکبار دیگر دلهای ما با آمدنت زیر و رو شد؟ این چه وقت آمدن است عزیز دل مادر؟ سیده زهرایم، هم نام مادری که شیفته ی نام و راهش بودید پیغام رسان نور خدایم، پدرم، همه ی وجودم همان نور خدایی که یکبار برای دوستان شهیدتان از نفس های بی شماره اش خواندم اما امروز آمده ام تا برای شما بگویم از غم فراق از غم دلتنگی چرا که حالا او هم چون شما سبک بال شده و با هزاران حرف نگفته برای دخترش مهمان عرشیان است... بابا نیست اما من باز هم به نیابت از پدر آمده ام به استقبالتان خسته نباشید، از سفر خوش آمدید ای کربلایی کربلا نرفته نمی‌دانم حلقه گمگشته کدام مادرید و نگین انگشتر کدام‌ پدر نمی‌دانم تاج سر کدام خواهر و عزیز دل کدام برادرید به راستی عجب دلی دارد مادرت چه زیبا شما را بر سر دست گرفت و تقدیم صاحب روضه های این ایام کرد و اما در تمام این سالها چه حسین هایی که مادران برای روح الله تربیت کرده اند که بعد از سی و چند سال بی وفایی نکردند و باز هم به آغوش شان بازگشتند این است رسم عاشقی میبینی شهید پر از نام گوشه گوشه ی تابوتت را مادران چشم انتظار گرفته اند و قاب عکس یوسفشان را نشانت میدهند نکند شما از جگر گوشه هایشان با خبر باشید و مژده ای برایشان آورده باشی بگذار کمی آرام تر بگویم، خیلی از مادران با همان چشمان منتظر در دل قبر آرام گرفته اند و دیدار را به قیامت انداخته اند دلم می گوید اصلا شما همان مقصود دلشان هستی اما به روی خودت نمی آوری... این مادران را چه شده اینقدر بی تابی می کنند؟ میبینی چقدر دلتنگند راستی مادر شما کجاست؟ کجای این سرزمین سر به دیوار گذاشته و در این لحظه با قاب عکست درد دل می کند نمیدانم شاید هم مادرت تاب نیاورد و زودتر از آمدن شما به خواب رفته و اکنون در دل خاک آرمیده است... اما میدانم که این سالها مادر پهلو شکسته خوب برایت مادری کرده که اینهمه دیر آمدی... سرباز گمنام مادر سلامم را به مادرم زهرا برسان و از قول من و تمام فرزندان انقلاب به بابای عزیزم و حاج قاسم عزیز بگویید تا پای جان ادامه دهنده ی راهتان و منتقم خون پاکتان هستیم و تا آخر میمانیم سیده زهرا موسوی/

((بسمه رب شهدا و الصدیقین)) هیچ وقت فکرش را نمی کردم روزی شهریور ماه، برایم یادآور چنین روز هایی گردد، اول شهریور تولدم 27 شهریورماه جشن ازدواجمان-22شهریور تولد پسرمان و اما27 شهریور شهادتت ای عزیزتر از جان اما جنس این اتفاق با تمام اتفاقای قبل فرق میکند. این روز ها تمامی لحظات، ساعت ها، ثانیه ها، همه و همه، هرچیزی که در اطرافم است بوی تو را میدهد فصل، فصل خزان شدن زندگیمان است، زندگی که درفراز و نشیب های سختش خم به ابرو نیاوردی تا دل ما نرنجد، اما آقا هوای دلم را داشت و مرا در حریم خود جا داد تا تسکینی شود بر دلم و قوتی باشد در پاهایم برای ادامه مسیر، امسال هم خزان زندگیمان(27شهریور) 96 به ماه غم حضرت ثارالله یکی شده است انگار زینب کبرا(س) با من حرفی دارد، حرفی از جنس استقامت، استقامتی از جنس شمع که استقامتی است همراه با سوختن همراه با آب شدن . بی بی جان باشد، صبر می کنم همچون خودت یک تنه می ایستم جلوی طعنه های مردم، جلوی حرف های بیهوده، جلوی تمام سختی های بعد شهادت، جلوی همه و همه ی این مشکلات می ایستم تا علم عباس زمین نماند، یک تنه علم را به دوش می کشم تا نگذارم دشمنان فرهنگ ایثار و شهادت را از این مردم بگیرند اما چه کنم دلتنگی است دیگر، کارش نمی توان کرد، عجیب دلتنگم هربار اذن دخول می خوانم یاد اذن دخول هایم می افتم. که باهم می خواندیم، هربار سلام می دهم یاد سلام هایی می افتم که از دور وقتی برای اولین بار گنبد حضرت رضا(ع) را میدیدم مودب دست به سینه رو به بارگاه ملکوتی آقا می کردیم و سلام میدادیم، امسال دومین سال بود که تولدم را کنارم نبودی تولدی که هدیه اش پابوسی امام رضا(ع) بود کاش بودی مثل همیشه اولین تولد را تو میگفتی، کاش بودی و باز مثل گذشته دست دردست هم در صحنه های حریم رضوی قدم میزدیم، کاش می شد تمام اینها خواب می بود، نبودنت، رفتنت، جای خالیت،... همه وهمه خواب بود. خوابی که با تماس تو از آن بیدار شوم از آن تماس هایی که بعد از مدت ها می گرفتی و می گفتی که بزودی بر میگردم اما افسوس .. که همه این ها واقیت دارد و تو نیستی و من ماندم و کوله باری از مسئولیت و البته دلتنگی. رضای عزیزم فقط دعایمان کن، دعا کن پیش زینب کبرا(س) شرمنده نشویم و تا روزی که زنده ام همچون خودش علمدار میدان باشم و پسرمان را هم میدان دار این عرصه تحویل آقا بدهم.

(بسم رب الشهدا والصدیقین) دل نوشته ای‌ خطاب به شهید: رسول عزیزم: نزدیک به دوسال است که درکنارم ندارمت صدای دلنشینت در گوشهایم زمزمه نمی‌شود، اما همیشه حضورت را در تمام دقایق زنگیم احساس می‌کنم. زمان‌هایی که خیلی دلتنگم دل خوشیم عکس‌هایی شده که از تو برایم به یادگار مانده و در تمام عکس‌ها همان لبخند همیشگی. محبوبم هرروز که می‌گذرد بیشتر از قبل دلم برایت تنگ می‌شود و اکنون ای بهار عشق کاش می‌شد واژه ها را شست و انتظار را تفسیر کرد همان انتظاری که همیشه به خودم می گویم او هست او بر می‌گردد ولی افسوس....... عزیز تر از جانم خیلی‌ها میگویند شماها برای منفعت خودتان رفته بودید. چه می‌دانند عشق به وطن واقعا یعنی چه، کارشان شده نمک پاشیدن به زخمی که هیچ وقت خوبی ندارد. چه می‌دانند کار کردن در نقطه صفر مرزی برای عشق به وطن و هم نوع یعنی چه از دلتنگی شبانه دختر برای پدر چه می‌دانند چه می‌دانند چه می‌دانند. عزیزم من که می دانم تو دل و جان دادی برای مردم وطنت. عزیزم بگذار هرچه می‌خواهند بگویند حرفها هیچ وقت تمامی ندارد تو به آنچه لیاقت و آرزویش را داشتی رسیدی و من هم همیشه به داشتن این چنین همسری افتخار کردم واما بدان که من همیشه در حسرت یک بار شنیدن صدای تو هستم.

به نام ویاد کسی که نام دوست تنها لایق اوست قبل از هر چیز خشنودم از اینکه فرصتی در اختیارم گذاشته شد تا خاطره ای هر چند کوچک از پدربزرگوارم از نهانخانه‌ی دل به روی کاغذ جاری سازم. زمانی که پدرم می‌خواستند عازم جبهه شوند تازه هفت سالم شده بود و سه ماه بود که به کلاس اول می‌رفتم یادم می آید همگی برای خداحافظی پدر که عازم جبهه بودند درب حیاط خانه جمع شده بوده بودیم هرکس چیزی به ایشان می‌گفت یا ایشان به هرکدام از بچه‌ها توصیه‌هایی می‌کردند نوبت به من که رسید مرا در بغل گرفت وبوسید و گفت: ((درس خواندن فراموشت نشود)) من هم درحالی که گوشه‌ی لباسش را می‌کشیدم معصومانه نگاهش می‌کردم و گفتم ((پدر تو رو خدا نرو، اگر تو بری کسی به من املا نمی گه)) چون هروقت پدرم از سرکار می اومد بعد از صرف غذا حتماً به من املا می‌گفت، آن هم بسیار با صبر و حوصله وبه شیوه داستان گونه طوری که آن موقع آرزو می‌کردم آموزگار شوم و به دانش آموزان املا بگویم او هم صمیمانه نگاهی کرد و گفت: دخترم من هم دارم تکلیفم را انجام می‌دهم دعا کن تا املا من هم بیست شود اما راجع به املای تو به دیگران سفارشت را می‌کنم)) آن موقع فکر می‌کردم پدر می‌رود و زود بر می‌گردد تا اینکه بعد از تقریباً بیست روز شلوغی خانه و گریه‌های دیگران به من فهماند که دیگر برگشتی وجود ندارد.

دلم در سینه می تپد زمانی که سوز سرما صورتم را کبود می کند. می دانم تا انتهای زنده بودنم، سرمای سخت زمستان مرا به آن روزها می برد، آری همان روزها که کودکی بیش نبودم همان روزهایی که پدرمان را زا دست دادیم و کوه غم بر سرمان آوار شد هنوز هم حسرت نداشتن پدر آزارم می دهد. هنوز هم نداشتن چراغ راه زندگی مسیرمان را تاریک کرده سال 84 من محمد کودکی شش ساله بودم و برادرم 5سال بیشتر نداشت بیشتر مهربانی ها و محبت هایش را بخاطر داریم تا خاطراتش را. آخر از صمیم قلب دوستمان داشت و نوازشمان می کرد خاطرم هست یکی از همان روزها که پدرم شهید هوشنگ طرحانی هنوز به شهادت نرسیده بود به منزل آمد علی مشغول بازی با دستبند نظامی اش شد دستبند به دستانش قفل شد کلید همراش نبود علی را به کلانتری محل خدمتش برد و دستانش را باز کرد. گاهی اوقات پدرم سربازان محل خدمت خود را به محل زندگیمان می آورد و غذایی که مادرم آماده داشت به آن ها می داد. در پایان با اینکه حسرت نبودن پدر را در سر دارم با آنکه دست نوازشش را بر سرنداریم با اینکه دیوار مستحکم زندگیمان به تلی از خاک تبدیل شده اما با این همه خوشحال و خرسندم که بابایم در راه اسلام و انقلاب و آرمانهای امام به شهادت رسیده و رسیدن به آمال و آرزوهای اخروی را به زندگی در دنیای فانی ترجیح داده آری خوشحالم و خوشحالم و خوشحالم...(دلم برای بابایم تنگ شده)

بسم رب الشهدا و الصدیقین به نام آنکه جان را فکرت آموخت شهادت هنر مردان خداست گرچه از هر ماتمی خیزد غمی فرق دارد ماتمی با ما تمی لاجرم در مرگ مردان بزرگ گفت باید ای دریغا مرهمی شهید نصراله کریمی نژاد: پدرم در شهرهای مرزی استان‌های ایلام و کرمانشاه خدمت کرده بود قبل از علنی شدن جنگ ایران و عراق در تاریخ59/6/31 به منظور شناسایی مواضع و موقعیت‌های حساس مرزی و عملیاتی از ابتدای شهریورماه سال 1359 در مناطق مرزی کشور همچون سربازی جان برکف و وطن دوست مشغول خدمت بودند در عملیات‌های زیادی شرکت داشتند در آخرین عملیاتی که با نام گرامی محمدرسول الله و با رمز لااله الا الله و محمدرسول الله در تاریخ 60/10/12 در ارتفاعات غرب نوسود به عنوان فرمانده عملیات حضور که در این عملیات به شهادت رسیدند. من به عنوان فرزند دوم شهید در حالیکه در آن دوران 15 سال بیشتر نداشتم خاطرات زیادی از پدرم به یاد دارم که به چندنکته از ان اکتفا می‌کنم. پدرم در طول خدمت اغلب در مناطق محروم و دورافتاده و صعب العبور و گرمسیری که فاقد از هرگونه امکانات اولیه رفاهی زندگی بوده انجام وظیفه نموده است اما چون به کار و خدمت خود همیشه علاقه مند و دارای احساس مسئولیت بوده به عنوان یک سرباز جان فدای آب و خاک راضی و خشنود بود. ما را همواره به صداقت و پاکی در زندگی، متدین بودن، ایمان محکم راسخ، قران خواندن و عمل کردن به دستورات ان، رعایت حجاب اسلامی داشتن، تحصیلات عالیه و فردی مثمر ثمر بودن برای جامعه کمک به همنوعان و مستمندان سفارش می نومد و موفقعیت های تحصیلی فرزندان برایش لذت بخش بود. از ویژگی‌های اخلاقی ایشان این بود که همیشه با صدای آرام و متین صحبت می‌کرد به دلیل آرامش روحی و روانی با سعه صدر و اطمینان قلبی با مسائل و مشکلات برخورد می‌کرد. احترام به والدین و سالخوردگان و کمک به افراد یتیم از اقوام و آشنایان ده‌ها خصلت عالی انسانی در وجود ایشان برای من که همچون سمبل و الگوی انسانی پاک و صادق بود تاروزی که زنده‌ام در ذهن و زندگی‌ام نقش بسته است. آخرین باری که بعد از سه ماه حضور در خط مقدم جبهه به خانه بازگشتند خواهر بزرگم که مشغول بافتن جوراب پشمی برای پدرم بود گفت پدر جان تا چندروز دیگر جوراب‌ها بافته و تمام می‌شود. برای زمستان استفاده کن پدر لبخندی زد و گفت دخترم این جوراب‌ها برای من قسمت نمی‌شود، با این حرف دلم لرزید خواهرم گفت هنوز زمستان شروع نشده آن را زودتر تمام می‌کنم تا بپوشی و این چنین شد که جوراب تمام نشد و خبر شهادت را آوردند. و براساس آیات و مستندات قران کریم که می‌فرماید: شهیدان زنده‌اند و شاهد بر اعمال ما هستند این مهم برای من به اثبات گردیده است در تمامی مراحل زندگی هروقت اتفاق مهمی در زندگی خانوداگی به صورت خواب دیدن که واقعاً همان رویای صادق به حساب می‌آید هنوز حضور پدر در جمع خانواده احشاش می‌شود حتی زمانی که من همراه مادرم جهت انجام فریضه حج عمره در مکه و مدینه حضور داشتیم با دیدن خواب ایشان یقین پیدا کردم که احرام پوشان حرم امن الهی می‌باشد. ما فرزندان باید همواره رهرو راستین راه پدرمان باشیم تا هم خدا از ما راضی و خشنود باشد و هم ارواح طیبه شهدا از عملکرد ما راضی باشند. خداوندا: شهیدان ما را با تمامی شهیدان صدر اسلام محشور نماید.

سلام پدرم من هستم امیر تو، پدر همان امیری که 12 روزی بیشتر نداشت که تو به شهادت رسیدی و فقط تنها چیزی که از من دیدی این بود که عکس دستم را بر روی کاغذ کشیدند و برای تو فرستادند و توهم گفتی خدا نگهدارد برای شما من که نمی توانم بچمو ببینم. باباجون چقدر سخته حال بچه ای که نمی دونه باباش هم دوسش داره یا نه، بابا جون باز سلام. نمی دونم به سلام من جواب دادی یا نه با من قهری و دیگه دوسم نداری. می دونی برای چی اینقد دارم برات این حرفارو می زنم ؟ چون خیلی دلم برات تنگ شده خیلی وقت ها که دلم می گیره میام سرمزارت آروم بدون اینکه کسی بفهمه و دلش برام بسوزه با تو درددل می کنم باتو از خود برات می گم بابا. بابا با این که همه میگن من واسه خودم مردی شدم و الان یه اولاد دارم و دخترم که هیچ وقت مثل پدرش تورو ندید ولی همیشه با عکست درددل می کند و هر وقت من دعواش می کنم میگه به من اگه حرف بزنی به پدرجون می گم که دعوام کردی بابا خیلی دوستد دارم بیشتر از هروقت احساس دلتنگی و دوری تورو می کنم آخه پدر سنگ صبوره یک فرزنده اما برای من فقط جای خالیت و سنگ قبرت بجا مونده می دونم که تو صدای منو می شنوی آخه هروقت که میام سرمزارت باهات حرف می زنم جواب منو می دی اما بعضی اوقات از دست این زمونه گله می کنم که چرا تو رفتی و شهید شدی چون این ملت قدر شهدارو دیگه نمی دونن و هرچی هست رو زبون خودشون به ما می گن فقط ادعای ما هرچه داریم از شهدا داریم رو بر روی زبان جاری می کنن بابایی تو رفتی که امام ولایت فقیه تنها نماند اما باباجون سید ما خیلی تنهاست تو رفتی که حجاب دختران و زنان حفظ شود اما روز به روز روسری ها عقب تر می روند و چادرها کنار گذاشته می شود بابا تو رفتی که دشمن به جان و مال و ناموس ما تجاوز نکند اما دشمن در خانه ما هم توسط یک گوشی موبایل نفوذ کرده است بابا خیلی صحبت کردم ببخش ولی در اخر حرفام ازت می خوام که مارو دعا کنی و در جمع شهدا و اربابمون سید و سالار دشت کربلا حضرت اباعبدا... الحسین مارو شفاعت کنید،دعا کنید عاقبت این کشور ختم بخیر گردد بابا دوست دارم دوست دارم دوست دارم و می بوسمت...

تقدیم به پدر شهیدم منصور خداکریمی می‌خواهم از واژه ای حرف بزنم به وسعت دشت، به استواری کوه، به بلندای آسمان و به قداست عشق... می‌خواهم دلنوشته بنویسم ... حرف‌های دلم را بگویم.... به پدری که به زعم خیلی‌ها نیست... اما ...برای من... می‌خواهم از پدرم حرف بزنم... واژه ای که شاید برای خیلی‌ها فقط یک واژه است و برای بعضی‌ها همان هم نیست اما...برای من و امثال من چیزی بیشتر از یک واژه است...چیزی شبیه زندگیست. اصلاً نه خود زندگیست. ندیدنش را شاید بتوانی بپذیری اما نبودنش را هرگز! هرگز... مگر می‌شود بدون پدر، زندگی کرد. مگر می‌شود قلب تاریخ شد و نبود؟! مگر نه اینکه شهدا قلب تاریخ‌اند؟ مگر می‌شود ایمان نداشت به کلام الهی که (کشته شدگان راه خدا را مرده مپندارید.... بلکه آنان زنده‌اند و نزد من روزی می‌گیرند) شاید گاهی مشکلات زندگی را تاب نیاوری و بگویی نیست... شاید گاهی خسته شوی و بگویی نیست. شاید گاهی خسته شوی و بگویی نیست.... شاهی گاهی بند صبرت فقط یک مو تا پاره شدن فاصله داشته باشد و بگویی نیست.... اما وقتی در بزنگاه زندگی‌ات فرجی اتفاق می‌افتد که تمام توجیهات عقلانی و زمینی‌ات در برابرش الکن‌اند...یا معجزه ای روی می‌دهد که فقط نام اعجاز سزاوارش است و بس... زمانی به خودت می‌آیی که متحیر شده ای... چشم دلت باز شده است.... می‌بینی... پدرت را می‌بینی! همان پدری که خودت هم یک روزهایی با فقیه همنوا شده ای و نبودنش را فریاد زده ای... حضورش هست...سایهٔ پدری‌اش هست...هنوز هم هست... مثل روزهای اول که دستت را گرفت تا قدم به قدم راه رفتن بیاموزی...اکنون هم راه رفتن در جادهٔ ایمان و یقین را به تو آموخت... جاده ای باور...باور حضور... آری پدرم...باز هم تو بردی. پدر قهرمان من!...اکنون دیگر اگر تمام دنیا هم یک صدا نبود تو را برایم فریاد کنند، گوش من فقط یک صدا می‌شنود... صدای قدم‌های تو که هر لحظه با من و در کنار من نفس می‌کشی... حضور تو عین الیقین من است... ((و لاتحسبن الذین قتلو فی سبیل الله امواتا، بل احیا عند ربهم یرزقون))

خاطره ای که من از پدر شهیدم دارم شبی است که فردای آن روز پدرم می‌خواست به جبهه جنگ حق علیه باطل اعزام شود ایشان تمام اقوام نزدیک و دوستان را به منزل دعوت کرده بود که وصیت نماید و خواهرم تهمینه که حدود یک سال ونیم از من بزرگ‌تر است یکی در زانوی راست پدر و دیگری در زانوی چپ پدر نشسته بودیم و زارزار گریه می‌کردیم مانند دوطفلان مسلم، در حقیقت ما دوطفلان مسلم هستیم چون نام پدر شهیدم مسلم است و التماس می‌کردیم بابا به جبهه نرو انگار از همان شب می‌دانستیم که رفت ایشان برگشتی نخواهد داشت، پدری که طاقت دیدن اشک‌های مارا نداشت ولی عشق و علاقه او به رهبر او را خونسرد کرده بود و اشک ریختن ما برای او اهمیتی نداشت، ایشان برای رفتن به جبهه داوطلبانه و عاشقانه تصمیم گرفتند و اگر بخواهم بگویم چرا آنقدر برای جبهه اشتیاق داشتند به دلیل حفظ دین و انقلاب، عشق به رهبر، حفظ ناموس، حرف امام، برای ایشان حجت شرعی بود هرچند خانواده مخالف خواسته ایشان بودند ولی او عاشقانه و با جان و دل به جبهه اعزام شدند، آن شب، شب پنجشنبه بود، روز پنجشنبه با وجود اینکه می‌دانست مدرسه تعطیل است من و خواهرم (کلاس دوم ابتدایی و سوم ابتدایی) را به مدرسه رسانید و ما دیدیم که مدرسه تعطیل است، خوشحال برگشتیم که نزد پدرمان باشیم ولی مادرم می‌گفت بعد از برگشت از مدرسه سریعاً به جبهه رفته دیگر کاری جز دعا برای ایشان و تمامی رزمندگان نداشتیم تا اینکه بعد از ده روز خبر شهادت پدرم را برای ما آوردند شبی که ایشان به شهادت رسیدند مادربزرگم (مادرشهید) نیمه شب به حیاط رفت و گل‌هایی که پدرم در باغچه کاشته بود (گل کوکب) آن‌ها را می‌چید و در سینه خود پرپر می‌کرد و به آسمان نگاه می‌کرد و با خدای خود راز و نیاز می‌نمود انگار به او وحی شده بوده که پدرم به شهادت رسیده بله صبح شد و خبر شهادت پدرم آوردند، پدر شهیدم در 21/07/59 در جبهه اهواز به درجه شهادت نائل آمد.

بسم الله الرحمن الرحیم صحبت یار و دیار است جانا برخیز سفر عشق دگر باره گران خواهد شد اون روز بابا حال و هوایی دیگه داشت. وارد خونه که شد همه فهمیدیم چیزی باعث خوشحالی بابا شده که خیلی مهمه، مثل همیشه مادر رفت جلو بعد از سلام جویای حالش شد. بابا گفت: مأموریت عراق بهم دادن آگه خدا بخواد قراره بریم پابوس آقا، خوشحالی مادر کمتر از بابا نبود. چون می دونست بابا چقدر آرزوی حرم آقا رو داره، بابا برای سفر آماده شد، مادر ساکشو بسته بود همه منتظر بودیم بابا بیاد برای خداحافظی، بابا آمد یه نگاهی به مادر انداخت، بعد گفت قرار نیست برم همه متعجب به حرف‌های بابا گوش کردیم. بابا ادامه داد: همکارم که قسمت مرزبانی بود که گفتم اهل تسننه آمد پیشم گفت شمسایی اینقدر از آقا امام حسینت (ع) برام تعریف کردی که مشتاق زیارت آقا شدم آگه میشه اجازه بده من جای تو برم مأموریت، منم صلاح دونستم اونو جای من بفرستن مأموریت. بابا جوری درباره آقا امام حسین (ع) صحبت می‌کرد که همه شیفته آقا و اهل بیتش می‌شدند. او از آرزوی بزرگ خود گذشت و کسی را که خودش عاشق کرده بود به معشوقش رساند. پارچه کت شلواری که همکار پدرم برایش از کربلا سوغات آورده بود او را خیلی خوشحال کرد. می‌گفت تبرکه همان روز برد خیاطی تا برایش بدوزن، یادش به خیر. خرمشهر سال 53 خیلی دلم براش تنگ شده کسی که جانش رها از بهر جانان کرد بدان که دلش اهدا از بهر یاران کرد.

بابای خوبم سلام از آسمان پرستاره خوبان چه خبر؟ مهمانی خدا تمام شد؟ بهارها پشت سرهم آمدند و سال‌ها گذشت و دختر کوچک و لوست را بزرگ کرده و از آن مادری ساخت فقط خدا می‌داند فقط خدا از دل پردردم خبر دارد و بس! زمانی که لباس عروس به تن کردم چقدر دوست داشتم دستان گرم و نگاه پرمهر پدرم بدرقه راهم باشد و یا زمانی که دخترم متولد شد آرزو داشتم پدرم با آن صدای آرامش بخشت در گوشش اذان و اقامه بخوانی اما افسوس و صدافسوس نبودی... پدرجان دیگر نمی‌خواهی بیایی! پدر مهربانم بی تو هوای چشمانم بارانی است. بی تو آفتاب زندگی‌ام پشت ابر نبودنت محو شد. تو که نیستی نبودنت چه سخت و طاقت فرساست. تو که نیستی تنهایی و غم نبودنت قلبمان را به درد آورده واقعاً صبوری سخت است... چقدر جای خالیت معلوم است اما یاد و خاطرهٔ تو تنها دلخوشی روزهای سختمان است. بابا زمزمه‌های نیمه شبم، اشک لرزانم، نفس‌های سردم و درد دل‌هایی که در تنهایی با تو می‌کنم جز خدا کسی از ان ها خبر ندارد. تو نیستی اما خیالت که هست...تو نیستی اما قاب عکست که هست تو نیستی اما عکس پر از محبتت که هست تو نیستی اما اسم پر از محبتت که هست! بابای نازنینم مرا ببخش که گذر زمان صدای دلنشینت را از خاطرم برد، مرا ببخش که نحوه راه رفتنت و صدای قدم‌هایت را از یاد برده‌ام شرمنده‌ام و روسیاه که حافظه‌ام یاری نمی‌دهد فقط قاب عکست هست که تورا برای من تداعی می‌کند گاهی بغض‌ها وگله ها و گریه‌هایم را جمع می‌کنم و بر سر مزار پاکت تمامی دلتنگیهایم را خالی می‌کنم و با شستن و گل کردن خاکت و با گلاب معطر کردنش سعی می‌کنم غمم را التیام دهم اما غافل از اینکه تو آن نسیم آرام و ملایمی بودی که صورتم را نوازش می‌کردی و اشک‌هایم را از روی گونه‌هایم پاک می‌کردی شاید هق هق گریه‌هایم باشی شاید هم تبش قلبی که دیده نمی‌شوی اما من با تمام وجودم احساست می‌کنم شاید گفتنش خنده دار باشد من به دخترم حسودی می‌کنم زمانی که بابا بابا می‌کند وهمسرم با نگاهی پر از عشق و محبت او را در آغوش می‌کشد و می‌بوسد من هم دلم بابایم را می‌خواهد مگر ما دخترها هرچقدر بزرگ شویم دل نداریم...؟ بابای خوبم با تمام وجودم در تمام نفس‌هایم و تپش‌های قلبم دوستت دارم.

دلنوشته ای برای بابا سخت میشه از تو نوشت وقتی قراری نیست...قرار برقرار بود نه بر بی قراری... دلتنگم...شاید این جمله تکراری باشه اما هرموقع اون را می‌نویسم و تکرار می‌کنم و برای عشق می خونم برای اون تازگی داره. میگن درد رو از هرطرف بخونی ظاهرش همون درده اما نگفتند آگه بقچشو باز کنی باز هم درد همون درده و این رو عشق خوب می دونه و دردهای من براش کهنه نیست. دردها همیشه جوانه‌های تازه داره. دلتنگم بابا...دلم برای همهٔ مهربونی های پدرانت تنگ شده. دلم برای عشق تنگ شده. دلم تنگه... آره دلم برات خیلی تنگ شده بابا. نگام سرشار از حسرت و خواهشه. حسرت‌ها و خواهش‌هایی که هنوز کودک مونده. هرروز که می گذره این فراق جانگداز تر میشه خسته‌ام از همهٔ آدم‌های این دنیا و دل در طلب وصالت دارم و گاه میگم آخه خستگی تا کی؟؟؟ صبر و انتظار تا کی؟؟؟ می دونی چه زمان دلم بیشتر می سوزه؟ وقتی کسی نیست منو بفهمه وقتی کسی نیست تلخی این روزهامو به کامم شیرین کنه. حکایت غریبیه بابا، حکایت دلتنگی های من، حکایت بی بابایی. دوست دارم برم به جایی که جز خدا کسی نباشه و فریاد بزنم بابا...تا جبران سی و سه سال صدا نکردنت باشه و تو یک بار فقط یک بار بگی: جون بابا.... زمانی که نبودنت میشه چب و روسرم میشینه روزگارم سخت تر می گذره.. یک بغل شکایت یک دامن اشک و یک دنیا دلتنگی... بابا جونم درد من جز فراق نیست و درمانش وصال توست.. هرچه بگم یه دنیا غمه، تورو به خدا دستمو بگیر. سایم داره رو زمین سنگینی می کنه. من اونوقتا چه می دونستم وقتی پا به مدرسه می ذارم باید از همون اول به تمرین کلمه ای مشغول بشم که مدت‌ها منتظرش بودم. وقتی معلم سرکلاس (بابا آب داد) رو روی تخت نوشت با خودم گفتم: آه چقدر دوست داشتم وقتی به خونه بر می‌گردم تورو تو آغوش بگیرم و نمره‌های بیستمو نشونت بدم. نیستی که ببینی مامان تو این سال‌ها چقدر شکسته شده این مادر شکسته همونه که صبر و استقامتش نذاشت خم به ابروی من بیاد. با گریه من گریه کرد و با خنده هام لبخند زد. این مادر شکسته همونیه که جوونی خودشو پای من گذاشت و اجازه نداد بی پدری به کوهی از اندوه مبدلم کنه و جای خالی تورو تو خونه احساس کنم ولی بابا نگاه کن حالا من بزرگ شدم اما هنوز چشم به راه توأم و هنوز دوست دارم تورو گاهی تو خواب ببینم تا بوسه ای هرچند کوتاه بر گونه هام بنشونی. من پسر جوان توأم بابا... اما هنوز کودکانه دلم برات پر می زنه و تو خوب می دونی که چقدر دلتنگ نگاه پدرانه، نوازشگر و مهربون توأم. اما با همهٔ این دلتنگی ها حالا خوب می دونم که دلیل رفتنت چی بود حالا خوب می دونم که چقدر از عشق سرشار بودی و چه خوب راه و رسم عاشقی را می دونستی. بابا تو عاشقانه پر کشیدی و حالا خون عاشقانه تو، تو رگهای من جاریه. حالا من هم عاشقم عاشق پر کشیدن از این قفس دنیایی و اومدن به سمت تو. راستش امروز حسودی کردم به رفتنت و غمگین شدم از موندنم. ولی نمی دونم چرا هر چی می خوام اونطوری بشم که خدا و تو می خوایی نمی تونم یعنی تا وسطایه کار میرم ولی گیر می‌کنم. خواهش می‌کنم توفیق باتو بودنو برام از خدا طلب کن. بابا جونم هرچند حرفایه ناگفته و دلتنگی های ناشنیده زیادند ولی به عنوان آخرین جمله بهت میگم: دست نوشتهٔ خاکیم، تقدیم به روح آسمانیت بابا. خیلی دوست دارم، پسر دلتنگت حسن

بابامجید خوبم سلام دلم به اندازهٔ تمام ستاره‌ها برایت تنگ شده، دلم برای دست‌های مهربانت تنگ شده. گاهی به جای دست‌هایت دست های مامان را می‌بوسم. اما دست‌های مامان اندازه دست‌های شما قوی نیست. مامان نمی‌تواند من را به هوا پرتاب کند. مامان نمی‌تواند روی تاب من را محکم هل بدهد. بابای خوبم یادت هست آن روز که می‌رفتی پایت را محکم گرفته بودم و با یک دنیا اشک می‌گفتم نرو؟ فکر کنم نباید می‌گفتم نرو. باید خودم هم با شما می‌آمدم تا باهم به بهشت برویم. از خدا خواسته‌ام تا زودتر بزرگ شوم و من هم مثل شما شهید شوم و به بهشت بیایم. می دانم که منتظر من ایستاده ای. راستی بابا مجید اگر امام علی (علیه السلام) را دیدی به ایشان بگو که خیلی دوستشان دارم هروقت به بهشت آمدم ایشان را بغل می‌کنم. دوباره اشک‌هایم بی اجازه جاری شدند. فکر کنم دوباره دلم حتی برای نفس‌هایت تنگ شده...

به یاد دارم روزی که برای رفتن به مهمانی اماده شده بودم. لباس‌هایم را پوشیده و همراه پدر و مادرم برای رفتن به مهمانی آماده شدیم. خانهٔ ما روبروی خانه پدربزرگم بود و از خانه بیرون رفتیم. پدرم همیشه احترام خاصی برای پدر و مادرش قائل بودبرای احوال پرسی در خانه ان ها رفتیم. متوجه شدیم که مادربزرگم مریض است. بدون معطلی و با اجبار او را برای درمان پیش دکتر بردیم و از رفتن به مهمانی منصرف شدیم. در آن موقع نمی‌دانستم پدرم این کار را برای چه انجام داده است، او می‌خواست برای تفریح و مهمانی برود از پدرم پرسیدم که چرا ما را به مهمانی نبردی از دست او ناراحت شدم. او به من گفت پدرو مادرم برای من زحمت زیادی کشیده‌اند و باید به آن‌ها احترام بگذارم و آن‌ها را دوست داشته باشم. حالا که بزرگ شدم می‌فهمم که پدرم در آن زمان که کمک حال پدر و مادرش بوده است و از او یاد گرفتم که همیشه به پدر و مادرم احترام بگذارم و ان ها را دوست داشته باشم از پدرم متشکرم که رفتار و کردار خوب یاد گرفتم. پدر عزیزم خیلی دلم برایت تنگ شده الان که این خاطره یاداوری می‌کنم اشک از چشمانم جاری شده است همیشه به یادت هستم و راهت را ادامه می‌دهم.

سلام بر شجاع ترین سردار عالم درود بر زیباترین اسطوره زمین و اسمان سلام و درود بر روح پاک شما و تمام شهیدان در راه خدا. من فرزند شهیدم. شهیدی که هدفش از شهادت، رسیدن به تعالی و بازکردن مسیر زیارت پر از فیض شما بود. دختر همان شهیدی که نام شما و ذکر بابرکتتان همیشه بر لبانش جاری بود. یادم می آید کم سن و سال بودم؛ پدر قبل از این که اماده رزم با دشمن شود هر وقت نام شما را می اورد و در مراسم سینه زنی به عشق شما از جان و دل سینه می زد، با خود می گفتم مگر امام حسین علیه السلام چکار کرده که اینقدر عاشقانه پدرم برایش عزاداری میکند و با نام او اشک می ریزد؟ آخر آقا جان میدانید که من دخترم و دختران طاقت دیدن اشک پدر را ندارند. تا اینکه از مادرم پرسیدم و او داستان شما و یارانتان را و داستان عاشورایتان و رقیه تان را برایم تعریف کرد و من تازه معنای گریه پدر را دانستم. یادم نمیرود یه شب که آرام نداشتم؛ مادر برای آرامش من خاطره ای از پدر گفت که از میزان ارادتش به شما پی بردم. مادر گفت: قبل از انقلاب که بنا به موقعیت شغلی به ابادان منتقل شده بود و در آنجا سکونت داشتیم، همکاری داشت از برادران اهل تسنن. پدر آنقدر از ائمه اطهار علیهم السلام به خصوص آقا امام حسین (ع) تعریف کرده بود و داستان شهادتشان را گفته بود که آن برادر اهل سنت شیفته مرام اباعبدالله علیه السلام شده بود. تا اینکه روزی رییس پاسگاه وقت امده و گفته بود اقای شمسایی قرعه فال به نام شما افتاده و شما برای سفر به کربلای معلا و زیارت امام حسین علیه السلام انتخاب شده اید. پدرت خیلی خوشحال می شود و بی صبرانه منتظر روز موعود؛ در همان حس و حال که پدر خود را برای زیارت آماده میکرد، روزی همان همکار به پدر می گوید اقای شمسایی شما آنقدر از امام حسین(ع) برای من تعریف کرده اید که من شیفته ایشان شده ام و می خواهم اگر شما قبول کنید به جای شما به کربلا بروم. پدرِ عاشق و دلباخته ی امام حسینِ من به دلیل ارادت یک نفر از برادران اهل تسنن به شما، جای خود را به او می دهد. همکار میرود و از انجا پیراهنی که به ضریح عطر اگین شده بود،برای پدرم سوغات می اورد. بعد از چند سال که بعثی ها به خاک وطن ما حمله ور شدند، پدر جزء اولین ها، عازم جبهه های حق علیه باطل شد. مادر میگوید؛ میخواست برود، از او پرسیدم: میخواهی من و بچه ها را تنها بگذاری؟ و جوابی که پدر داده بود این بود که من و هموطنانم میرویم تا راه کربلا را برای شما باز کنیم. همان گونه هم شد. پدرم در 4دی ماه سال 59 بعد از 25 روز مبارزه به هم رزمان شهیدش پیوست. به درستی که با شهادت مردان غیور ما برای دفاع از اسلام و کشور راه دیدار شما باز شد. هر چند که خود نتوانستند شما را زیارت کنند، اما من و همه ادامه دهندگان راهشان هر وقت که کاروانی و یا پیاده در اربعین به دیدار شما می اییم، نایب الزیاره پدر عزیزم و همه شهدا که گشاینده این راه بودند، هستیم. امید دارم به روزی که شما و پدرم گوشه چشمی به من گناهکار داشته باشید و مرا و دیگر زوار حسینی را شفاعت کنید. آمین رب العالمین

خاطره: پدرم همیشه تا دیر وقت قران می‌خواند بعد می‌خوابید، یک شب که مادرم از خستگی کارهای خانه به همراه خواهرم خوابیده بود مرا پیش خود فرا خواند و درحالی که سوره فجر را تلاوت می‌کرد به آخر سوره که رسید اشک در چشمانش حلقه زد و با بغض در گلو همچنان به خواندن ادامه داد (یا ایتها النفس مطمعنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی و عبادی وادخلی جنتی) در حالی که اشک چشمانش گونه‌هایش را خیس کرده بود قآان را بوسید و بست. هنوز طنین صدایش در گوشم هست مرا پیش خود نشاند و گفت پسرم بزار برایت یک داستان از امام حسین تعریف کنم: عبدالله شوهر حضرت زینب به امام حسین می‌گفت هر وقت جنگ شد من را هم با خودت ببرامام می‌دانست که از ته دل نمی‌گوید اما پاسخ داد باشد. یک شب عبدالله در عالم خواب دید دست امام را هم نگرفته چه رسد به بیداری. محسن جان امروز روزگار بیداری ماست و روزگار لبیک به نایب امام عصر(عج) همان لحظه بود که خواب از سرم پرید.

بابا جون سلام نمی دونم به سلامم جواب دادی یا با من قهری و دیگه دوستم نداری؟ می دونی برای چی این حرف‌ها رو دارم برات میگم؟ به خاطر اینکه دلم برات تنگ شده، خیلی وقتا که دلم می گیره میام سرمزارت آروم بدون این که کسی بفهمه و دلش برام بسوزه، با تو درد دل می‌کنم، با تو از خودم میگم آره بابا پارسال هردو نوبت شاگرد اول شدم، مامان برام یه عروسک خوشگل خرید، خاله هم به من کادو داد اما می دونی دلم چی می‌خواست؟ دلم می‌خواست بیام بشینم توی بغلت تو بوسم کنی دستت بزاری سرم و نازم کنی، با من بازی کنی مثل همه باباهای دیگه، منو تا مدرسه ببری، من عروسک نمی خوام، من دوست ندارم دل کسی برام بسوزه، من تورو می خوام دلم برات تنگ شده، دلم می خواد حتی توی خواب هم که شده بیایی و منو ببوسی. دستت روی سرم بکشی نازم کنی، مثل همه باباهای دیگه که سر بچه هاشون ناز می کنن، اینا رو با تو میگم اما ناراحت نیستم که تو نیستی تا منو بغل کنی، نه، خوشحالم از اینکه همون جوری که دوست داشتی به آرزوت رسیدی شهید شدی و رفتی پیش عمو محمود و عمو عیسی، می دونم دلت خیلی براشون تنگ شده بود، می دونم کجا رفتی، رفتی پیش همون دوستایی که شبهای پنجشنبه توی روایت فتح می دیدشون، بعد نصف شبهای ماه رمضون موقع سحر به یادشون گریه می‌کردی، با چفیه اشکات رو پاک می‌کردی. آره همون ماه رمضونی که عیدش رو بدون تو گرفتیم، الان یک سال گذشته امسال هم عید ماه رمضون رو بدون تو گرفتیم، جات پیش ما خیلی خالی بود عکسی رو که کوچیک بودم توی بغلت نشسته بودم برداشتم و رفتم توی اتاقم بدون اینکه کسی بفهمه یک عالمه گریه کردم اما وقتی که یاد یاحسین یاحسین گفتن دردات افتادم دوباره آروم شدم باباجون دلم می خواد دکتر بشم تا بتونم دوستای تو رو که مثل تو شیمیایی شدن رو خوب کنم آره بابا جون من همیشه برای سلامتی بقیه دوستات دعا می‌کنم برای بابای مریم کوچولو همونی که صدای اذونش رو دوست داشتی برای سلامتی اون هم دعا می‌کنم تو هم برای من دعا کن تا دختر خوبی برای تو و مامان باشم دعا کن اون جوری که تو دوست داشتی باشم من هم سعی خودم رو می‌کنم که مامان رو ناراحت نکنم. خداحافظ دلم برات تنگ می شه.

پدرم میگویند خاطره بنویس، مگر نوزاد هشت ماهه چه خاطره دارد که بنویسد. من هشت ماهه بودم که تو پر کشیدی. مادرم می‌گوید: تمام آرزوهایت را در من دیدی و به قول خودت به امید من زندگی می‌کردی. پدرم: من چیزی از تو به یاد نمی‌آورم ولی از بس مادرم از خاطره‌هایت برایم گفته که انگار من هم در کنارت بوده‌ام حتی قبل از تولدم. گفته‌اند حرف‌های دلم را برایت بنویسم ولی مگر می‌شود یک دنیا حرف را در دو صفحه کاغذ جای داد؟ حرف‌های ناگفته بسیار دارم که با تو بگویم. از دلتنگی هایم و خاطره‌های فراموش نشدنی و از روزهای اندک با تو بودن که اصلاً یادم نمی‌آید. از اینکه الان به مدرسه می‌روم، از گریه‌های پنهانی مادرم، از عکس پر از خاطرات روی دیوار، از فیلم کوتاهی که مادرم ضبط کرده و با من بازی می‌کنی، از نگاه دلسوزانه دوستان و فامیل به دخترت، از شبهای تنهایی که با مادرم می‌گذرانیم. پدرم الان شش سال است که رفته ای، شش ساااال، چقدر دیر می‌گذرد. شب‌ها از بالکن بچه‌هایی که با پدرانشان قدم می‌زنند را می‌بینم و جای خالی‌ات را بیشتر احساس می‌کنم و با حسرت قاب عکست را بغل می‌کنم و از گوشه بالکن به چراغ‌های مزار شهدا را نکاه می‌کنم. برایت فاتحه می‌فرستم. پدرم: به عکس سنگ مزارت که نگاه می‌کنم دلم آرام می‌گیرد. پیشانیت را می‌بوسم و با تو خداحافظی می‌کنم تا هفته‌ها بعد. پدرم: آخر هفته‌ها به هر بهانه ای راهی مزار شهدا می‌شویم تا بیاییم و با تو حرف بزنیم. زیاد می‌مانیم یعنی هوا کم کم که تاریک شد برمی‌گردیم. حالا دیگر مادر گریه‌هایش را از من پنهان نمی‌کند. با من راحت است او می‌داند که رفتنت را باور کرده‌ام و می دانم که برنخواهی گشت. الان دیگر دوتایی با هم گریه می‌کنیم و همدیگر را دلداری می‌دهیم. پدرم: خیالت راحت، همه هوایم را دارند، اما از تو چه پنهان بدجور دلم هوای تو را کرده و هرچه بزرگ‌تر می‌شوم انگار دلم تنگ تر می‌شود. مادر می‌گوید لباس های نظامی را برایم به یادگار گذاشته ای، راستش من که دختر هستم و لباس‌هایت را نمی‌توانم بپوشم، تازه برایم گشاد هستند ولی از بس دوستشان دارم گاهی آن‌ها را می‌پوشم. پدرم: کلاهت کم کم دارد برایم اندازه می‌شود. مادرم می‌گوید با کلاه چقدر شبیه پدرت می‌شوی. حالا با کلاه نظامی برای عکس نظامی قاب شده‌ات احترام می‌گذارم، کلاه نظامی را که می‌گذارم بچه‌های مجتمع هم فهمیده‌اند، پدر من نظامی بوده و بیشتر احترام مرا نگه می‌دارند. روزهای دلگیری است از من می‌پرسند دلت برای پدرت تنگ شده، چه باید بگویم؟ راستش را بخواهی دلم گرفته چون دلم خیلی برایت تنگ شده. آنقدر زیاد که با این سؤال توی دلم گفتم مگر نمی‌دانند چه گوهری را از دست داده‌ام که می‌پرسند چقدر دلتنگ شده‌ام. خوب معلوم است که دلتنگت می‌شوم. درست است که زندگی می‌کنیم و زندگی ادامه دارد ولی زندگیمان به آسانی زندگی دیگران نیست. مگر می‌شود که دلتنگت نباشم. مگر می‌شود من و دوستم که پدرش هر روز ساعت یک به مدرسه می‌آید و یک بغل سیر می‌بوسدش و با هم به اغذیه فروشی روبروی مدرسه می‌روند فرقی نداشته باشم. تازه وقتی بابای زهرا من رو از مدرسه به خونه میاره و زهرا و باباش جلو سوار می‌شوند و من پشت سر، همش یاد تو هستم و یواشکی بغض می‌کنم. پدرم: کاش بودی و من با تو جلوی ماشین سوار و می‌شدم و یک روز هم ما زهرا را می‌رساندیم. مادرم خیلی تلاش می‌کند تا جای خالی‌ات را احساس نکنم ولی راستش، من بیشتر دلتنگ تو می‌شوم.

به نام آنکه تورا به اوج اعلاء رساند ولی عشق داشتن پدر را ازمن دریغ کرد اما شکر گذارم. پدر مهربانم:سلامی گرم را که از جسم و روح خشکیده ام سرچشمه میگیرد نثار مقدم نگاهت میکنم.میدانم نام من را به یاد دارید یا آن را به دنیای پر تلاطم فراموشی سپرده اید؟ همیشه دوست داشتم برای شما نامه ای بنویسم،و حال که قلم به دست گرفتم زبانم یارای گفتن و دستم یارای نوشتن نمیکند.دوست داشتم روز شهادتت در کنارت بودم و جامه خونین تو را بر فراز قله های بلند کشورم می آویختم.دوست داشتم بدانم مجنون که بودی که از همه چیز گذشتی تا به معشوقت بپیوندی و مرا در سرمای سرد بی پدری رها کنی؟ کجا هستند آن دستان گرمت تا وجود بی حس مرا رمقی بخشند؟کجاست وجود گرمت تا تب هاب داغ هستی مرا آرام کند؟تو طعم شیرین پدر شدن را چشیدی اما ثانیه های نامردی نمیگذارد یک ثانیه من طعم شیرین پدر داشتن را بچشم.ای اسوه صبرو استقامت هیچ کس نمیتواند تصور کند که دوری تو با من چه میکند.در مسیر زندگی کسانی را دیده ام که از عشق هیچ نمیفهمند.آن ها شکوه تو یارانت را دوران غم باری میدانند که بر سینه تاریخ نشسته و شهادت را کار تلف شده ای می پندارند که قربانی هیچ ،آینده شان تباه گشته است و من به نمایندگی از کلیه فرزندان شاهد و یکی از اعضای همین نسل دوست دارم با مشت به دهان این غافلان دنیا بکوبمو بگویم شما هرگز نمیتوانید شهادت را درک کنید.میدانم به حرمت خون شهدا روزی خواهد رسید که به همه جهان و جهانیان بفهمانیم حق بر باطل پیروز خواهد شد.هرگز تو را و کبودی های پیکر پاک و درهم و شکسته ات را که موقع خداحافظی دیده ام را فراموش نمیکنم.آن زخم های عمیق گه هر کدام دری از بهشت را به رویت باز کردند. پدر مهربانم : همیشه چشم به راه لبخند ها و نگاه مهربانانه تو هستم اما در رویاهایم همیشه تو را میبینم که من را نوید اینده ای روشن در زیر سایه ولایت میدهی و مرا سرباز کوچک رهبر و مولایم میخوانی و بدان تا اخرین قطره خونمان با تبعیت از مولایمان حضرت امام خامنه ای عزیز از راه امام و شهدا و انقلاب دفاع خواهیم کرد و لحظه ای از پاسداری و میراث گرانبهایت کوتاه نخواهیم امدو ضدانقلاب کوردل هم بداند هرگاه پرچمی از دست سرداری بیفتد صدها سردار فداکار نظام جمهوری اسلامی ایران به دست خواهند گرفت و تا بساط ضد انقلابیون از خدا بی خبر را به زباله دان تاریخ نریزیم از پای نخواهیم نشست. میزنم بر سر خاکت اب پدر بوسه دوباره آخه لبام به بوسیدن تو عادت داره باز دوباره پنجشنبه شد و من دل گرفته چون میخوام بیام کنارت براتو گلایه دارم ای پدر دلم گرفته خسته شدم از این همه غم دوست دارم با تو باشم سر روی زانویت بذارم مامانم بعد رفتن تو وانمود میکنه خوشحاله اما من از چشاش میخونم که تو دلش پردرده پدر من دلمون واسه تو تنگه از بس ندیده تو را داره با همه میجنگه هر روز که بهانه تو را میگیرم مامان می گه پدر تو پیش خدا تو بهشته

با سلام اینجانب روح الله سلیمانی تک فرزند ذکور شهید غلامرضا سلیمانی جمعی هنگ ژاندارمری و ارشد گروهان که در تاریخ 1363/2/25در جاده سلماس ارومیه به شهات رسیدند. حدوداً چهارساله بودم که درد یتیمی را چشیدم. خاطراتی که هنوز در خاطرم مانده یا برایم تعریف کرده‌اند. اینکه پدرم خیلی بچه دوست می‌داشت و 4 فرزند آن‌ها موقع به دنیا آمدن بعد چند روز از دنیا می‌رفتند به همین علت پدرم من را بسیار عزیز می‌شمرد. خواهرم زینب در آذر 1363 بعد از شهادت پدرم به دنیا آمد. پدرم اکثر مواقع من را بر دوچرخه‌اش سوار می‌کرد و من ذوق می‌کردم و همسایه‌هایمان تعریف می‌کردند پدرت هرروز صبح موقع رفتن به سرکار تو را سوار موتور می‌کرد و تو باز هم می‌خواستی سوار شوی و می‌گفتی ادور ادور... یک بار هم که از مرخصی جبهه آمده بود برایم یک تانک پلاستیکی آورد و من هم از سر بازیگوشی آن را آتش زدم. بار آخر پدرم عازم جبهه بود من خیلی گریه می‌کردم و از دوش پدر پایین نمی‌آمدم انگار می‌دانستم این آخرین وداع با پدر است. حرف برای گفتن زیاد دارم مادرم می‌گفت: پدرت که به مرخصی می‌آمد سریع به کارخانه سنگبری می‌رفت و تا پایان مرخصی هرچقدر پول در می‌آورد به من می‌داد که یه موقع کم کسری نداشته باشیم. عمویم به پدرم می‌گفت که متاهلی لازم نیست به جبهه بروی ولی پدرم می‌گفت اگر من نروم و توهم نری پس چه کس باید برود پس تکلیف وطن و نوامیسمان چه می‌شود. در سن 16 سالگی به کار ساختمان و در سال 1380 استخدام ناجا شدم و هم اکنون در قسمت پاوا مشغول به خدمت هستم و با امید به خدا یک زندگی ساده تشکیل داده‌ام. خیلی گله دارم من از مردم و هم از مسئولین. یک بار که برای قسط وام بانک ملی شعبه شهید چمران حسابم مسدود شده بود بسیار عصبانی شدم و از روی اشتباه در بانک گفتم: یعنی ما از خانواده شهدا هستیم... که رئیس بانک با بی احترامی گفت برای شما خیلی خوب شده که؟ خیلی دلم سوخت. پدرم موقع سربازی برایمان خانه خریده بود خیلی خوب شده؟ که مادرم ناراحتی اعصاب دارد و مادرم نمی‌تواند از خیابان عبور کند؟ و خواهرم به علت نبودن پدر حدود 10 سال در کارخانه بستنی و حبوبات کار کرده و شوهرش انرا با دو فرزند رها کرده؟ یا من که حدود 15 سال است در ناجاهستم و دریغ از یک لوح تقدیر و همیشه در پایین‌ترین جایگاه مشغول کار هستم و حتی عکس پدرم را در جایگاه شهدا پاوا نیز نصب نکرده‌اند؟ خیلی دلم گرفته و بعضی اوقات در تنهایی می‌نشینم و گریه می‌کنم که اینقدر برای ما خوب شد...آری به قول رئیس بانک برای ما خوب شد. به یاد روزی که این انقلاب به دست صاحب اصلیش آقا امام زمان عجل الله برسه و ما آن روز رو سیاه نباشیم... برای سلامتی رهبر و تمام خدمتگزاران واقعی به این انقلاب دعا می‌کنیم. صلوات

هیچ قطره ای محبوب تر نزد خدا از دو قطره نیست یکی آن قطره خونی که در راه خدا ریخته شود دوم آن قطره اشک یتیمی که در شب بنده محبوب خدا برای او می‌ریزد. امام سجاد (علیه السلام) خاطره ای که از پدرم برایم جا مانده و همیشه باقی است اینست که او می‌گفت لازمه یک انقلاب شهادت و مهیا بودن برای شهادت است ملتی که شهادت برای او سعادت است پیروز و پایدار می‌ماند. چند ماه قبل از شهادت پدرم همگی به مشهد رفتیم پدرم می‌گفت در حرم امام رضا (علیه‌السلام) از آن امام والامقام خواستم از خدا بخواهد تا مرا افسری شجاع بی باک و مفید برای اسلام و کشورم قرار دهد و نیز مرگم را در پیروزی انقلاب نصیبم کند و تمسک بجویید به دامان اولیا الله و در رأس همگان محمدو آل محمد(صل الله علیه و آله) و آنان که در راه ایشان شربت شهادت نوشیدند، خط سرخ شهادت را عروه الوثقی عشق فرض می‌کنند. این بود مختصر خاطراتی از پدر بزرگوارم که در ذهنم باقی مانده است.

وقتی من به عکس یادگاری دسته جمعی که با پدرم گرفته بودیم نگاه می کنم یادروزهایی می افتم که پدرم در جمع گرممان بود و خاطرات شیرینی با او داشتیم. او در کار پشتکار زیادی داشت و بیشتر وقت خود را صرف خدمت به کشورمان می کرد. یکی از خاطرات سفر به مشهد مقدس بود. در مشهد خاطره ی بدی برایمان رقم خورد گم شدن خواهر 6ساله من بود ما مضطرب و نگران بودیم و در آن شلوغی بسیار ناگهانی خواهرم پیدا شد و این موضوع را مدیون امام رضا هستیم و این برایمان یک معجزه بود.

من می دونم که پدرم زنده است. پدر عزیزم خوب می دونم که تو الان کنارم هستی ولی دوست دارم همیشه در کنارم مث اونوقتا.. راستش من تا سه سالگی بیشتر تورو ندیدم. کاشکی می‌شد اون روزی که رفتی باهات خداحافظی می‌کردم، نمی دونستم که اتفاقی قراره بیفته. پدرجان می دونی که من هرشب آرزو می‌کنم پیش تو باشم اما در رؤیاهایم گم شده ای... کاشکی می‌شد که باشی. می دونم که پیش خدا جات خوبه ولی بعضی وقتا بهم سر بزن دلم واست خیلی تنگ شده. پدر من مث بارونه تو آسمونها تنها می مونه وقتی که میاد تو خوابم همیشه شاد و خندونه بابایه خوشگلم همیشه دست پر میومد خونه... من خیلی کوچیک بودم اما خوب یادمه که همیشه چشم به راهش بودم...هرشب با من بازی می‌کرد و می‌خندید و منو نوازش می‌کرد... وقتی نماز می خوند یادم هست که سوار کمرش می‌شدم. پدر با من می‌گفت: ای دختر گل گلی، اخه همیشه هرجا گل می‌دیدم می‌چیدمش وقتی باهام بازی می‌کرد مث من کودک می‌شد. نفهمیدم کی رفت هرچی اتفاق افتاد مثل یه شیشه بود قلب پدر مث آینه بود. گل رز بود و هر وقت که نگاهش می‌کردم به رویم می‌خندید. به خاطر دارم که زیر آلاچیق کنار دریا نشسته بودیم پدر به آب دریا زد و دستش رو در آب برد و یه دونه صدف بیرون آورد و اونو به من داد. حالا من موندمو اون صدف...صدفمو دوست دارم. بعضی وقتا که دلم خیلی تنگ می شه دوست دارم از ته دل صدا بزنم بابا...اما این کلمه برای من دیگه وجود نداره. اما خداروشکر مادری مهربان دارم و همیشه با او می‌خندم و شاد هستم.

نامه ای به پدر عزیز و شهیدم که در کردستان شهد شهادت نوشید... خوابم بیا.... اینجا میان بیابان‌های کویر یزد میان مسیر یزد تا کردستان مرا به گزبنی تلخ دخیل بسته‌اند تا خواب شیرین تو از سرم بپرد اما من دیگر طاقت ندارم آتش گرفته‌ام...واژه می‌بافم و شعر می گویم...باید به خوابم بیایی آخر عشق تنها می‌خواهد تنها باشد و تنها، تنها می‌خواهد عاشق باشد. به خواب‌هایم سری بزن ای تمام تنهایی من! من تو را می‌خواهم از گنبدهای دوردست... از گنبدهای دور دست تو را می‌خواهم. تویی که هزارو یک شب قصه‌هایم از نام زیبایت لبریز است. تویی که ردای سبز زیتونی رزمت لالایی خواب‌های دیرسال من است و فقط این را می دانم که همه اردک‌های زشت، قو خواهند شد اگر در برکهٔ چشمان مشتاق من برای دیدار تو غوطه ور شوند! اگر به خوابم بیایی چشمانم تازه متولد خواهند شد وقتی بار دیگر به چشمان مهربان و بی ریای تو بیفتند آنگاه میتوانم دورکعت نماز حاجت را بهانه کنم و نام قشنگت را به همه قنوت‌های خسته‌ام دخیل ببندم. همه آسمان‌ها را پرواز خواهم کرد تا از فرشتگان سپیدپوش حوالی سیب‌های سرخ معطر نشانی کسی را بگیرم که عمری است سایه سایه با من می اید آنگاه همه می‌فهمند این صدای خیس که هر وعده از حنجرهٔ گلدسته‌های اذان بر می‌خیزد، بغض فروخوردهٔ همهٔ دلتنگی های من است. امروز که این نامه را برایت می‌نویسم و در هوایت سخت بیقرارم، می‌رقصاند مرا کسی میان حوصلهٔ بادها و آرام نجوا می‌کند: بابا چرا رفتی؟ چرا رفتی؟ عزیزم خشکیده چشمانم چه بر خاک تو ریزم؟ من جز هوای کوی تو در سر ندارم آخر چرا مرگ تو را باور ندارم؟ اگر به خوابم بیایی گلپوش خواهم کرد آینه را با زرد و نارنجی پاییز همهٔ دردهای کهنه‌ام و به موهایم خواهم بست صورتی غنچه‌های تازه شکفتهٔ دیدار تو را. توکه همیشه آنقدر به من نزدیکی که می‌توانم آرام سربرشانه های مهربانت بگذارم و همهٔ دم غروب‌هایم را گریه کنم، به خوابم بیا تا پرده‌های اشک را از دریچهٔ نیمه بستهٔ چشمانم کنار بزنی بی آنکه بچه آهوهای خسته ای که رد سرمه ریز چشم‌های قهوه‌ایم آرمیده‌اند، رم کنند... فدایت دخترت

من 4 سال بیشتر نداشتم که پدرم به شهادت رسید در آن زمان دقیقاً سنی بودم که بچه‌ها خیلی شدید به پدر وابسته‌اند منم مثل همه بچه‌ها بیش از حد به پدرم وابسته بودم آن چنان که حتی زمانی هم که در پاسگاه بودند بیشتر وقت‌ها منم پیشش بودم ولی متاسفانه زمان خیلی کمی بود که بنده و خواهر کوچکم مهرو محبت پدری را داشتیم. زمانی که بچه‌های هم سن و سالم کلمه بابا رابر زبان می‌آوردند متوجه می‌شدم که بابای من رفته جایی که دیگر پیشم بر نمی‌گردد خیلی ناراحت می‌شدم گریه می‌کردم سراغ پدر را که از مادرم می‌گرفتم مادرم هم گریه‌اش می‌گرفت زمانی که به مهد کودک و دبستان می‌رفتم بیشتر از هرچیزی جای خالی پدرم بود که اذیتم می‌کرد وقتی دوستان و همکلاسی‌هایم را می‌دیدم که پدرشان به سراغشان می‌آیند بغض عجیبی گلویم را می‌گرفت که حتی اصلاً دوست نداشتم به دبستان برم همیشه از اینکه بچه‌های دبستان بعد از تعطیلی بدو بدو پیش باباهاشون می‌روند خیلی اذیت می‌شدم مادرم که وقتی مرا با این حال می‌دید دلداریم می‌داد و می‌گفت الان پدر داره تو رو نگاه می کنه تو باید خوب درس بخوانی که پدرت رو خوشحال کنی بعد از سال‌ها که بزرگ شدم خودم متوجه شدم که شهادت راه مردان بزرگ است آرزو می‌کنم که خودم هم بتوانم راه پدر عزیزم را ادامه بدهم ما فرزندان شهدا افتخارمان پدرانمان هستند و هیچ وقت گله و شکایتی نداریم و همیشه می گوییم که ای کاش ما هم مثل پدرانمان باشیم که در آینده فرزندان ماهم سربلند باشند.

عزیزترینم پدر نازنینم چقدر غریب است از تو بگویم. تو رویای خیس از اشک منی. از کودکی‌ام از هرلحظه‌ام. چقدر آغوش گرم و محکمت به دور شانه‌هایم، دست نوازش بر روی پاک کردن اشک‌هایم و بوسه‌های مهربانیت بر گونه‌هایم را در خواب دیدم. چقدر تو را جستجو کردم. لابه لای خاطرات دیگران و چقدر تو را یافتم چون سایه ای لابه لای آلبوم عکس‌ها. چقدر آرزو می‌کردم هنوز نوزادی بودم میان بازوان تو... و زمان در همان لحظه متوقف می‌شد بر روی ابدیت هرروزی که گذشت بر بودنت بیشتر محتاج شدم. تو مرحم تمام ترس‌ها تنهایی‌ها زخم‌ها و شکست‌هایم بودی... تو که نبودی فقط نامت بود و خاطره ای که خودم از تو ساختم و هر لحظه‌ام را با آن گذراندم چقدر دلگرم می‌شدم وقتی در خیالم با تو حرف می‌زدم... از هر دری از شکست فلان روز وخوشی های دیگر روز... حتی وقتی عاشق شدم... چقدر سخت بود حرف زدن باتو... جوابی از تو نبود.. هنوز دلتنگ توأم... دلتنگ همه چیزهایی که نبودنت از من گرفت... دلتنگ صدای محکمت که صدایم بزنی... و من هرگز به خاطر نمی‌آورم وقتی اولین بار نامم را صدا زدی. پدر چقدر خوب بود صدایت می‌زدم با صدای کودکانه و حتی الان با صدای مردانه لرزانم از بغض ندیدنت... گناه من چه بود که قهرمان زندگی‌ام از من گرفته شد؟ عزیزترینم پدر نازنینم دلگیر رنج‌ها من نباش در پس تمام بغض‌ها و هق هق های دلتنگی ام. هنوز برای من زنده ای همین جا کنار من نشسته ای. هنوز عطر مهربانی‌ات در من موج می زند. خانه‌ام روشن از یاد توست و گرمای دستت در دستم جاریست وقتی موهای دخترم را نوازش می‌کنم.

دلم بهونه گرفت یادم میاد روزهای بودنت رو، سخت سخت اما تو بودی باهمه سختی‌ها توبودی و بودنت برام دنیا ارزش داشت، یادم میاد هرچند وقت یکبار موج انفجار باعث می‌شد. دیگه کسی رو نشناسی و هرکسی دم دستت بود زیر بار کتکات صفا می‌کرد و چقدر کتک‌های شیرینی، خداییش کاش بودی و هنوز می‌زدی. می دونم دست خودت نبود تا موج می گرفتت می‌زدی و بعدش که چه کارا نمی‌کردی تا ناراحتی بعد کتک‌های ناخواستت را فراموش کنیم و چه شب‌ها مادر تا به صبح بالای سر تو بیدار بود و مدام بهت دارو می‌داد از قرصای شیمیایی شدنت و تنفستو و ... یادمه گاهی اوقات با دونفر حرف می‌زدی می‌گفتی دیدی منو تنها گذاشتید یادتون رفت چه قول‌هایی بهم داده بودیم، بعدش می‌پرسیدم بابا کی بود، با کی حرف می‌زنی می‌گفتی هیچکس حالا فهمیدم با کی بودی، با رفقای شهیدت بودی آره، دیدی چه زود گذشت بابا پسرت 25 ساله شده 14 ساله ندیدمت، آخه با معرفت این رسمشه که حتی، حتی تو خوابم هم نیای، نه خداییش این درسته، چه دورانی داشتم از نبودنت همیشه از اول سال جدید تحصیلی می‌ترسیدم چون معلم‌ها از شاگردها شغل پدرشون رو می‌پرسیدن به من که می‌رسید با بغض می‌گفتم شهید شده و بعدش چقدر گریه‌ها که کردم و نذاشتم کسی از بچه ها بفهمه و داخل خونه هم که می‌رسیدم نمی ذاشتم مامان بفهمه چون دوست نداشتم ناراحتیشو ببینم عجب دورانی بود...هرجا تو هر جمعی حرفی می‌شد از پدراشون من سریع یه بهانه ای جور می‌کردم و از تو جمع خارج می‌شدم. یادمه یه بار تو دبیرستان یه نفر تو اتوبوس بهم تنه زد گفتم آقا حواست کجاست گفت برو بچه برو با بابات بیا. کاش می دونست من بابا نداشتم، چقدر اونروز تو تنهایی هام گریه کردم و چه اتفاق‌ها و جریاناتی که تو نبودی و من تنهایی سرکردم باهاش. بابا می‌شنوی چی میگم دوس داشتم کنارم بودی و بغلت می‌کردم سرمو رو پاهات می ذاشتم برات حرف می‌زدم و تو دستای گرمتو روسرم می‌کشیدی و گوش می‌دادی بعد رفتنت 14 ساله سر سفره هفت سین جوری رفتار می‌کنم که نبودنت برای مامان و مصطفی که وقت رفتنت 2 ساله بود احساس نشه یه جورایی شدم مرد خونه تا جایی که بتونم نمی ذارم مصطفی مثل من نبودنت رو احساس کنه. آگه مامان نبود منم نبودم می دونی بابا هرچی بوده گذشته قبلاً ترس داشتم جایی بگم بابا ندارم. اما حالا با افتخار همه جا میگم که بابا دارم تازه چه افتخاری که شهید، کاش بتونم لایق فرزند شهید بودن باشم راستی بابا پسرت پلیس شده، می دونی از وقتی آقا گفته خدمت در نیروی انتظامی مصداق جهاد فی سبیل الله چه روحیه ای پیدا کردم آخه اونوقتا کار شما جنگ با کشور دیگه ای بود، جهاد فی سبیل الله بوده حالا کار پسرت جهاده، بابا برا همکارم دعا کن تو خودت از وضعیت جامعه باخبری لازم به گفتن نیست بابا خواهش همیشگی نزار بمیرم تو که می دونی چی رو دوست دارم البته نه به هر قیمتی در راه خدا و حفظ خون شما و پایداری امام عزیزم شهیدم کن ...یاعلی...

خاطره شهید صادق مسگره می گفت ما دیگه کردستان کاری نداریم باید بریم جنوب. مرزهای جنوب بیشتر تهدید میشه. فرمانده ها قبول نمی کردند، می گفتند اگر برید دوباره اینجا شلوغ میشه، منطقه ناامن میشه. می گفت ما کارخودمون رو این جا کرده ایم. دیگه جای موندن نیست. جنوب بیشتر به ما احتیاجه. بچه ها کسی حق نداره پاشو توی خونه های مردم بذاره. نماز هم تو خونه های مردم نخونید. شاید راضی نباشن. تازه رسیده بودیم جنوب پایگاه منتظران شهادت و بعد دارخوین. شصت هفتاد نفری می شدیم. با دو تا سیمرغ و چندتیرباری که با خودمان آورده بودیم. برای خودمان گردانی شده بودیم. هنوز عراقی ها معلوم نبودند ولی مردم خانه هایشان را ول کرده بودند. درها باز، وسایل دست نخورده، همه چی را گذاشته بودند و رفته بودند. مصطفی می گفت مردم که نمی دونند ما اومدیم اینجا. خوب نیست بی خبر سرمون رو بندازیم پایین بریم تو. آن هنگام که رویاهای کودکی ام جان می گرفت معنای اشک های بی پایان مادر، قد خمیده ی مادربزرگ و عصای دست پدربزرگ را نمی دانستم. آن گاه که با همسالان پرهیجان خود مشغول بازی و جنب و جوش بودم و دنیای کودکانه مرا در خویش فرو برده بود، معنای عکس قاب گرفته ات را روی دیوار نمی دانستم. من نمی دانستم معراج شهدا را کجای شهرمان می توان زیارت کرد و گریه ی بی اندازه آن همه مرد و زن آشنای دور و نزدیک در مراسم وداعت چه مفهومی دارد؟ من فقط در ذهنیت کودکانه و ساده ام همواره منتظر مسافری بودم که چندوقت پیش از سفر به من و برادرم گفته بود. حالا من بودم و معراج شهدای شهرمان و اندوه و اشک آشنایان دور و نزدیک و لباس تیره ی مادر، من آن وقت ها چه می دانستم وقتی پا به مدرسه می گذارم باید از همان آغاز به تمرین کلمه ای مشغول شوم که مدتها منتظرش بودم. وقتی معلم سرمشق بابا آب داد، را روی تخته نوشت با خود گفتم راستی بابا کی از سفر بر می گردد؟ آه که چقدر دوست داشتم وقتی به خانه می آیم تو را در آغوش بگیرم و نمره های بیستم را نشانت بدهم. در کلاس اول راهنمایی وقتی معلم از بچه ها می خواست خود را معرفی کنند و شغل پدرشان را بگویند با اندوهی تلخ تو را مسافر نامیدم و گفتم پدرم هنوز در سفر است. هنوز در سفری پدرجان و هنوز یادم هست که مهربانه هنگام وداع گفتی بچه ها، هوای مادر را داشته باشید اما نیستی که ببینی مادر این سالها چقدر شکسته شده این مادر شکسته همان است که صبر ئ استقامتش نگذاشت خم بر ابروی بچه ها بیاید با گریه هایمان گریست و با خنده هایمان لبخند زد این مادر شکسته همان است که جوانی اش را پای بچه ها گذاشت و اجازه نداد بی پدری به اندوهی مجسم مبدل مان کند و جای خالی تو در خانه احساس شود. پدر نگاه کن حالا من بزرگ شده ام بزرگتر از درخت آلبالویی که در حیاط خانه مان قد کشید هنوز چشم به راه توام و هنوز دوست دارم تو را گاهی در خواب ببینم تا بوسه ای هرچند کوتاه بر گونه هایم بنشانی. گاهی به پروانه ها قاصدکهاآینه ها و ابرها التماس می کنم پیغام مرا به تو برسانند گاهی که نام تو را می شنوم و نسیم خسته را می بویم بی اختیار گریه ام می گیرد. من فرزند جوان توام اما هنوز کودکانه دلم برایت پر می زند و تو خوب می دانی که چقدر دلتنگ نگاه پدرانه و نوازشگر و مهربان توام. من فرزند جوان توام اما با همه ی این دلتنگی ها حالا خوب می دانم که دلیل رفتنت چه بود حالا خوب می دانم که چقدر از عشق سرشار بودی و چه خوب راه و رسم عاشقی را می دانستی. پدر تو عاشقانه پر کشیدی و حالا خون عاشقانه ی تو در رگ های من است حالا من نیز عاشقم. عاشقم میهن خویش را که با سرخی خون تو و همسنگرانت رنگین است. عاشقم انقلابمان را که یادگار پیر سفر کرده و راحل ماست. عاشقم آرمان های امام عزیز و شهدای شور آفرین مان را. و عاشقم راه و رسم و رای و فرمان رهبر عزیزم را که همواره تماشای چهره و شنیدن کلامش آرامم کرده. از خدا می خواهم این عشق را در مسیر ولایت مداری و پیروی از رهبر مهربان و ولی زمان به بالاترین حد و رتبه و درجه برساند. دلم می خواست پدر کنارم باشد. چشم در چشم و من گرمی دستانش را حس کنم. دلم می خواست تکیه گاه امن من همین جا درست داخل همین اتاق باشد. دلم می خواست از نگاهش بخوانم. انتخابم درست است یا نه. دلم می خواست وقتی می روم دعایش را بدرقه راهم کنم. اما هرچه نگاه کردم در میان جمعیت او را ندیدم. دلم نیمیامد بدون حضور او این مرحله را بگذرانم. باید او نگاهم می کرد تا دلم قرص می شد. چشمانم را بستم. مقابل دیدگانم قرار گرفت لبخندی شیرین و زیبا بر لبانش بود. دلم آرام گرفت و با صدای لرزان گفتم: بله بله و اشک مثل جویباری از چشمانم جاری شد. وقتی خودم را یافتم با لباس سپید عروسی در میان گلزار شهدای گمنام بودم. نشستم و ضجه زدم. ای کاش می دانستم کجایی تا دلم آرام بگیرد. پدر ای کاش هدیه جشن ازدواجم مزارت را به من نشان می دادی و باز تو را دیدم پرغرور و پرشکوه و همان طور آرام از مقابل چشمانم دور شدی...

بسم رب عشق رب انتظار بسم رب عاشقان بیقرار سلام بابا، امید روزای غریبی دلم مرد همیشه زنده ی خاطره های مادرم مهمون شب های پر از گریه ی من. سلام بابا، خوش اومدی امشب کنار سجاده ام، هوا پر از بوی گل شهادته، دلم دوباره پرکشیده طرفت، باز اومدم سر بزارم رو زانوهات دست نوازش بکشی روی سرم. سلام بابا، ای گل سرخ پرپرم، محبوب درگاه خدا. سپیدتر از یاس های خوش بو قلب تو، تنهاتر از غربت پر کشیدنت قلب من. رفتی ولی، یادم نمیره هدفت، غیرت و مردانگی تو، شرفت. سوخته دلم مثل زمین کربلا، مثل رقیه اشکبار، مثل مدینه دل من، هوای بودن تو را به یاد فاطمه(س) تنفس می کنم. تو کوچه های خاکی دلم همیشه رد پای تو، اون اخرین نگاه تو، اون اخرین وداع تو. سلام بابای مهربون، فدای اون قلب شکافته، دخترت، فدای اون سینه ای که سپر شده برای دین و امنیت، هرکی فراموشت کنه من فراموش نمی کنم ایمان محکم تورو، شهامت و عزم تورو. سلام به اون حقیقتی که تو براش شهید شدی، گرچه حقیقت این روزا دیگه خریدار نداره، دیگه کسی حوصله اسم شهیدم نداره، انگار که راهشون جداست، از هرکی که فکر خداس. اسم شهادت که میاد دلهای خواب آلودشون حتی دیگه خمیازه هم نمی کشه، دلم میسوزه براشون، مردم توی خیابون دیگه عوض شدن بابا. بابا شهادت یعنی چشم هایی که تا دیروز هزار تا مشتری داشت، چندش میاره امروز، اما غمی نداره، چون عاشق خداشه، به جای مردم، خدا مشتری چشاشه. سلام بابا.....سلام ستاره شبم....چقدر امشب هردوتامون مثل همیم، هردو چقدر با این دنیا غریبه ایم، مامان هنوزم هنوزه، چشم پراشکش به دره، انگار به امد دوباره دیدنت، نگاه خستش همه جا دربه دره، غیرازخودت کسی چی می دونه به اون چی می گذره؟ من می دونم دلتنگته، وقتی برای داداشم، از خوبی های تو میگه. دلتنگی من و داداش تموم نمیشه به خدا، دلم می خواد پیشت باشم، گناه من چیه بابا؟ سلام بابا....سلام به تو و هر شهید درگاه خدا، جمجمک برگ خزون، آدما پیر و جوون، دلشون یه آسمون، تو سر و سینه زدن، دست به دست هم دادن، شهیدای 15خرداد، شلمچه، شهدای آبادان، شهیدای فکه و مجنون و هویزه یا گلای پرپر مرصاد. سلام به هر قلبی که مثل قلب تو برای کشور می تپید، سلام به لاله های سرخ بی کفن، سلام به هرشهید زنده ی وطن. سلام بابا...بیا کنار من بشین، وقتی صدای شقایق های خسته میاد، حس می کنم تویی، می لرزه دلم،با صدای یا زهرای هر بسیجی حس می کنمجای تو خالی نیست، بابا می خوام بهت بگم وقتی مردای با غیرت رو تو لباس رزمت می بینم، خونه ی تاریک دلم از خوشحالی روشن می شه. (باهم قرار گذاشتن قدر همو بدونن، برای دین بمیرن، برای دین بمونن) صبح شده...دیگه کنار سجادم، بوی شهادت نمی یاد، انگار همین که چهره ی عالم و آدم رو میشه، تو هم دیگه دوست نداری، روی زمین پا بذاری، دوباره میری اون بالا، پیش ملائک خدا، دیگه خداحافظ بابا، تا فردا شب که باز برات، تا صبح درددل کنم، از همه دلتنگی هام، صبح شده، بازم همون بغض غریب، بازم همون حس نجیب، باز منو دست به دامن عرش خدام، باز به امید دوباره دیدنت، از صبح تا شب امن یجیب. (بر مهدی و منتظرانش بر علی و شیعیانش بر خمینی و شهیدانش بر خامنه ای و بسیجیانش بر ایران و دلیرانش صلوات)

آخرین دیدار گیرنده عاشقانه شهید شد.... (به یاد آخرین خداحافظی پدرم برای رفتن به جبهه) از پاییز 61 تا هروقت که زنده باشم همه فصلهای عمرمن، برگ ریزتر از هرکس دیگر، به خزان نشسته اند. پدرم مثل خیلی وقت های دیگر، عازم جبهه بود و لباس نظامی چقدر به قامت رشیدش می آمد. آرم هوابرد را که جلوی کلاهش نصب شده بود، هرگز فراموش نمی کنم. هرچند از پدرم جز دوسه خاطره که کم کم رنگ و رو رفته شده اند در ذهنم نیست اما یادش هر روز بیشتر از روز قبل همه وجودم را به آتش می کشد. مادرم باردار بود و نمی دانست چندماه بعد پسری را به دنیا خواهدآورد که هرگز پدرش را نمی بیند. به اتفاق مادربزرگم که سینی آب و آینه و قرآن در دست داشت و برادرانم سیدعلی و سید حسین که پنج ساله و دوساله بودند. در آستانه در با پدرم خداحافظی کردیم یادش به خیر، شیراز، خیابان بعثت و کوچه شهید علیرضا صفایی که پدرم برای اخرین بار با گامهایی مصمم عرضش را قدم می زد و می رفت تا به معراج برسد. تا آنجا که چشم کار می کرد پشت سرش را نگاه کردم و این دفعه اخر بود که او را می دیدم. پدرم به انتهای کوچه رسیده بود و نگاه منتظر من هنوز نگرانش سرش را خم کرد تا زا زیر شاخه های درخت توت کهنه سرکوچه رد شود. تک درخت کهنسالی که پس از داغ پدرم بسیاری از ریشه هایش خشکید. یادش به خیر انگار همین دیروز بود... از ان روز، روزی که پدرم شهید شد، هر روز تنگ غروب کنار آن درخت توت که سنگ صبور من بود می رفتم و به شاخه های بلندش که رو به اسمان دست به دعا برداشته بودند و برای روا شدن حاجات دل کوچک من با خدا راز و نیاز می کردند خیره می شدم شاخه های تو در تواش احساس گیج شاپرکی در هجوم باد را القا می کردند. دلم شور می زد و تعبیر این دلشوره را نمی دانستم. تازه به سن تکلیف رسیده بودم و به سفارش پدرم همه سعی خود را می کردم تا نماز اول وقتم ترک نشود. هنوز هم که هنوز است هربار کنار حوض می نشینم تا وضو بگیرم، یاد اولین باری می افتم که پدر عزیزم کنارهمین حوض وضو گرفتن را به من یاد داد. زنگ خانه به صدا در آمد. پستچی با چشمانی اشک آلود اخرین نامه ای که مادرم برای پدرم نوشته بود رابرایمان برگردانده بود! روی پاکت با خطی خوش به رنگ قرمز نوشته شده بود: گیرنده عاشقانه شهید شد.

دلنوشته ای از ته قلبی سوزناک برای شما دارم و با چشمی پر از اشک می نویسم که امیدوارم نامه من را بخوانید و بدانید که من چه سختی ها کشیدم در نبود پدر عزیزم. پدرم در سال 67 شهید شد و من بعد از شهادت او به دنیا آمدم و ما هیچ وقت همدیگر را ندیدیم مادرم با هزار بدبختی و غم از دست دادن پدرم من را بزرگ کرد ولی هیچ وقت روی ماه پدرم را ندیدم و محبت پدرم را حس نکردم ولی مادرم و عموی مهربانم با زحمت بسیار من را بزرگ کردن و مادرم خیلی سختی کشید برای من برای خوشبختی و راحتی من، عموی من مثل پدری دلسوز برایم بود من آن زمانی که به مدرسه رفتم کپی شناسنامه ام را به مدیر مدرسه دادم به من گفت اسم پدرت سالار است ولی من نمی دانستم پدرم یکی دیگه است نمی دانستم شهید شده است مادرم من را بر سر مزارش برد و خیلی گریه کرد گفت دخترم پدرت شهید شده و حالا پیش خداست حالا عمویت پدر توست و من آن روز گریه کردم و خوشحالم پدرم در راه خدا و امام حسین ع شهید شده و خدا را همیشه شکر می کنم که همراه من است و من هم می خواهم راه پدرم را ادامه بدهم من الان یک فرزندی در راه دارم و دوست دارم وقتی بزرگ شد به او از پدربزرگش بگویم که بداند یک انسان مومن و پاک در راه خدا شده و فرزندم باید راه پدربزرگش را برود و هیچ وقت یادش نرود که شهیدان زنده اند و در راه کشور عزیزمان و امام خامنه ای همیشه در برابر دشمنان می جنگیم و همیشه برای ظهور امام زمان عج دعا می کنیم یاحق...

اینجانب نگار صفی فرزند شهید گرانقدر حسین صفی خوشحال هستم و افتخار می کنم که پدرم در راه اسلام فدا شده است. پدر من مرد بودنش را در دفاع و عشق به ناموس و وطن و دین خود نشان داده است. فرزند شهید بودن لیاقت می خواهد زیرا یک وظیفه مهم و سنگین است . من و دیگر فرزندان شهیدان با رعایت حجاب، ادامه دادن راه آن ها درس خواندن و کسب دانش بیشتر و دفاع از میهن و دین خود بخش بسیار کوچکی از ارادتمان را به این شهیدان بزرگوار نشان میدیم. همه شنیده اید و همه جا می گویند که دختر ها به پدرهایشان وابسته اند سخت است 15 سال بدون پدر بزرگ شوی اما هستن کسانی که از داشتن پدر خود ناراضی هستن و قدردان وجود او در زندگیشان نیستند. داشتن پدر یعنی تکیه گاه یعنی مطمئن هستی که در زمان سختی هست کسی که همه جوره پشت تومی ایستد امیدوارم بتوانم پدرم را سربلند کنم و راه او را ادامه دهم تا به همه ثابت کنم پدر من یک مرد واقعی بود پدر من یک تکیه گاه محکم برای دخترش بود. کاش می شد جانم را فدای البته نه تنها پدرم بلکه تمام شهیدان این سرزمین کنم. پدرعزیزم همان خدایی که مرا به او سپرده ای بدرقه راهت.

ان لم یکن لکم دین فکونوا احرار فی الدینا کم: این صدای رسای رادمردی که شعار آزادی بخش سر می داد دشمن را به میدان کارزار می خواند او کیست او مردی از جنس عشق به خدا که دیشب پس از امضای طومار عشق و فداکاری برای آخرین بار چهره برخاک سایید با نماز و دعا و کتاب خدا وداع می کرد و صوت قرانش روح نواز ملکوتیان بود و به انتظار آخرین سپیده زندگی و افتخارآمیزترین روز عمر نشسته بود حال فریاد سر می داد که بدانید ما اینگونه ایم اگر تمام این دشت را با خون خود غسل دادیم اگر این دشت را قربانگاهی در نزد پروردگار خویش کرده ایم اجازه ندهیم که حریم سرزمین ما در هم شکند چندی گذشت پیکرهای خونین بود که پهنه دشت را فرا گرفته بود اما آیا آن حریم ماند آری ماند تا با زبان دل بگوید تن های ترکش خورده آن ها سنگر امروزی توست.

سلام پدر...سلام ای عزیزتر از جانم ای مهربانم نمی دانم چرا امروز دلم هوای تو کرده است دوست دارم با تو درد دل کنم غم هایم را برای تو بگویم دلتنگی هایم را برای تو تعریف کنم می گویند دختر ها بابایی هستن اما من که هیچ وقت پدر نداشتم هیچ وقت مهر پدری را ندیدم نمی دانم مهر پدری یعنی چه؟... مطمئنا همه دختران بابایی هستن اما من بابایی نبودم امروز بعد از 19سال جای خالیت را حس کردم من همیشه با عکست حرف می زنم حتی الان که 23 سال سن دارم چقدر سخت است 19سال با یک عکس صحبت کنی چقدر سخت است دختری بدون ناز و محبت پدر بزرگ شود و همیشه چشم به راه پدرش باشد که یک روز زنگ در خانه اش را به صدا در اورد از مادرم خیلی درباره اخلاق خوب تو تعریف شنیدم می گوید پدرت خیلی دلسوز و مهربان بود هرشب پیشانی شمارا قبل از خواب می بوسید اما حیف هیچ یک از این حرکات تو به یاد من نمی آید چون من سه سال بیشتر سن نداشتم پدر جان می دانم که با خبر شدی من یک دختر دوساله دارم پدرجان دخترم خیلی به پدرش وابسته است هروقت شوهرم پیشانی دخترم را بوس می کند من یک بغض سنگین در گلویم گیر می کند چون محبت پدر به دختر خیلی زیباست به شوهرم می گویم هیچ موقع در جلوی چشمان من و خواهرم به دخترمان محبت نکن او را اینگونه نوازش نکن ما دلمان خیلی برای پدرمان تنگ می شود پدرجان 19 سال است انتظار دیدنت را کشیدم دیگر تحمل ندارم دوست دارم همیشه به خوابم بیایی در این 19سال 2بار بیشتر به خوابم نیامدی چقدر زیباروی بودی خیلی دوست داشتنی و صورتی مهربان داشتی کاش دوباره خوابت را ببینم وقتی به خوابم میایی فکر می کنم همیشه و همه جا در کنارم هستی یک روز خانم همسایه که هم سن و سال خودم هست پدرش به خانه او می آمد در دستش یک جعبه بزرگ دیدم که شبیه یک کادو بود او برایش هدیه گرفته بود چون فردای آن روز عید بود با دیدن این صحنه خیلی ناراحت شدم به خدا خیلی گله کردم چرا من نباید پدر داشته باشم که برای همچین روزی به او افتخار کنم که پدرم با هدیه به خانه من می آید. خداوندا هیچ دختری بدون محبت پدر بزرگ نشود آمین. روحش شاد و یادش گرامی باد.

سلام پدر... سلام ای غزل ناب هستی، ای یادآور خاطرات خوب کودکی ام ای لاله سرخ گون کربلای عشق... چه زود رفتی. چه زود رفتی و مرا با غم هایم تنها گذاشتی. آخر من در نبودن تو با چه کسی درد و دل کنم که به هرسویی می نگرم جز مادرم محرمی بر اسرار خود نمی بینم. در یک سالگی تو را از دست دادم و حال 19 سال است که بدون تو زندگی می کنم... پدر خوبم ای دلاورم. ای نور چشمم، وقتی هم کلاسی هایم را در دانشگاه می بینم. می بینم که با چه شوری از پدرشان صحبت می کنند، آه آتشینی از دل می کشم و بغض راه گلویم را می بندد. حال تو که نیستی می فهمم که پدر کیست و برای دختر چه اهمیت دارد؟ پدر: شادم از اینکه با شهید کربلا در بهشت محشور می شوی و ناراحتم از اینکه نیستی. نیستی تا در غم و شادی های زندگی ام شریک شوی پدر عزیزم! ای کاش می شد برای یکبار هم که شده چهره زیبایت را ببینم، صدایت را بشنوم، آغوش گرمت را داشته باشم... پدرم هیچگاه تو را فراموش نمی کنم در تمام زندگی ام دوست داشتم تو را در خواب ببینم، ببینمت و باتو صحبت کنم و از درد نبودنت با تو بگویم. همیشه در پایان بازی های کودکانه ام منتظر آمدنت بودم که بیایی، بیایی و مرا با خود به خانه ببری و حسرت همیشه نبودنت را نداشته باشم و تو هم همانند همه پدران مهربان دستانم را بگیری و مرا آرام کنی. پدر جان تا چند وقت دیگر دخترکوچکت که حال بزرگ شده عروس می شود و برای عقد اجازه پدر لازم است. ای کاش بودی. بودی تا خودت اجازه عقد را می دادی اما نیستی هر گاه به تو فکر می کنم اشک در چشمانم جمع می شود. پدر عزیزم من قول می دهم که ادامه هنده راه تو باشم و مادر را از خود راضی نگه دارم و همیشه کاری می کنم که سربلند در بهشت جاودان به من افتخار کنی... و سعی می کنم نماد یک فرزند شهید واقعی باشم. از طرف دخترکوچکت سارا

سلام پدر مهربان و خوبم. پدر من هررزو صبح که از خواب بیدار می شوم بعد از نام خدا به تو که بالای سرم در قاب دیوار اتاقم هستی سلام می کنم. روزها و ماهها و سالهاست که دلتنگ توام، دلتنگی های من عاشقانه است و چه زیبا هستند دلتنگیهای من به خاطر تو. مادرهمیشه می گوید پدر در همه جا همراه تو است و من هم به این همراهی ات چه عاشقانه عادت کردم و خودت می دانی خواب هایم همگی وقف تو هستند چه خواب هایی که رویای با تو را در کنارم احساس می کنم. پدر مهربانم من همیشه و در همه حال منتظرت می مانم پس تا ابد باشد باز منتظرم. تو به ما یاد دادی که همیشه با یاد خدا کارهایمان را آذین دهیم و جز نامش چیزی بر زبان نیاوریم. تو به ما چه درس هایی ندادی. درست است که حضور فیزیکی ات کم رنگ شده اما با شهادت و رشادت و پایمردی و ایثار و از خودگذشتگی به ما همه چیز آموختی. پدر مهربانم گفته اند حرف دلم را برایت بنویسم ولی نمی شود یک دنیا حرف کوچک را روی کاغذ جای داد. من حرف های ناگفته بسیار دارم که با تو بگویم. مادر همیشه از خاطرات قشنگ و فراموش نشدنی خانواده برایم صحبت می کند، روز هایی که من یک سال و چندماه بیشتر نداشتم و من در آن روزها هنوز تکلم حرف زدن را نیاموخته بودم با تشویق و شکر صلوات شما به سختی اسمت را می آوردم و تو چه آشوبی در دلت نمی پروراندی بابای خوبم. من آرزوها خیلی کوچک بودم که جلوه گری و شهادت و رشادت و ایثار و پایمردی و تواضع و فروتنی و شجاعت تو در دل کوچکم جای می دهم اما چیزی به خاطر دارم و الان آن را با عکس لباس رزم مقدس گره می زنم. لباس های سبز زیبای فرمت بود که به تن داشتی .آری جز رنگ های سبز لباس هایت که جز رنگ های اصلی زندگی من است چیزی به یاد ندارم آری لباس های و امسال تو همیشه برای من و امسال من مقدس و زیبا بوده و خواهد بود چرا که اگر شماها نبودید خدا می داند ما مستعمره کدامین کشور دنیا بودیم. یاد شما همیشه جاودانه و سرسبز است برای ما، پدر مهربانم چه روزهایی که مادرم دست من را می گرفت و به دبستان می برد. اما بچه های دیگر را می دیدم که با پدرشان می ایند و آن لحظه ها چه آرزوهایی داشتم که ای کاش با پدر خوبم می آمدم بعضی وقتها دوست داشتم مثل بچه های همسایه با پدرم فوتبال بازی کنم و با پدرم به گردش و تفریح بروم. دوست داشتم با پدرم به...ولی افسوس! آرزوهای خودم به کنار هر روز مادر یکی از خاطرات زیبای شما را عنوان می کند و خدا می داند من در دلم چه آشوبی بر پا می شود. پدر عزیزم روزهای آخر هفته هر پنجشنبه پیش تو می آیم تا به بهانه ای با تو حرف بزنم من هرروز بزرگ و بزرگتر می شوم اما هنوز نتوانسته ام به قله بزرگیت دست یابم. پدر شجاع و مهربانم تو بوسه بر آستان خاک زدی و من بوسه بر آستان سنگ تو می زنم. آن لحظه که بوسه می زنم زیباترین و سخت ترین و با شکوهترین لحظه زندگی من است. پدر مهربانم با تو عهد می بندم که چنان باشم که همه بگویند این یادگار زیبای شهید الهی است و مایه افتخار تو که افتخار آفرین بودی سخت است ولی با تو و آرمانهای تو و راه و پیمان تو عهد می بندم که پویندگان راه شما باشم. تو همیشه پدر مهربان سروقامت و اسطوره اخلاق و ایمان و شجاعت... من خواهی بود و به راه سبز و به لباس سبز تو احترام خواهم گذاشت و مثل تو در هر سنگر که باشم برای برافراشته شدن پرچم سه رنگ کشور من دریغ نخواهم کرد ایران من.

به نام خدا 1381/11/1شب عجیبی بود ساعت 2200 پدر عزیزم از ماموریت برگشت چهره ای خسته و غمگین داشت به من گفت اندکی می خوابم بعد می روم کنارش خوابم برد، نیمه های شب بیدار شدم کنارم نبود چندروز بعد 81/11/4 خبر تصادف پدرم را به ما دادند تا صبح نتوانستیم خبری از او بگیریم به مدرسه رفتم کل روز دلم شور می زد و بی اختیار اشکم می ریخت. ظهر و تعطیلی مدرسه و پارچه های سیاه درب خانه پاهایم سست شد با ترس اینکه نکند بابام طوریش شده وارد خانه شدم فریاد زدم بابام کجاست یک نفر به من گفت بابات غسالخانه است دیگر طاقتم برید خودم را در آغوش عمویم انداختم و گریه کنان گفتم بابامو میخام بابای من نمی میره اون منو تنها نمی ذاره تا به خودم امدم لباس سیاه تنم بود و درب غسالخانه گفتند بیا با بابات خداحافظی کن سخت ترین و دردناک ترین روز زندگیم بود آخه چه جوری دل بکنم سرم را روی شونه هاش گذاشتم و بوسیدمش. شانه هائی که همیشه تکیه گاه من بودند توی بغلش بیهوش شدم ای کاش منم همون لحظه که صورت نورانی پدر عزیزم رو می بوسیدم توی بغلش می مردم. باباجون سلام: دلم بدجوری هوای تو کرده؛ سالهاست که فقط در رویاهایم با تو نجوا می کنم مدت هاست که در حسرت شنیدن صدایت هستم اگر بخواهم خاطراتی را که با تو داشته ام رو بگم کمتر از انگشتان دست می شود چرا که همیشه دغدغه نابودی دشمنان اسلام و میهن عزیزمان را داشتی یادت می آید روز تولدت نقاشی که برایت کشیده بودم رو توی جیب گذاشتی و مرا بوسیدی و بازهم رفتی ماموریت. محبوبه تک دختر تو: دختری که تمام امیدش این بود که پدری دارد شجاع و دلیر در برابر مشکلات هیچ هراسی نداشتم دلم میخاد فقط یه روزی بیای پیشم تا سر بر زانویت بگذارم و درد دلهایم را برایت بگویم آخه میدونی دختر بابائیه. پدر عزیزتر از جانم تو رفتی تا به دنیا ثابت کنی که هنوز کسانی هستند که حاضرند به خاطر رفاه از دین و وطنشان و آرامش و آسایش هم میهنشان از خود و خانواده شان بگذرند تو رفتی تا واژه پرمعنای شهید و شهادت زنده بماند. شهید یعنی عشق رفتن یعنی شهامت و ایثار شهید یعنی همچون کبوتری سبک بال پر کشیدن به عرش خدا. دلتنگیهایم زیاد است تنها مرهم قلب شکسته من قاب عکس زیبا و لبخند پرمعنایی است که بر لب داری. باباجون خیلی افتخار می کنم که دختر تو هستم دلم را جای دل بچه هائی می گذارم که پدرشان هنوز گمنام است. به امید روزی که تمامی بچه های این سرزمین که پدرشان گمنام است دلشان آرام گیرد. بابای عزیزم خوشا به حالت راه شهادت را انتخاب کردی و این دنیا نتوانست تو را در قفس تنگ خویش محبوس نماید تو سرشار از عشق و فداکاری هستی.

آخرین لحظه ای که با پدر صحبت کردم از راه دور تماس گرفته بود من به اصرار خودم خانه ی پدربزرگم مانده بودم و پدر و مادر و خواهر کوچکم به بندر جاسک رفته بودند و من خندان بودم و می خواستم زودتر به پیش فامیل هایم بروم و در جشن تولد داییم شرکت کنم و با عجله با او صحبت کردم. من هنگام شهادت پدرم در شهری که او شهید شد نبودم و شهادتش هیچ اطلاعی نداشتم و به بهانه مشهد رفتن مرا به روستایی که پدر در آنجا به دنیا آمده بود فرستادند و من بعد از ساعتی از شهادتش باخبر شدم. این واقعیت را هیچ کسی به من نگفت و من از واکنش اطرافیانم به موضوع پی بردم. موقعی که این موضوع را متوجه شدم احساس دردناکی نداشتم و حتی قطره ای اشکی از چشمانم سرازیر نشد و در قلب خود با پدرم وداع کردم و به خاطر اینکه مادر و خواهرم از ناراحتی من مطلع نشوند خم به ابرویم نیاوردم و همیشه تظاهر به خوشحال بودن می کردم چون می دانستم با شاد بودن من پدر بیشتر در آرامش است. من آن زمان هفت ساله بودم و هنوز صدای شیرینش در گوشم هست و به من می گفت (مردگرون من)...هنوز هم در سرم می پیچد. گاهی اوقات که به فکر فرو میرم عذاب وجدان تمام وجودم را فرا می گیرد که چرا با پدر و مادرم نبودم که برای آخرین بار او را ببینم دیگر او را نیمی بینم تا آغوش گرم و دستان پرمحبتش را حس کنم. درد سنگینی است اما افتخار بزرگیست فرزند شهید بودن و من با خودم عهد کردم که این افتخار را همیشه سر لوحه خودم قرار بدهم و باعث افتخار پدر و مادرم باشم و برای خواهرم الگوی مناسب.

سلام بابا محمدم ریحانه ام امروز دلم ابری شده امیدم چندساله با داغ دلت می سوزم چندساله چشمامو به در می دوزم با چه امیدی پشت در می شینم آخه می خوام بابایی مو ببینم چندساله که از رفتنش گذشته ولی باباجونم که برنگشته دوریش منو خیلی کلافه کرده خدا بخواد دوباره بر می گرده بعضی شبا دلم بابایی می خواد یه بغل گرم و حسابی میخواد دلم می خواد سر بذارم روبازوش بگم بابا قصه بگو برام زود قصه رفتنت و موندن ما قصه پر کشیدن سمت خدا قصه هق هق شب مامانو قصه بوی پیرهنت رو بابا می شه بازم کنار من بمونی دلیل رفتن رو برام بخونی من بد بودم باباجونم که رفتی می دونی که قلب منو شکستی اگه بیای دختر خوبی می شم یه لحظه هم از پیشت پا نمی شم وقتی دلم تنگ تو میشه بابا عکس قشنگتو بغل می گیرم اونقده اشک می ریزم و می بارم باباجونم دیگه جوون ندارم حس می کنم شبا میای سراغم دست می کشی سرم رو تا بخوابم مامان میگه بابایی خیلی مرده اون تنهایی نقششو بازی کرده منم که بازیگر سرنوشتم فیلم نامه رو با چشم تر نوشتم بابایی تو گردن ما حق داری تو دل همه آدما جا داری مردم کشورم بزرگوارن هوای دختر شهیدو دارن مردم کشورم با اصل و ریشن به پای دختر شهید پا می شن رهبرمون زمان شناس و داناست حافظ خون همه شهیداست مامان میگه اگه می خوای که شاد شی از غم دوری و فراق آزاد شی دعا بکن مهدی (عج) منتظر رو صاحب این کشور مقتدر رو آقا بیاد دنیا پر از داد می شه جهان از این ظلم و ستم پاک میشه باباجونم شهادت افتخاره غصه نخور راهت ادامه داره

به نام خدا بابای خوب و مهربانم سلام، بابای زیبائی های هرشب من سلام بابای من: دیروز توی مدرسه مدیرمان گفت شماها سپر هستین و میشین مردهای آینده پس وقتی می خواین مرد باشین دیگه مرد گریه نمی کنه، اما باباجان من امروز گریه می کنم. پسر هستم و مرد آینده اما گریه می کنم و فقط به شما می گویم که گریه می کنم. برای نبودنتان گریه می کنم برای تمام روزهایی که دلم برای شما تنگ شد و نبودید. پدرعزیزم: از وقتی که به مدرسه می روم نمی دانم چرا بیشتر دلم برایت تنگ می شود و غصه ام می گیرد. شاید به خاطر این این باشد که بیشتر دوستانم با پدرشان به مدرسه می ایند و می روند و من جای خالی ات و نبود دستان گرمت را بیشتر از همیشه احساس می کنم. بغضم می گیرد و نگاهم تا انتهای خیابان آن ها را دنبال می کند و با صدای مادر که می گوید مهدی مواظب باش، ماشین می آید به خود می آیم و در دل می گویم ای کاش این روزها تو هم بودی. راستی بابای خوبم یک شب خیلی مریض بودم و حالم به شدت بد شده بود. مادر مرا به تنهائی دکتر برد و هراسان از این طرف راهرو به آن طرف راهرو می رفت. در دل گفتم ای کاش شما هم بودید و ما تنها نبودیم و مرا بغل می کردی. بابا جان هرموقع که دلم برایت خیلی تنگ می شود کت و شلوار و لباس سفید دامادی ات که در کمد لباس است را بو می کنم و کفشهای فوتبالت که در جا کفشی خانه مان است را تمیز می کنم و به یادگاری ان ها را نگه می دارم. باباجان: آیا می شود به خوابم بیایی و من در خواب تو را یک دل سیر ببینم و من در خواب با تو بازی کنم، من را به پارک ببری سوار تاب کنی باهم توپ بازی کنیم و... که حسرت همه این روزها بر دلم نماند. پدرجان دلم همیشه برای تو می تپد و به یاد تو آرام می گیرم. روحت شاد و گرامی باد

زمانی که بچه بودم همسایه ای داشتیم که آن ها هم دو دختر تقریبا هم سن و سال من داشتن ما باهم دوست بودیم یک روز پدرشان برای یکی از آن ها یک جفت دمپایی چوبی خرید که من با دیدن آن خیلی خوشم آمد دوست داشتم یک جفت از آن ها مال من باشد دمپایی ها رو پا کردم صاحب دمپایی ها که خیلی هم باهم دوست بودیم با دیدن آن ها خیلی ناراحت شد و زد زیر گریه منم چون خوشم از آن ها می آمد خیلی ناراحت شدم و شروع کردم به گریه عصر وقتی پدرم از سرکار آمد جریان رو برایش تعریف کردم بلافاصله مارو به بازار و برای من یک جفت دمپایی چوبی و برای رضا داداشم پسته خرید و مارو خوشحال و شاد کرد.

به نام خدا سلام بابا غلامعلی خیلی دوست دارم؛ بابایی خیلی دوستت دارم. من الان نشستم جلو عکس تو دارم برات می نویسم البته ببخشید نمی تونم زیاد به عکست نگاه کنم چون ممکنه کاغذم خیس بشه اونوقت نتونی بخونی. راستی کلا یادم رفت واسه چی اومدم پیشت می دونی دست خودم نیست خیلی خوشحالم یعنی هروقت میام سمت تو خیلی خوشحال میشم. آره می خواستم بگم حسین امسال رفته کلاس اول. بابایی من خیلی خوشحالم آخه اون می ره مدرسه درس می خونه مهم میشه به قول خودت آقا میشه. روز اول مدرسه خیلی خوشحال بودبرای خودش کلی هیجان زده شده بود و این طرف و اون طرف می رفت. ولی... نمی خوام ناراحتت کنم باباجون، بعد از دیدن بابای یکی از بچه ها که دست بچشو گرفته بود خیلی گریه کرد، اخه دلش برات خیلی تنگ شده... راستی بابا از فردا درس فارسی حسین شروع میشه، خیلی خوشحالم چون داداشی خوندن و نوشتن یاد می گیره ولی... ببخشید بابا بازم اگه بگم ناراحت میشی ولی مجبورم آخه واسه همین اومدم با تو درد دل کنم. فردا به حسین درس(آب) را یاد میدن می دونی که...(بابا)، (بابا آب داد) خیلی می ترسم دوست ندارم حسین ناراحت بشه آخه بابایی می دونی منم وقتی رفتم کلاس اول کلی واسه اینکه بابا آب داد، گریه کردم. آخه دل منم واست تنگ شده بود... بابایی میگن شما الان پیش خدایی رفتی پیش خدا مهمونی...آره؟ پس خواستم بگم به خدا بگی: جونه کوثر (بابا آب داد) فردا تو کتاب حسین و دوستاش نباشه. باشه باباجون؟ دستت درد نکنه به قول مامان بزرگ ایشاالله با شهدای کربلا محشور بشی. میرم بخوابم.... شب بخیر بابای مهربون من....

به نام خدا می خواهم قلم دست بگیرم و بنویسم ولی هیچ کدام یاری ام نمی کنند، نه کاغذ، نه قلم، نه دلتنگی هایم... می شنوی؟ منم پسرت غریب افتاده ام بین این مردم، آنقدر نگاهم نکرده ای که پاک از یادت رفته ام... دلم فقط کمی تورا می خواهد، کمی محبت، کمی نوازش، کمی قربان صدقه... پدرم، دلم برای بودنت تنگ است، اما تنها قاب عکس توست که مرحم دل مجروح من است. من تا کی باید در انتظار لحظه ای نگاه تو باشم؟ کودکی من در انتظار پدری می گذرد که با غریبی همسفر شد و به مهمانی خدا رسید و من در کوچه های غربت و تنهایی به دنبال او می گردم و باور دارم هرسفر کرده ای روزی بازخواهد گشت... پدرجان کاش می شد تمام دنیا را از من بگیرند و به جای آن فقط یک لحظه بتوانم چشم در چشمان آشمانی تو بدوزم، ای کاش تو در کنار ما بودی، خودت را می خواهم، قاب عکست بر روی دیوار، نامت بر کوچه های شهر، هیچ چیز دیگر برایم پدر نمی شود. از مادر بگویم، او که یک تنه کوله بار دلتنگی های من را به دوش می کشد از من می خواهد گریه نکنم و اشک های خود را لابه لای چادر خود پنهان می کند در حالی که نمی داند من بارها و بارها اشک پنهانی او را دیده ام. مزارت در قطعه شهدا تنها دلخوشی عصر پنجشنبه من و مادر است، چهره ی زیبای تو را بارها و بارها در خواب دیده ام در حالی که به من لبخند می زنی و می گویی پسربابا چقدر شبیه من شده ای! سلام بر پدری که نزدیک یک سال است او را ندیده ام سلام بر پدری که در رویاهایم با او حرف می زنم می خندم و بازی می کنم. راستی خانم معلم گفته من دلم بابای دوبخشی می خواهد هرچند که نیست هر چند که هست هرچند که دور است اما نزدیک... پدر بی تو هوای حوصله ام ابری است بی تو انگار آفتاب زندگی ما نمی تابد بی تو هرصبح مثل یک غروب آدینه است بی تو آرزوهایم قد خمیده اند و تو نیستی تا بدانی چقدر تنهایی سخت است تو نیستی تا بدانی اندوه و نبودن و نداشتن تو برای ما بزرگ و سخت است پدر براستی چقدر صبوری سخت است چقدر جایت خالی است اما یاد تو تنها التیام بخش نبودن توست...

پدر عزیزم سلام خیلی دلم برات تنگ شده است قبلا که می رفتی سرکار می دانستم که بر می گردی و وقتی که از سرکار به خانه می آمدی با اینکه خسته بودی اما یک دنیا انرژی و امید برایمان می آوردی. خدا می داند چقدر دلتنگ لبخندهای زیبا و صورت مهربانت هستم هنوز هم صدای گرم پر از صلابتت در گوش دل و جانم شنیده می شود. پدر عزیزم تو که نیستی خانه خیلی بی روح و کم رنگ شده اکنون بعد از چهارماه که از شهادتت می گذرد جای خالیت در خانه و زندگیمان بیشتر از روزها و ماههای قبل احساس می شود، هرروز که می گذرد دلتنگیمان برایت بیشتر و بیشتر می شود. من و مادر و داداش بهنام هیچ وقت به نبودنت کنارمان عادت نداریم و نمی خواهیم باور کنیم که پیش ما نیستی چون هستی در خانه حضور داری و درد دل های مان را می شنوی، خودت یک شب به خواب مادر آمدی و گفتی من همیشه هستم و کمکتان می کنم. پدر خوب و وظیفه شناسم وقتی که بودی امید داشتم هرچند وقت یکبار به مدرسه می آیی که سراغی از درس و انضباط من بگیری و من با دیدنت خیلی خوشحال می شدم افتخار می کردم که پدری به این خوبی و خوش تیپی دارم و اکنون هم بیشتر از قبل سرم در بین هم کلاسی هایم بلند است. پدر نمونه من خدارا شکر پدربزرگها مادربزرگها عموها زن عموها خاله های خیلی خوبی دارم، دوستان و فامیل دلسوز و مهربان هستند هرکاری که از دستشان بر می آیند برای شادی و راحتی ما انجام می دهند. پدر عزیزم همیشه با رفتارش مهمان نوازی را به ما آموخت و اکنون بعد از شهادتش به خواب مادرم آمد و ما را در به جا آوردن صله رحم و نگهداشتن زبان از گناه راهنمایی کرد. درست است حضور خودت در خانه باعث دلگرمی بیشتر میهمان ها می شد ولی الان هم که وقتی به خانه مان می آیند احساس آرامش می کنم چون همه باور کرده ایم که همیشه هستی و تنهایمان نمی گذاری آن خانه، خانه توست پدر. پدر شهیدم همه فامیل و دوستان دلتنگ هستند و بیشتر از همه من و مادر. همه از خوبی ها و دلسوزی هایت می گویند از خودت برای همه خاطره های خوشی به جا گذاشته ای با مرور کردن خاطره ها هم دلتنگ می شویم هم خودمان را آرام می کنیم. پدرم تا وقتی که بودی هیچ وقت در زندگی نگذاشتی کمبود چیزی را احساس کنم همیشه سعی می کردی بهترین امکانات بهترین وسایل زندگی و بهترین خوشی ها و تفریحات مال ما باشد. خداراشکر چقدر خوشبختم که تو پدرم هستی چه کیفی دارد که من دخترت هستم خدایا خواهش می کنم اجازه بده که پدرم به خوابمان بیاید چون شبی که به خواب مادرم می آید آن روز مادرم آرامتر است. پدر نمونه من وقتی که به خوابم می آیی خیلی بیشتر دلتنگت می شوم و خیلی گریه می کنم چون یاد شوخی ها و محبت هایت می افتم. پدر نازنینم همیشه برایمان دعا کن و ما را تنها نگذار من ایمان دارم که شهید راه خدا همیشه زنده است و نزد خدا روزی داده می شود. پدر همیشه راه خوبی ها را نشانمان بده چون شما به خدا نزدیک ترید و خدا خیلی دوستت دارد. پدرم تو با شهادتت درس مردم داری و آزادی و آزادگی را به من اموختی به من یاد دادی که این جان و روحی که خداوند به من داده باید در راه خدا زکاتش را بدهیم. باید به معنای واقعی کلمه انسان باشم همان انسانی که تمام ملائک برای او سجده کردند و فخر خداوند بود. دوستت دارم پدر.

شهید بزرگوار همیشه در روضه های محلی روستا و در کلاس های قرانی که نهضت سوادآموزی برگزار می شد شرکت داشتند. در مجالس مذهبی عزاداری های ماه محرم و صفر حضور پررنگی داشت و عضو انجمن هیئت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام روستا بود و هر ساله با هیئت روستا به پابوس آقا علی بن موسی الرضا علیه السلام می رفتند. به رشته ورزشی فوتبال و وزنه برداری علاقه زیادی داشت و با وزنه های دستی که خودش درست کرده بود ورزش می کرد وقت های خالیش را پر می کرد و با دوستان و همسالان خود به رقابت و مسابقه می پرداخت. وی پس از گذراندن دوران نوجوانی ازدواج نمود و حاصل این ازدواج یک پسر بود. وقتی که برادر بزرگش در خدمت سربازی در دزفول مشغول بود او نیز در سال 65 به خدمت مقدس سربازی به خاطر نفوذ رژیم بعثی به خاک کشورمان خود را برای دفاع از سرزمین پاکمان آماده کرد و راهی جبهه حق علیه باطل شدند و بعد از دوسال رشادت و دلاوری خدمت در سال 67 در عملیات مرصاد به عرش الهی پر کشید و به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.

بسم رب الشهدا و صدقین خاطرات پدر شهیدم... زمانی که چشم به جهان گشودم پدرم در جبهه های حق علیه باطل به مبارزه با دشمن می پرداخت مادرم می گوید او فردی متواضع، مهربان، با ایمان و باتقوا بود و به مستمندان بسیار کمک می نمود و حالا که خودم نیاز به محبت پدرانه او داشتم در کنارم حضور نداشت و همیشه به مادرم در مورد تربیت من که بسیار کوچک بودم سفارش های زیادی می کردند و مرا همیشه خطاب به میوه قلبش می نمود. که اگر شهید شدم فرزندم را طوری تربیت کن که ادامه دهنده راه من و امام و فردی مناسب برای مملکت ما باشد. او همیشه نفرت و انزجار خود را نسبت به دولت بعث عراق ابراز می نمودند و حتی بارها می گفت به من یک تانک بدهند که کاخ صدام را نابود کنم و کلیه مسلمین ایران را از این ظلم بزرگ نجات دهم. یکی از خاطراتی که بعد از شهادت پدرم دارم: اینکه می گویند شهید زنده است و به کارهای ما واقف را با تمام وجودم درک کردم، در یکی از همان روزهای کودکی مادرم برایم گیره مویی خریده بود که من هم در اوج کودکی و شیطنت در حین بازی آن را گم کردم وقتی مادرم دید گیره مو روی سرم نیست شروع به دعوا و سرزنش من نمود که چرا مواظب وسایلت نبودی و من ان شب را با ناراحتی و دلخوری از مادرم به خواب رفتم. همان شب پدرم به خواب مادرم آمد و به او گفت که گیره موی دخترمان در کنار منزل فلان همسایه زیر یک برگ افتاده است مادرم فردای همان شب به سراغ آدرسی که پدرم در خواب به او داده رفت و درست در همان مکان در زیر همان برگ که پدرم گفته پیدا نمود. در ان جا متوجه این مسئله که همه می گفتند پدرت زنده هست شدم از اینکه او همیشه در کنارم و مواظب من هست بسیار خرسند و شاد می باشم. دلت که هوای بابا را بکند دیگر نه کربلا می خواهی و نه عاشورا فقط چشمانت خرابه شام می بیند و دختری که آرام بابا را ناز می کند. روزی که پرستوها پر می کشیدند و کوچه ها چراغانی بود ما هم می دویدیم تا ببینیمشان و استقبالشان کنیم کیست که نداند هر فرزند شهیدی در دلش خدا خدا می کرد که ای کاش آن پیگیری که در مقبره پدر است اشتباهی باشد و پدر همراه آزاده ها بیاید. چشم به امید روزی که در آن دنیا ببینمیشان و دوباره به اسم صدایمان کند و امید ان دارم که در سایه الطاف خداوند منان بتوانیم راه آنان را ادامه دهیم و آبروی شهدا را نزد خداوند حفظ کنیم و خود همیشه به فرزندم سفارش می کنم که تو نوه ی یک شهید می باشی و در برابر شهادت انان مسئولی و باید پیرو راه امام ورهبر بزرگ انقلابمان باشیم. این زندگی قشنگ من مال شما ایام سپید رنگ من مال شما بابای همیشه خوب من را بدهید این سهمیه های جنگ من مال شما تقدیم به فرزندان شهدا باعزت ایران

بسم رب الشهدا و الصدیقین من اعظم دختر کوچک شهید هستم متولد 1359 در آن زمان که پدرم شهید شده من تنها 11ماه داشتم. چیزی به یاد ندارم ولی مادرم برایم تعریف می کرد که وقتی پدرت می خواست به جبهه برود خیلی گریه می کردم و بی تابی می کردم و از سختی زندگیش که چطور من و خواهرم را بزرگ می کرد می گفت و خیلی ناراحتم که اصلا یادم نمی آید آن روزها چون خیلی کوچک بودم و خاطره ای از پدرم ندارم و فقط یادش و حرف های مادرم و عکس هایش هست برایم و مادرم می گفت همش بهونه می گرفتی از همان کوچیکی حتی موقعی که می خواستی به مدرسه بروی دوست نداشتی به مدرسه بروی که تنها برای خودت باشی و همیشه گوشه گیر بودی و این مادرم را نگران می کرد از بچگی یتیم بزرگ شدم و این برایم سخت بود همیشه جای خالی پدرم را به مادرم می گفتم وقتی کارنامه درسیم را می گرفتم دوست داشتم به پدرم نشان بدهم ولی وقتی پدر نبود خیلی رنج می کشیدم و گریه می کردم و مادرم من را دلداری می داد که تو باید خوشحال باشی که پدرت شهید شده ما و پدرت درجه خوبی پیش خدا داریم و ما خدارا داریم و هیچ وقت تنها نیستیم من آرام می شدم با حرف های مادرم و بهونه هایم کمتر می شد. وقتی بزرگ شدم خواستگار برایم می امد. نمی توانستم درست تصمیم بگیرم چون پدر بالای سرم نبود که راهنمایی ام بکند و وقتی ازدواج کردم زندگی موفقی نداشتم چون پشتوانه ای نداشتم و من را کوچک می شماردند و خیلی سختی می کشیدم و زندگی ام به طلاق می انجامید و واقعا اگر پدرم بود نمی گذاشت این سختی ها را بکشم. به سر قبر پدرم می رفتم با او حرف می زدم و گریه می کردم که چرا من باید بدون تو بزرگ شوم چرا پدر مرا تنها گذاشتی اگر تو بودی زندگیم خیلی خوب بود و همه حسرت زندگیم را می خوردند و حرف هایم را با او می زدم آرامتر می شدم. وقتی کنار مادرم می نشینم و از پدرم می گوید خیلی دوست داشتم در آن زمان سنم بیشتر بود که خود می توانستم آن خاطره ها را به یاد بیاورم مادرم می گفت پدرت هر خوابی می دید تعبیرش درست در می آمد. یک بار در جبهه بود خواب دید که من زیر گلویم چیزی در آمده وقتی از خواب بیدار شد خیلی نگران بود و چون چند روز پیش به مرخصی آمده بود اجازه نداشت که باز به مرخصی بیاید و داییم به جای او فرم مرخصی را پرکرد که او بتواند به مرخصی بیاید و وقتی به مرخصی آمد دید که واقعا در زیرگلویم چیزی در آمده و خیلی نگران شد و من را به دکتر برد و تا خوب نشدم به جبهه نرفت. و الان در زندگی ام خیلی مشکل دارم و با توجه به مشکلات زیادی که دارم هرموقع که با پدرم در میان می گذارم احساس می کنم که کنارم هست و کمکم می کند و هروقت کاری می کنم که اشتباه است ناراحتیش را حس می کنم و الان دیگر احساس نمی کنم که تنهام چون پدر با این که جسمش کنارم نیست ولی روحش و یادش پشتوانه ی محکمی برایم هست. والسلام

بسم الله الرحمن الرحیم بی مقدمه دلم بهانه پدرم را می گیرد. پدرم مورخ 1393/1/22 در درگیری با اشرار مسلح به درجه رفیع شهادت نائل آمد. سلام سلام بر پدرم عزیزم که یک سال و اندی است که او را ندیده ام، سلام بر پدری که در رویا با او حرف می زنم و می خندم با او بازی می کنم، پدرم دلم برای بودنت تنگ شده است و قاب عکس تو آرام دلم می شود، پدرجان آیا می شنوی دوست داشتم کنارم باشی و درد دلهایم را برایت بگویم دلم می خواست باشی راهنمای من، و من در کنارت برخود ببالم و افتخار کنم، من باید حرف دلم را در جمع دوستانم بگویم از کجا بگویم از شهیدان که معراج مردان مومن هستند یا از شهید که زنده تاریخ است، شاید من هم در نگاه اول حسرت بخورم که چرا پدر ندارم ولی با نگاه عمیق می بینم آنچه پدرم به من داده به هیچ پسری نداده اند. آری، پدرم آرامش قلب من، تو شهادت را به ماندن ترجیح دادی، چرا که روح بلند و ملکوتی تو نمی توانست در این دنیا خاکی بماند، بی مقدمه خدا، دلم بهانه پدرم را می گیرد والسلام از طرف فرزندت محمدحسین

آسمان بارانی است! گویا از دل من نیز خبر می دارد! که چنین سخت بر اندوه دلم می بارد! ای پدر ای مهربان همچون ابر بی قرار برمن ببار ای که نام تو پناه گریه خاموش من ای به یاد تو همه آغوش من ای پدر بوی لاله های عاشق می دهی! عاشقی کار شما، راه شما راه خداست گذر صاعقه در ابر لطیف، گردش نور حقیقت ز بر خاطره هاست! غرش فریاد بلند رعد است، که نهیبی ز فنا بودن این دنیاست سیل اشکی که از چشم ترم می بارد رود جاری است که بر قلب و دلم گل یاد تو را می کارد که در این رود عظیم محو نشد خاطره ها نوری از پنجره کوچک قلبم تابید نوری از جنس حقیقت که بر ظلمت و تنهایی طفلی کوچک که دگر رفته از او مهر پدر! کیست بر پنجره قلب و دلم می کوبد؟ گویا باز خیال نگهت نرمی گام و صدای نفست که دگر بار مرا خواندی: مهدیس! چه کنم تا برسم در بر تو تا کنم پهن به سجاده عبادت بر تو؟ بس که مادر بر سر سجاده به هنگام دعا رو به خدا نام تو را می برد است یا که از یاد تو بارها با من گفته است باز در دل گویم پدرم دل بی مهر نداشت! پس چرا ای پدرم به اشک من و آه مادرم پس چرا هیچ ندادی پاسخ؟ در دلم باز صدایت بکنم آخر امروز دگر روز تو است، روز مردان خدا روز یاد و افتخار روز بالدین ما از برای شعری ماندگار شعر تو شعر شهادت شعر نور همچو شاهنامه در کتابی پرغرور شعر عاشق شدنت شعر پر کشیدنت تو امتداد طلیعه ابیات عارفانه ای چون آوینی تو رهرو غزل خاکریزهای عاشقانه ای چون همت تو ادامه قصیده فجر نابی چون جهان آرا تو یک ترانه موزون و ناب و پرمعنا تو اسمان پر ستاره ای در دل ها تو تک ستاره قلب منی در دنیا چه کنم؟ بغض رهایم نکند!عطش دیدن تو حس بوسیدن تو آه آه اگر بار دگر نرم نگاهم بکنی یا اگر کاش پدر باز صدایم بکنی می برم نام تو را با افتخار باتوشادم با توسبزم، بی قراره بی قرار

دلم را به آسمان ها می سپارم تا دست نوشته هایش را به تو نشان دهد که تا شاید دفتر قلبم را ورقی بزنی و گوشه ای از آن را زمزمه کنی پس این چنین برایت می نگارم سلام پدر عزیز من امروز می خواهم از دل تنها و آشفته خودم برایت بنویسم حال که با چشمانی پر از اشک و غم به یاد بودنت این نامه را می نویسم به تو که در میان آسمان و ابرها مهمان خدا شدی نمی دانی که چقدر دل تنگم پدرجان اشک هایم سرازیر است می خواهم با تو صحبت کنم و از دردهای درون خود با تو کلامی بگویم اما چطور و با چه زبانی؟ نمی دانم؟ بهتر است که با زبان کودکی برایت ساده بنویسم چرا که به آسمان نزدیک تر است چون وقتی کوچکتر بودم مادرم همیشه از تو می گفت از خوبیهایت از مهربانی هایت از نماز شب هایت از وفاداریت و بالاخره از گذشت و ایثاری که کردی برای دفاع از این مرز و بوم و برای دفاع از خاک و ناموس وطنم برای زنده نگه داشتن اسلام و انقلاب به مبارزه علیه حق بر باطل رفتی و تا آخرین قطره خونت در مقابل ظلم و ستم دشمن ایستادگی کردی. در خون خود غلطیدی و پیروز شدی من فقط این ها را از تو به یادگار دارم. پدرجان چون تنها تسلی بخش دردهای درونم هست و چقدر زیباست این حس آرامش. ای پدر عزیز من، تو اکنون در اسمان ها ماه مجلس شدی و عین ستاره ها زیبا می درخشی و خوش به حال آن شبی که تو به آن نور روشنی و ارامش می دهی و ای کاش من نیز شبها به جای خفتن در زمین در آسمانها در کنارت بودم. پدر جان خاطرات زیبا و شیرینت برایم هرروز تازگی دارد و همیشه در خاطره ها خواهی ماند.

جای خالی تورا که می بینم تمام بغض های نشکفته ام باز می شوند طنین آهنگ صدایت را که نمی شنوم تمام نجواهای عاشقانه را سکوت می پندارم... گرمای دستان نوازشگر تو را که دیر زمانی است از من گرفته اند مرا دوچندان آشفته می کند، ز شوق دیدار تو هرشب التماس می کنم به رویاهای نیمه شب که مرا به عالم تو ببرد. می دانی پدر... در دل بیزار من ناگفته های بسیاریست کاش امشب نیز خواب چشمانم را برباید، تو را حس می کنم کنار خود هرچند طعنه زنان به من می گویند که خواب بوده ام که خواب دیده ام اما سوای دلتنگی هایم با تمام وجود حس می کنم...کنار توام... دوستت دارم بابای آسمانی من

آن روز همه خوشحال بودن چرا که یاد گرفته بودند بنویسند بابا این واژه برای همه ی دوستانم آشنا و مفهومی بود. اما سخت ترین روز من بود چون باید آن روز چندین بار از روی واژه بابا می نوشتم. من بعد از شهادت پدرم که سه ساله بودم دیگر کسی را با این نام صدا نکرده بودم و یاد و خاطره ای از پدرم نداشتم و جمله هایی را با بابا می نوشتم برایم بی معنی بود. وقتی برای اولین بار به مدرسه رفتم هنگام بازگشت به خانه وقتی می دیدم دوستانم یا بچه های دیگر دست در دست بابا به خونه هاشون می رفتن ناراحتی تمام وجودم را فرا می گرفت و با خود می گفتم که خدا چرا مثل بقیه بابا ندارم. دلم خیلی برایت تنگ شده بابا...گفته اند دل نوشته ای بنویسید برای بابا...بابا؟ چه واژه نا آشنایی دلم پر از حرف های تلنبار شده است.. اما هنوز معنای شهادت را نفهمیدم به راستی که پدرم و همه شهدا مردان خدا بوده اند. هنوز باورش برایم سخت است که کسانی چون تو اماده شدند جان خود را به خطر انداخته و از هرچه که دارند بگذرند آن هم در چه زمانی...در اوج جوانی خود. پدرجان برای من که نوجوانی هستم و هر روز آماده بزرگ شدن و طی کردن دوران جوانی هستم بزرگی و مردانگی شما باور کردنی نیست. بابایی می دونم که تو دلاتون عشقی جز عشق به خداوند نداشتین که اینگونه مردانه به جنگ علیه باطل رفتید و جان خود را برای حفظ ناموس و کشور فدا کردید. احساس می کنم دلنوشته باید راحت نوشته بشه می خوام حرف دلمو راحت بگم... باباجونم منم مثل هرنوجوون دیگه ای دلم می خواست کنارم بودی و تموم این سالهای بی تو بودنو که گذروندم پیشم باشی.بابا دلم می خواست کنارت می نشستم و هرچی نمی دونستمو از تو بپرسم و یاد بگیرم دلم می خواست دردودلامو با تو می گفتم نه با یه تیکه سنگ مزارت...باباجونم می شنوی؟ آره می دونم که می شنوی و همیشه حواست بهم هست..کاش بودی تا در کنارت و به بودنت ببالم..اما نه حالا که فکرشو می کنم می بینم که الان بیشتر احساس غرور و افتخار می کنم چرا که تو شهیدی و شهید زیباترین معنی واژه ی عشق و ایثار. خب شاید در نگاه اول منم حسرت بخورم که چرا پدر ندارم اما وقتی دقیق تر فکر می کنم متوجه میشم چیزی که پدرم به من داده هیچ پدری به پسرش نداده و اون چیزی نیست جز معرفت، مردونگی، ایمان، رشادت، شجاعت و ایثار که هرگز خریدنی نیستند. بابا جونم من خواسته ای از مردم شریف کشورم دارم که خواستم در حضور شما حرفامو بگم. بگم که ای مردم نذارین بوی شهادت و میراث شهدا از بین برود. بابایی دلم می خواد صدات کنم من که فقط تورو در خردسالیم دیدم و خاطره ای ندارم. صدات کنم تویی رو که همیشه و همه وقت به من است، بابایی دلم می خواهد صدا بزنم تورا تویی که فقط در رویاهایم باهات حرف زدم و از وقتی که یادم می آید فقط سنگ قبر تو را در اغوش کشیدم و سخت دلتنگ آنم که تو را در آغوش بگیرم و از ته دل بکوشم که چقدر به بودنت محتاجم، محتاجم باباجونم دلم برایت تنگ است اما در این دوران دلتنگیم فقط این قاب عکس تو بوده که تجلی بخش من و در کنارم در زمان بغض و تنهایی بوده، در دلم حسرتی بزرگ وجود داره، حسرت به زبان آوردن کلمه بابا... باباجوووونم...وقتی تو رفتی تمام شهر خالی شد، مگر تو چندنفر بودی؟؟؟ ای سفر کرده من، بگو برای رسیدن به تو از کدام کوچه باید گذشت؟؟ باباجونم تو شهادتو به موندن در این دنیا ترجیح دادی..آره روح بلندمرتبه و آسمونیه تو توان موندن در این دنیای خاکی رو نداشت. خوش به حالت که این دنیا نتونست تورو توی قفس تنگ خودش محبوس کنه. من که دیگر از نداشتن پدر ناراحت نیستم چرا که با دیدن چهره دلسوز و نورانی امام خامنه ای چهره ی پدر را تجسم می کنم و احساس یتیمی نمی کنم. می دونین؟؟؟ دلیل اینکه الان با آرامش و امنیت این دل نوشته منو می خونید از جان گذشتگی هزاران شهیده... این ابرمردان را فراموش نکنیم.

به نام خداوند مهربان، پروردگار مهربانی که در نبود تو پدر عزیزم در کنارم و هنگام دلتنگی هام، یاد او همیشه باعث آرامش من میشه. پدرعزیزم سلام یا بهتره بگویم آقاجان سلام، چون یادمه آن وقت ها تو را همیشه اقاجان صدا می زدیم، نمی دونم چطور از دلتنگی هام برات بنویسم بااینکه هرجمعه صبح به گلزار میام ولی همیشه می گم ای کاش زنده بودی و کنارمان بودی مانند آن روزهای خوشی که باهم بودیم وقتی به من می گن که خوشحال باش بچه شهید هستی احساس غرور می کنم ولی باز آرزو می کنم که ای کاش کنارم بودی. وقتی سنندج زندگی می کردیم بهترین روزهای خوش زندگی ام بود ولی بار فتن تو انگار خوشبختی هم از زندگی ام بیرون رفت. آقا جان من عضو بسیج هستم در هفته بسیج از من خواستند که خاطراتی از تو بگویم من هم یاد آن روزی افتادم که به سن تکلیف رسیده بودم و تو نماز خواندن به من یاد می دادی. گفتی موقع نماز نباید حرف بزنی و چیزی بخوری همان موقع مامان با یک سینی شربت به اتاق آمد وقتی یک لیوان شربت برداشتی گفتم مگه خودت نگفتی سرنماز چیزی نباید خورد، پس چرا خودت می خوردی؟ خندیدی و گفتی شما هم می توانید بخورید. آقا جان یادمه وقتی قم بودی زمان جنگ به خانه که می امدی از خانه برنج و روغن و قند با خودت به کرمانشاه می بردی. یکبار از مامان پرسیدم آقا اینهارو کجا می بره، مامان گفت برای پاسدارهایی که در آنجا محافظت می شوند و همچنین تعریف می کردی که مردم روستاهای اطراف کرمانشاه مخصوصا دهلران نیز خیلی به شما کمک می کنند. آقا جان خیلی دلم می خواد می توانستم به آنجاهایی که تو بودی بروم و خاطرات تو با مردم آن شهرها را جویا شوم. یک روز لیلا خواهرم به من گفت که یک بازیگر صداوسیما در فیلم سینمایی اخراجی ها2 خاطره ای از شخصی به نام کمیجانی در زمان جنگ در کرمانشاه تعریف کرد که هنگام نماز شب همه را بیدار کرد، همه هم خواب آلود پا شدند و نماز خواندند. بعد هنگام نماز صبح که دوباره بیدارشون کرد آن ها گفتند مگر ان نمازی که خواندیم نماز صبح نبود گفت نه نماز شب بود من گفتم نماز صبح است تا شما بیدار شوید. خیلی دلم می خواهد ان بازیگر را ببینم و بگویم که ان شخص احتمالا پدر منه که شهید شده است. اقاجان خوشحالم که فرزند پدر خوبی مثل تو هستم. امیدوارم تو هم از من راضی باشی و دعای خیرت همیشه همراهم باشد. دخترت مریم. ای نامه که می روی به سویش اشک چشم من خاک پایش

پدر ای زیباترین گوهر زندگی، محکم ترین تکیه گاه ای شیرین ترین احساس و رسا ترین نغمه محبت می خواهند از تو بگویم از تویی که ندیدمت می خواهند از تو بنویسم از تویی که نشناختمت تویی که وقتی 18 ماه بیشتر نداشتم مانند پرستویی عاشق کوچ کردی به شهر آرزوها کوچ کردی به شهری که آرزویش را داشتی. به شهری که همه کوچه های آن رنگ و بوی شما را داشت. به شهری که هرچه در آن بود عشق بود و شور. نور بود و نور. آخر می گویند که همیشه در به دنبال نشانی این شهر بودی شهری که روی نقشه نمی توانی پیدایش کنی. انچه می خوانید دلنوشته ایست جانسوز از تنها فرزند و دختر شهید سیف اله ملکی اولین شهید شهرستان جاجرم شهر درق و نوه شهید فضل اله حسن زاده. دلم بهانه پدر را گرفته است. به من گفتند باید حرف دلم را بگویم بغض گلویم را پاره کرده و ناگاه صدای هق هق گریه ام را فرزندانم هم شنیدند. از کجا بگویم ؟ از شهیدان که معراج مردان مؤمن اند یا از شهید که زنده تاریخ است؟ از پدر عزیزم که در اوج شیرین زبانیم که با هر بابا گفتنم گل از گلش میشکفت یا از پدر بزرگ عزیزم که با شهادتش غم نداشتن پدر برایم غیرقابل تحمل شده بود. بابای من: دوست داشتم در کنارم باشی تا سر بر زانویت بگذارم و درد دلهایم را برایت بگویم دلم می خواست کنارت بنشینم تا برایم حرف بزنی و با سخنان شیرینت مرا راهنمایی کنی. ای کاش بودی تا من هم در کنار تو به خودم ببالم. می دانم که می شنوی. اما حالا که فکر می کنم می بینم اکنون زمانی است که باید بیشتر به تو افتخار کنم چون تو شهیدی و شهید زیباترین تفسیر عشق و شجاعت و ایثار است. فقط با سوز دل و اشک چشمم می خواهم بگویم که سخت ترین روز زندگی من آن بود که باید با دستان کوچکمان کلمه بابا را مشق کنیم و صدا بکشیم آخر ما که در زندگی خود هرگز پدر را ندیده و کسی را بابا صدا نکرده بودیم و مفهوم جمله (بابا آب داد) بی معنی است شاید سخت ترین روز زندگی فرزندان شاهد همان روزی بود که باید کلمه بابا را مشق می کردند. من که دگر از نداشتن پدر ناراحت نیستم چرا که با دیدن چهره نورانی و دلسوز علی زمان(امام خامنه ای) سیمای پدر را تجسم می کنم و هرگز احساس یتیمی نمی کنم. اما بزرگواران نامه ام ادامه دارد قسمت دوم آن خطاب به پدر بزرگم عزیزم است انسان شریفی که به او لقب حبیب ابن مظاهر را دادند چون او مسن ترین شهید درق است... سلام بر پدری که سالهاست او ندیده ام سلام بر پدری که در نبود پدرم دست نوازشش بر سرم بود و در کودکی با او حرف می زدم می خندیدم بازی می کردم پدر حالا که من بزرگ شده ام انقدر بزرگ که چشمان من تجلی گاه اندیشه ات گشته است. پدرم دلم برای بودنت تنگ است اما تنها قاب عکس توست که مرحم دل مجروح من است می خواستم زمانی که بر سر مزارت می آیم صدایت بزنم می خواهم از روزهایی برایت بگویم که می خواستم لبخند بزنم اما توان لبخند زدن بر لبانم نبود چرا که در برگ ریزان زندگی ام محو شده بود پدر جان زمانی که به قاب چوبی عکست نگاه می کردم و می بینم که به من نگاه می کنی برایم لذت بخش است. پدرم اگر چه زخم های سینه ات را هرشب چون کابوس می بینم ولی با افتخار نامت را فریاد می زنم. پدرم وقتی رفتی دلم گرفت اخر با تو می شد به پیشواز صنوبرها رفت و پرستوها را تا دیار نور بدرقه کرد. با تو می شد تا ان سوی پرچین دلها رفت و عشق خدائی را زیباتر دید. باتو دلم چه آرامشی غریبی داشت. بگو ای مسافر نازنینم بگو برای دیدن تو باید از کدام کوچه گذشت؟ راستی پدربزرگ عزیزم برای زیارت تو به جبهه شلمچه آمده ام می دانی؟ پدرم چشمه اشک خشک شدنی نیست آنجا صاحب خانه عشق است. و دیگر حساب و کتاب قطره های اشکم را ندارم تا اشک های من فرود می آید و قدم می زنم به جایی که شهدا قدم می زدند. بدن زخم خورده ای او که یادگاری از کربلای 5 بود، او را هرگز ناامید ننمود بلکه به او امیدی داد تا به شهادت فکر نماید و به این آرزوی عاشقان بیشتر نزدیک گردد. پدربزرگ عزیزم تو در اشنویه طلوع نمودی و در کربلای 5 جاودانه شدی آری بعد از پدرم تو شهادت را بر ماندن ترجیح دادی چرا که روح بلند و ملکوتی تو نمی توانست در این دنیای خاکی بماند. خوشا به حالت حبیب ابن مظاهر که به قافله حسین ع پیوستی و از علایق دنیا گذشتی. خوشا به حالت که این دنیا نتوانست تو را در قفس خویش نماید نگاهت نگاه عشق و فداکاری است... پدر عزیز و پدربزرگ مهربانم برای انتظار نوازش دستان پرمهرتان که از عطر بهشت سرشارند لحظه شماری می کنم و همواره با بغض و حسرت به پایان این لحظه انتظار می نشینم

در هیاهوی دلم، آشفته بازاریست شلوغ، ذهنم درگیر است درگیر یک مرد هنوز، مردی که با یادش با خاطرش با نامش با ذات پاکبازش هرکجا رفت شجاعت آورد، عزت و غیرت و حق آورد. گویی این مردان کم نیستند گویی هرلحظه که پای ناموس آمد غیرت این مردان به میان آمد، مردانی که در راه دفاع از این سرزمین و اسلام جان خود را فدا کردند، کسانی که همچون شیر در برابر دشمن ایستادند و از خانه ئ میهن خود دفاع کردند، آن ها کسانی بودند که با اتکا به دستورات قران و اسلام و توکل به خدا پیروز می شوند، کسانی که امیدشان به خدا و پشتوانه شان به اسلام بود، کسانی که در راه حق قدم گذاشته بودند. کسانی که اسوه شان سالار شهیدان امام حسین(ع) بودند، یکی از مردان مردی است که بسیار زیاد دوستش می دارم، مردی که به او احترام می گذاشتم و می گذارم، مردی که در زندگی الگوی من است، کسی که مایه ی سرافرازی من و خانواده ام است، کسی که من به او افتخار می کنم، او کسی نیست جز پدرم، پدری که جزء همین مردان پرغرور و با غیرت است، او پدری بود نمونه، پدری که دوست دارم از همه بیشتر در کنارم بود، کسی که دوست دارم دوباره نوازش دستش را روی سرم احساس کنم... کسی که دوست دارم دوباره صدایش را بشنوم و با او صحبت کنم و به خود می بالم که فرزند کبوتری سبک بال می باشم، فرزند یک شهید فرزند کسی که جایگاه خاصی در نزد خدا دارد، پس من هم با داشتن چنین پدری باید سعی کنم در جامعه رفتاری خدا پسندانه داشته باشم و مراقب اخلاق و رفتارم باشم و به این نکته توجه کنم که شهیدان زنده اند و نزد خدا روزی دارند، پس پدر من هم زنده است و نظاره گر رفتار من است، در سرزمین ما غیور مردانی که از میهن دفاع می کنند و کشته می شوند را شهید می نامند من کلمه شهید را زیاد به کار بردم و می خواهم معنای شهید و شهادت را به شما بگویم: شهید یعنی کسی که جان خود را فدا می کند و کشته می شود. شهادت یعنی در راه حق قدم گذاشتن و جان خود را در راه اسلام فدا کردن. شهید: فردی از تبار عاشقان، شهید نمونه فضیلت، شهید الگو و اسوه ما در زندگی. پس با این همه ویژگی پی می بریم که شهید فردی کامل است. سالها در عشق دین خوش سوختید علم و ایمان را بهم بردوختید ای عـزیـزان راه مــا، راه شـمــاسـت چون ره هموارتان راه خداست

می خواهم از پدری برای شما بنویسم که همیشه باعث افتخار من بوده و هست. پدری که در هرجا نامش به نیکی یاد می شود و همه اورا دوست دارند ولی چه زود این پدر پرواز کرد و من را تنها گذاشت درست در زمانی رفت که من خیلی کوچک بودم و من را از نوازش دست خود محروم کرد. من دوست داشتم که مانند بقیه بچه ها دست در دست پدر داشته باشم و با او به پارک و جاهای دیگر بروم و با او هم بازی شوم ولی دست تقدیر جور دیگری رقم خورد و من را تنها گذاشت و پرواز کرد. من خاطرات کم و بیشی از او به یاد دارم چون در آن زمان من شش ساله بودم و فقط دوست داشتم با او بازی کنم ولی الان که به نوجوانی رسیده ام جای خالی او را بیش تر احساس می کنم وای کاش پدر تو بودی تا من تمام مشکلات و مسائل خود را به تو می گفتم و از آرزوهایم می گفتم و همانند دیگر بچه ها با تو به مساجد و هیئت ها می رفتم وای کاش... ولی دیگر آن روزها بازگشتی ندارند و پدر نمی آید و ماندم و قاب عکسی و خاطرات کم و بیش، من در آن زمان 6ساله بودم و به پیش دبستانی می رفتم و خاطراتی که دارم خیلی کم رنگ است ولی هنوزم خوب است که چندتایی را به یاد دارم، به یاد دارم که او خیلی مهربان بود و دوست داشتنی. وقتی که به سرکار می رفت زمانی بود که من در خواب بودم و همیشه دلم می خواست با او خداحافظی کنم و فقط سعی می کردم بعضی روزها بیدار شوم و با او خداحافظی کنم، او خیلی مهربان بود و برای من همه چیز را مهیا می نمود، یک چیز را خوب به یاد دارم روزی که او وارد خانه شد و با خود یک دوچرخه آورد و من آن روز خیلی خوشحال شدم من بلد نبودم که با دوچرخه چگونه حرکت کنم ولی پدر خیلی با صبر و شکیبایی به من یاد داد. در خیلی از کارها به من کمک می کرد و من نیز همیشه سعی می کردم که با دقت کارها را انجام دهم تا او از من راضی باشد. او به من نمازخواندن، قرآن خواندن و حتی روزه گرفتن را یاد داد و تا جایی که امکان داشت سعی می کردم هر شب به همراه پدر به مسجد بروم و در کنارش نماز بخوانم در آن زمان من نماز را بطور کامل بلد نبودم ولی الان نماز را به خوبی و به موقع می خوانم تا پدرم را خشنود کنم و این را مدیون پدرم هستم و او در ماه رمضان به من می گفت روزه به تو واجب نیست و می توانی بصورت کله گنجشکی روزه بگیری و من همین کار را می کردم اما من اکنون بطور کامل روزه ام را می گیرم و می دانم که پدرم از این کار من بسیار خوشحال است و همیشه می خواهم که تا می توانم کارهای شایسته انجام دهم تا او همیشه خشنود و راضی باشد و من هم باعث افتخارش باشم و به خود می بالم که فرزند یک شهید هستم.

به نام خداوند یگانه منجی عالم بشریت سلام پدرجانم نمی دانم چگونه تمام دلتنگی های وجودم که تو قلبم تلنبار شده بهت بگویم که هر کدامشان از دیگری برای نوشته شدن در این کاغذ کوچک از هم سبقت می گیرند چقدر عجله دارند که گفته شوند. از کدامیک شروع کنم؟ از اینکه فقط خاطرات گذشته هاتون رو می شنوم؟ از اینکه دوست داشتم سرعقدم حضور گرمتون رو حس کنم؟ اه چقدر به قلبم فشار می آوردند این دلتنگی های بی امان! پدرجان بی تعارف بگویم دلم شکسته از دیدنت... مگر می شود 23سال دلتنگی و دل نوشته ام را در این کاغذ کوچک بنویسم من که هیچ دل مادرجانم چقدر برایت تنگ شده از روزی که به خدمت مشرف شدید تا الان می دانید پدرجان چون کمتر به خانه سر می زدید دلخور نباشی از دختر کوچولویت! وقتی سخن از گذشته شما دوتا می شود مادرجانم با لبخند پر از محبت و عشق خاطرات را برایمان می گوید. چقدر اون خاطرات خوبیتان لذت بخش است برایم. من محبت و عشق باصداقت را از مادرجانم آموختم دوست داشتن همسرم تمام این دوست داشتن ها را من از مادر جان آموختم عشق شما به مادرجان و دوست داشتن های زیبا که در نبود شما ما را خوب تربیت کرده اند. علیرضا بارها گفته است مادر از جان گذشته، باعشق سخن می گویند من هم بی درنگ می گویم آری مادرجانم الگوی من است. سرعقد من نبود پدرهایمان را احساس می کردم آخه پدر جان پدر علیرضا هم شهید شده اند. چه سعادتی داشتم که پدر همسرمم در راه خدا شهید شده است اما مادرجان مثل یک کوه پشت و پناه ماست بعد از خدا من جانم به جان مادر گره زده شده نمی دانم بدون مادر حس زندگی و عشق فراوان به شوهر و زندگی را از هم تفکیک کنم! شاید بخندی پدرجان اما مادر جان هرروز برای من تجربه های گذشته از زندگی خودتان را برایم بازگو می کند و من در دفتر خاطراتم می نویسم اتفاقا علیرضا هم استقبال کرده است. من تا 9 ماه پیش می گفتم علیرضا چقدر سخت است بدون پدر زندگی کردن امام دلخوشیم فقط مهر پرعشق مادرجانم بود. اما الان که 9 ماه از عقد من و علیرضا می گذرد می فهمم که چقدر همدم و همدل زندگی را از دست بدی سخت تر خواهد بود. به روزها به ثانیه ها به هرلحظه که می گذرد و از دست اندازهای زندگی به خوبی و به کمک مادرجان که می گذرم خدا را هزاران بار شاکر می شوم خدایا شکر. آره پدرجان من می دانم که حال منو پرس و جو میشوی چون همیشه که نه اما بعضی اوقات تو خوابم می بینم که کمک حال زندگی من دختر کوچولوی نازت هستی اه چقدر مادر جان سختی کشیده دلم دارد می ترکد از ان همه سختی که مادر متحمل شده...چقدر بدون حامی از تمام خوشی ها و دلخوشی هایش گذشته تا مارا خوب و باادب و آن طوری که پدر می خواسته تربیت کنه. فدایش بشوم مادرجانم را. فدای دستهای زحمتکش اش بشوم فدای پاهای پینه زده اش بشوم که خودش مارا به مدرسه می برد! احسنت به مادر جانم الگوی زن نمونه از طرف شهرداری و اداره بنیاد شهید شدند در روز میلاد با سعادت بانوی جهان فاطمه (س) و دخت نبی اکرم(ص). چقدر خوشحال بودم که مادر جانم عزیزدلم این تندیس را دریافت کرد. به وسعت حجم دلتنگی هایمان دوستت دارم...

بعداز ظهر نهم دی ماه سال 1394بود که بابای خوبم آمد خانه و گفت آماده شوید می خواهم شما را ببرم گردش، من و مامان و برادر کوچکم محمدامین لباس پوشیدیم و با هم سوار ماشین شدیم، نمی دانم چه شده بود بابا در آن روز محمدامین و مرا زیاد به آغوش می کشید و زیاد بر صورت من و داداشم بوسه می زد از شهر فاصله چندانی نگرفته بودیم که صدای بی سیم بابا که همیشه همراهش بود به صدا در آمد فهمیدم که درخواست کمک می کنند بابا اخه اسم رمز داشت مثل فیلم های پلیسی تو تلویزیون چندکلمه بابا از بی سیم با همکارانش صحبت کرد و با ماشین دور زد و برگشت جلوی خانه ی مان ما را پیاده کردو گفت بروید داخل منزل لازم است من به یاری و کمک همکارانم بروم بابا رفت ولی شب نیامد با کلانتری تماس گرفتم گفتند بابات ماموریت رفته و بعد از نیم ساعت دوباره تماس گرفتم همکار دیگرش که از تماس قبلی من خبر نداشت به من گفت اسما کوچولو پای بابات زخمی شده رفته بیمارستان صبح می آید درد غربت را در آن شب خوب احساس کردم، صبح شد نیامد هی به مادرم می گفتم چرا بابا نمی آید؟ مامان هم مثل من باور کرده بود بابا زخمی شده است و فقط دعا می کرد، تازه خورشید طلوع می کرد که زنگ در به صدا در آمد با خوشحالی رفتم در را باز کنم و احساسم این بود که بابا با پای باند پیچی شده است ولی وقتی در را باز کردم دیدم پدربزرگم است که از شهر خودمان آمده حقیقتا در صبح به این زودی از حضور پدربزرگم در خانه مان تعجب کردم آخه بیشتر همه فامیلا که می خواستن به دیدار ما از شهرمان بیایند صبح حرکت می کردند و بعد ازظهر می رسیدند بالاخره بعد از سلام و احوال پرسی واردخانه شد همه را ناراحت و غمگین دید موضوع را گفتیم که بابا در درگیری با قاچاقچیان زخمی شده و اکنون در بیمارستان است که پدربزرگ گفت موضوع را به ان ها نیز اطلاع داده اند اما بابا را جهت معالجه به بیمارستان ارومیه برده اند و از آن جا بابا خودش بعد از مداوا به شهرمان خواهد رفت و بهتر است ماهم برویم به شهرمان هوراند بالاخره با این حرف های پدربزرگ به سمت شهرمان به اتفاق حرکت کردیم. فاصله تا شهرمان بیشتر از 8 ساعت است در این مدت محمدامین و من با دستان کوچکمان برای سلامتی بابا دعا می کردیم رسیدیم هوراند وارد خانه که شدیم برعکس همیشه که پدربزرگ مادربزرگ همه ها عموها و دایی ها که همیشه با شادی مارا به آغوش می کشیدند این بار با گریه مارا به آغوش کشیدند در تعجب بودم آخه برای کسی که در بیمارستان باشد دعا می کنند ولی اینجا همه گریه می کردند هرچند تصور عده ای از من این بود که بدلیل سن کم ام متوجه موضوع نمی شوم ولی کم کم از لا به لای گریه های مادربزرگم که می گفت رسول بالام لای لای به شک افتادم بالاخره روز بعد فرارسید و ساعت سه بعداز ظهر روز بعد به من گفتند چادر ملی را سرکن و یک دسته گل به دستم دادند گفتند می رویم ورودی شهر استقبال بابا که از ارومیه می آید رفتیم تا این حد جمعیت بجز در روز عاشورا ندیده بودم همکارای بابام منظم به صف ایستاده بودند و از بلندگوی روی ماشین نیز سرود و مرثیه پخش می شد از دور صف اتومبیل ها و آمبولانسی را که عکس بابام روی شیشه اش چسبیده بود را دیدم الان دیگر متوجه شده بودم برای اینکه زیر عکس اش نوشته شده بود شهادتت مبارک.چه سخت بود آن لحظات و چه سنگین می گذشت آن دقایق آخر براستی بابای خوبم مرا توان جدا شدن از آغوشت نبود گویی کسی برای همیشه گرمای اغوشت را از من گرفت و تا ابد شنیدن صدای قلب تو را از من دریغ کرد هیچگاه بوسه های پری روزت را فراموش نمی کنم هیچکس معنی آن بوسه های تورا که بر صورت من و محمدامین زدی درک نخواهد کرد. اکنون می دانم که آن روز فرشتگان مهیای آمدنت شده بودند آمدی و همکارانت هم در استقبالت سنگ تمام گذاشتند احترام بسیاری به تو کردند و به روش خودشان از تو استقبال کردند مردم شهر همه آمده بودند پیر جوان زن مرد دانش آموز داشنجو و هم سن و سالهای خودم هم به استقبالت آمده بودند عجب روزی بود یک نفر پیدا نکردم پیراهن سیاه بر تن نداشته باشد یک نفر پیدا نکردم برای تو گریه نکند همه می گفتند حال و هوای دوران دفاع مقدس را به شهرمان آوردی همه می گفتند برکت آوردی هرچند من دوران جنگ را ندیده ام ولی شهادت و تشییع شهدا را از تلویزیون زیاد تماشا کرده ام و از این سخنان آنها را خوب درک می کردم در تشییع پیکر توهم شعار می دادند شهیدان زنده اند الله اکبر، این راهم در کتاب قران دیده بودم بابای عزیزم روز عاشورا مداح همیشه جمله ای می گفت که نمی توانستم معنی آن را بفهمم اما امروز که تو آمدی معنی آن را فهمیدم تو رفتی کسی مرا سیلی نزند شلاق را هم نمی شناسم پدر کسی گوشواره من را ندزدید پدر راست می گویم گوشم پاره نیست خاری در پایم نغلتید هیچگاه مرا از بلندای شتر به پایین نینداختند پدر من دیدم و در پیشگاه مادرمان حضرت فاطمه است می خواهم بگویم من بزرگ می شوم و با حفظ حجاب و ترویج آن راه تو را ادامه خواهم داد و این را می دانم که با این کارم از من خشنود خواهی شد بابای عزیزم تو را به اباعبدالله الحسین قسمت می دهم در ان دنیا راحت باش و در فکر دوری ما غصه نخور آخه هیچی برای ما کم نمیذارن همه چی داریم همه محبت می کنند و تنها محبت تورا ندارم هروقت به یادت می افتم یا در گوشه ای خلوت با تو صحبت می کنم و یا در سر مزارت با تو دردودل می نمایم و در پایان از همه همشهریان عزیزم که در یازده مهرماه 94 به استقبال بابای عزیزم آمدند تا بابا احساس تنهایی نکند تشکر می کنم.

سلام بابا دست نوشته های خاکیم تقدیم به روح آسمانیت... می خواهم دوباره مرور کنم سایه ی نبودنت را، سایه ای که وقتی رفتی روی سرم خراب شد و من دیگر آفتاب را ندیدم. آفتاب من در خاک شد و زندگیم پرشد از ظلمت. باباجان مرا یادت هست؟ می خواهم دوباره از روز رفتنت عبور کنم، گذر از پس کوچه های یادتو لذت بخش است و کوچه های بی عطر تو صفایی ندارد. امروز من خالی از حضور توست. رفتنت را هم دوست دارم چرا که حادثه ساز آن روز تو بودی! رفتی و داغی سنگین بر دلم نهادی، داغی که هنوز پس از سالها جانم را به آتش می کشد، خاکسترم می کند و در هوای تو بر بادم می دهد... هنوز ناباورانه جای خالیت را می نگرم، سکوت می کنم، و بغض گلوگیرم می شود و اشکهایم مرا بر ساحل عشقت می نشاند... آن روز که تو رفتی صبح روز دوشنبه هشتم شهریور 68 بود من خواب بودم و وقتی من آمدم تو خواب بودی!! عادلانه نبود بابا!! اما دلم در سینه پر مهرت جا ماند با شکوفه ای که قبل رفتنت بر چهره ام نشاندی! هنوز هم داغی اش را حس می کنم اما روی دلم... می گویند شکوفه نوید بهار است. من باور ندارم چرا که نویدش برایم زمستان ابدی بود... مادر برایم گفت حدیث عشق بازی پدرانه ات را و داستان شکوفه ها را و صورت خیست را... کاش نخوابیده بودم، می آمدم و به پایت می افتادم و التماست می کردم، خاک می شدم و قدم هایت را می بوسیدم و می گفتم نرو بابا... خودم را فدایت می کردم تا تو فدا نشوی اما انگار تقدیرت را نوشته بودند و تقدیم را... و اکنون من ماندم با انبوهی از حسرت و کوله باری از دفترچه های دلتنگی و بی تابی های کودکانه... روز وداعمان، روز رفتنت را می گویم، همه آمدند و آمدیم به بدرقه ات با همان لباس هایی که قرار بود به مهمانی برویم... بابا؟! شهریور؟! چه نسبتی با هم داشتند؟؟؟ مگر شهریور همیشه سبز نیست؟ پس چرا سرخی روز وداعت چشمانم را می آزرد؟ درخت ها هنوز عاشق بودند و خزان نرسیده بود و هوای مطبوعش بر جان می نشست اما من کنار تو ذوب می شدم. راستی بابا چه معطر بودی!!!می دانی از کجا فهمیدم؟؟؟ وقتی که تو را با آن لباس تازه و سپیدت در آغوش کشیدم و مست از عطر جانبخشت شدم برای همیشه... و صدای شکستنم در گوش همه پیچید و بهت زده مرا از تو جدا کردند دوساله بودم. آن لحظه فصل بی تو بودن در پس دیوار های دلتنگی روییدن گرفت... و اکنون بیست و ششم فرا رسیده است... من الان بیست و هشت ساله ام... بیست و هشت...

بسمه تعالی با درود به روح پرفتوح بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی و شهیدان گلگون کفن این مرز و بوم دل نوشته ای را که می خواهم بنویسم مربوط به سفر ما فرزندان شهدا در قالب راهیان نور به مناطق عملیاتی جنوب بود. سلام بر شلمچه سلام بر طلائیه، سلام بر قتح المبین و دوکوهه و سلام بر فکه. در باورم نمی گنجدکه روزی در بهشت پا نهاده ام پیش از سفر نور فکر می کردم به مکانی خواهم رفت که فقط خاک است و راوی فقط از این مکان می گوید اما بخدا اینجا را بهشت بی دلیل یافتم. عشق و دلدادگی و سرسپردگی به معبود را از گوشه، گوشه ی این سرزمین می توان حس کرد می توان گفت در بهشت همین جاست قدم بردار اینجا شلمچه است و حاج حسین خرازی،شلمچه و شهیدان شاهد شلمچه و یک دنیا دلدادگی، شلمچه و بوی کربلا و شلمچه و سرهای از تن جدا، خدای من، چقدر این سرزمین غم دارد هیچگاه غروبهای آن را از یاد نمی برم، خورشید که غروب می کند یادت می آید که شلمچه و شهیدانش خورشید بی غروبند چرا که عاشورا و عاشورائیان آفتاب آسمان عشقند که هیچ ابر آلوده و تاریک یزیدی نمی تواند جلوی آن هارا بگیرد نگاهم به سرزمین می افتد، خاک شلمچه زیباتر از آسمان آبی است چرا که شلمچه قتلگاه مرغان عاشقی است که بی قرار وصال معشوق بودند. طلائیه یاداور حرم حضرت اباالفضل العباس است تشنگی رزمندگان یاداور تشنگی اهل بیت حسین است و رشادت های رزمندگان یاداوری های قمربنی هاشم، وارد هویزه که می شوی از خودت خجالت می کشی چرا که این سرزمین یاداور دلاوری های شهید علم الهدی است. وقتی راوی از مظلومیت و مقاومت شهدای فکه می گوید وقتی که می گوید اینجا عشق معنای حقیقی خود را یافت باخود می اندیشی که آیا من نیز عاشقم؟ آنقدر عاشق که تحت هر شرایطی به فرمان رهبرم لبیک گویم و تا اخرین قطره خونم به عهدم پایبند باشم و می روم تا می رسم کربلا، کربلای چهارغم بزرگی بر سینه ام سنگینی می کند چشمانم را بارانی ساخته یاد 72 شهید کربلا در ذهنم جان می گیرد، یاد مظلومیت و ایستادگی تا پای جان یاد ایثار و شهادت یاد عشق بازی با معبود آری عزیزان کربلا یک دنیا مظلومیت است، کربلا یک دنیا ایثار و از خودگذشتگی است و دیگر رمقی برایم باقی نمانده، دیگر سینه ام تحمل این همه غم را ندارد، می روم و با خودمی اندیشم آیا بار دیگر به کربلای ایران، به بهشت دعوت می شوم یا... در یک کلام شهدا شرمنده ایم....

سلام بر پدر آسمانی ام دلتنگ حضورت هستم حضور گرمت همیشه در بین انسان های زمینی در جستجویت هستم احساس می کنم کنارم هستی اما نمی بینمت هر هفته به دنبال کودک درونم هستم بابایی دلم هوایت را کرده به خانه ات آمده ام تا آغوش پرمهرت را به رویم باز کنی دیگر از انتظار خسته شدم هر بار که به منزل ابدیت می آیم به امید اینکه روزی مهمان سفره ام شوی به خانه بر می گردم ولی افسوس که نمی آیی... نه در رویاهایم و نه در کنارم تورا نمی یابم چگونه دلت می آید تنها دخترت را تنها بگذاری؟ هربار که پسرم از مدرسه به خانه می آید برایم از پدربزرگ های دم در مدرسه که انتظار نوه هایشان هستند به من می گوید مادرم، چرا پدربزرگ مارا تنها گذاشت؟ می دانی چقدر پدرها دخترانشان را دوست دارند حال اگر زنده بود به خانه مان می آمد و با من بازی می کرد. دلم خون می شود بس که رنج تنهایی کشیدم من هم مانند نامت واحد شدم. در کودکی هربار که پدری را می دیدم کنار فرزندش به آن ها غبطه می خوردم اما حالا دلم به حال فرزندم می سوزد چون من تجربه باتو بودن را داشتم اما او فقط قاب عکس تورا لمس می کند و جای خالیت....

پدرم آخرین باری که به تبریز آمده بود روز تولدم بود کم کم از آمدنش ناامید شده بودم اما او به هر ترتیبی که بود خود را رسانده بود پدرم در عملیات سنگینی شرکت داشت این امر باعث آزادسازی پیرانشهر شده بود و من به شجاعت و دلیری پدرم افتخار می کردم از این که فرزند چنین پدری بودم به خود می بالیدم. او کلی برایم کادو خریده بود آن شب ما تا صبح باهم صحبت کردیم او کل اتفاقات را برایم توضیح می داد. خیلی ناراحت بود که چگونه جوانان باغیرت پیش چشمانش شهید می شوند و من از دلتنگی هایم برایش می گفتم اما او مرا به صبر دعوت می کرد و می گفت سربازانش هم از خانواده هایشان دور هستند اگر ده روز تحمل کنم برای همیشه در کنارم خواهد ماند و به امید صبح روشن چشمهایم را بستم خوشحال از وعده ای که پدرم به من داد. صبح وقتی بلند شدیم به بیرون رفتیم و هرچه لازم بود برایم خرید و خواهرانش سر زد و از حال آنها جویا شد سپس مرا به غذاخوری برد اما خودش دست به غذا نزد گفت از غذا خوردنت لذت می برم می خواهم دل سیر نگاهت کنم. وقتی برگشتیم دیدم کفش هایش را واکس می زند وای پدرم عزم سفر کرده بی اختیار اشک از چشمانم جاری شد چقدر زود ...به من گفت لباسهایت همیشه در کنارم هستند و با بوئیدن آنها عطر وجودت را حس می کنم سپس آرزوی موفقیت در کارهایم را کرد تا سرکوچه به دنبالش رفتم اما او هر قدمی را که بر می داشت از من دور تر می شد و ضربان قلبم تندتر می شد زمان معکوس شروع شده بود و من هر لحظه مشتاق تر از روز قبل در انتظار پاره تنم روز شماری می کردم. شب تاسوعا بود که من در خواب پدرم را دیدم که زخمی شده است من تا صبح گریه کردم همه مرا به آرامش دعوت می کردند و به من امید می دادند. صبح وقتی در اتاقم بودم زنگ تلفن به صدا در آمد با عجله به سمتش رفتم مادربزرگم قبل از من گوشی را برداشت دیدم بدون هیچ صحبتی فقط اشک می ریزد به من گفتند که پدرت زخمی شده است ...وای خوابم تعبیر شده بود به همراه خانواده به سمت معراج شهدا به راه افتادیم نمی دانستم پدرم شهید شده بنظرم می رسید که آن جا بیمارستان است سرگردان به هرطرف می رفتم که یک لحظه از بین شهدا پدرم را دیدم که بی جان و بی ادعا به دیدار معشوقش رسیده بود او به دیدار برادر شهیدش رفته بود فردای آن روز تمام سربازانش برای تشییع پدرشان آمده بودند حالا فقط من نبودم که پدرم را از دست داده بودم بلکه آن ها هم در این واقعه داغ دار بودند به خودم افتخار کردم که فرزند چنین فرد غیوری هستم. آری پدرم بعد از ده روز برای همیشه در قلبم جاودانه ماند.روحش شاد.

بسم رب الشهدا و الصدقین سلام به اون بابایی که منو خیلی دوست می داشت تو قلب دشمنا هراس تو قلب من عاطفه می کاشت سلام به اون مرد نجیب خاطرات مادرم و دستی که نوازشش نیست دیگه حالا بر سرم سلام به اون بابایی که دلم براش تنگ میشه گریه نمی کنم ولی که بابا زندست همیشه میگن که اون پیش خداست آخه شهید شده بابام جای گلوله رو تنش یاس سفید شده حالا باباجونم دوست دارم یه شب بیام ببینمت ماه باشی یا ستاره از آسمون بچینمت اونوقت بیارمت خونه سر راهت گل بذارم تا هم کنار من باشی هم تکیه گاه مادرم آخه تورو هرچی دیدم تو قاب عکس بودی بابا بخاطر من هم شده میشه که برگردی حالا اما یه وقت پنجشنبه ها که با مامان میایم مزار عطر گل محمدی و لاله ها هزار هزار حس می کنم شاید تو هم دلتنگ میش برای ما میای به ما سر می زنی و باز میری پیش خدا اما مادر دیشب می گفت باز قصه ی رقیه رو انگار که می دونست دلم بهونه میگیره تورو می گفت باید یاد بگیری که مثل اون صبور باشی برای شادی بابات محکم و پرغرور باشی بابا اگه شهید شده دست خدا بر سرماست خدا مارا دوست داره که خامنه ای رهبر ماست...

بسم رب الشهدا و باذن الشهدا بابای خوبم سلام...صدای مرا می‌شنوی؟ پدرجان منم لیلا.. دختر کوچک تو...دختری که 12 سال پیش از داشتن تو محرم شد. بخدا این صدمین نامه است که برایت می‌نویسم...اما باز مثل همیشه بی جواب می‌ماند. بابا، کوچک‌تر که بودم تحمل دیدن اشک‌های مرا نداشتی...الان چندسالیست که شب و روزم شده گریه...چرا دیگر توجه نمی‌کنی؟ یاد آن روزها به خیر که در کنارم بودی...کاش بازهم بودی بابا... دلتنگم...دلتنگ دلتنگ...طوری جایت خالیست که هرگز پر نمی‌شود...میدانی بابا نبودنت کمرم را خم کرده است...کاش بودی...فقط بودی بابا...کاش زمان بر می‌گشت به عقب...به روزهایی که تو بودی و آن صدای دلنشینت هم بود. دلم برای شنیدن صدایت پر می‌کشد... صدایی که شب‌ها با لالایی‌اش به خواب می‌رفتم...صدایی که 12 سال است فضای خانه انتظار دوباره شنیدنش را دارد... باباجان من همیشه با صدای ضبط شده‌ات آرام می‌گیرم... میدانی بابا، راضیم تمام زندگیم را بدهم اما تورا داشته باشم... بابا بس که عکست را به جای خودت بغل کردم رنگ از روی من و عکس تو رفته...میدانی بابا زمانی که دلم هوای تورا دارد تربت پاکت را در آغوش می‌گیرم و مزارت را بوسه باران می‌کنم. بابا، دلم هوایت را کرده می‌شود برگردی و با ما بمانی؟ بابا جان اگر تو نمی‌توانی برگردی من حاظرم بیایم پیشت... بابا بهشت من تو بودی...میدانی از روزهای بی تو ماندن خسته شده‌ام...برگرد تا نفس من هم برگردد...بابا جان تو به آرزوی دیرینه‌ات رسیدی. به آرزویی که سالها حسرتش را می‌خوردی آرزویی که برای رسیدن به آن تلاش زیادی کردی...ولی در عوض من همه‌ی آرزوهایم را باختم...با رفتنت کاخ آرزوهایم بر باد رفت. آنچه مانند ویرانه‌ای است از جنس اشک و آه و ماتم... میدانی بابا، این روزها این گونه دعا می‌کنم: خدایا می دانم بابا دیگر برنمی گردد پس من را ببر پیشش... پدر باوفایم تو که بی وفا نبودی پس چه شد دخترت را تنها گذاشتی؟ باباجان، رفتی و از ما و از همه‌ی دنیا دل کندی.. بابا محمد خیلی دلتنگت هستم... بابا جان این روزها هیچ چیز جز خدا و قران نمی‌تواند نبودنت را برایم جبران کند... بابا بعد از تو مادر به ما آموخت که خط قرمزمان ولایت باشد آموخت که ماهم مانند شما فدایی ولایت شویم... باباجان دعایمان کن شاید به دعایت ماهم آسمانی شدیم... باباجان دعایمان کن... دعاکن راه همه‌ی ما راه تو باشد همان راه شهیدان راه خدا و قران. دعا کن من لایق فرزند شهید بودن باشم و راه تو را ادامه دهم. همانطور که تو می‌خواستی. بابای خوبم من افتخار می‌کنم که راه سیدالشهدا را رفته‌ای وشهادت تو در این راه مایه‌ی افتخار من است... پس کمک کن همان راهی را بروم که تو رفتی. کمک کن بهترین بابای دنیا...

ولا تحسبن الذین قتلو فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون فرحین بما آتاهم الله من فضله و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم من خلفهم الا خوف علیهم و لا هم یخزون. آل عمران 169-170 اکنون که این دلنوشته را می‌خواهم بنویسم خوب که فکر می‌کنم من این نوشته را نمی‌گویم دلنوشته و اسمش را می‌گذارم دلتنگی های کودکانه‌ام. می دانی چرا؟ آخر پر است از خواهش و حسرت و اشتیاق. هنوز یادم هست آن روزهای پر غم و حسرت کودکی‌ام را در آن روزهای سخت بی پدری. اکنون که این دل نوشته را می‌نویسم ابر چشمانم پر از دانه‌های دلتنگی است و می‌بارد بر ورق پرحسرتم. دلتنگم.... شاید این جمله تکراریست اما هربار که آن را می‌نویسم و تکرار می‌کنم و برای عشق می‌خوانم، برای عشق تازگی دارد، نگاهم سرشار از حسرت و خواهش است. حسرت و خواهش‌هایی که هنوز کودک مانده‌اند. و 7 خردا ماه هرسال در کوچه‌های دلتنگی هرسال و هرسال به دنبال تو می‌گردم و نگاهم را به افق می‌دوزم و امسال بیستمین سال، بیستمین شمع است که برای دوریت روشن کرده‌ام. آه بیست سال چه ساده نوشته می‌شود ولی اگر آن سالها را از لحظه به لحظه‌هایم بپرسی به آه و فغان می‌آیند. برای من این بیست سال یعنی بیست قرن که من منتظر بابایم هستم. بابا.... چه کلمه زیبایی، چقدر دل تنگ این کلمه هستم، بیست سال هست که من در گریه‌هایم به دور از چشم همه، بابا، بابا را فریاد می‌زنم، ولی کسی پاسخ گویم نیست که نیست، واما هر روز می‌گذرد و این فراق جان گداز تر می‌شود، و من خسته‌ام، خسته از همه آدم‌های این دنیا و گاه می‌سرایم، آخر این دلتنگی تا کی؟ این انتظار تا کی؟ می دانی چه زمان بیشتر غمگینم، وقتی که کسی نیست مرا بفهمد و حکایت دلتنگی و بی پدریم را برایم بسراید تا شاید دلم آرام گیرد اما گاهی صحبتهای رهبرم آرامش بخش قلب و روحم می‌شود. و من وقتی غصه هام بیشتر می‌شود که به موهای سفید مادرم نگاه می‌کنم، وقتی می‌بینم مادرم در اوج تنهایی تنها شده ولی دم برنیاورده، غصه‌ام بیشتر می‌شود وقتی می‌بینم مادرم بخاطر من و برادرم هیچگاه به احدی اجازه تجاوز به عشق میان خود و پدرم نداده بیشتر غمگین می‌شوم. اما می دانی با همه‌ی این غصه‌ها وقتی که تنها می‌شوم با پدرم حرف می‌زنم، درد دل می‌کنم. می گوییم و می گوییم تا خسته شوم و احساس می‌کنم او صدایم را می‌شنود و خوشحال می‌شوم. می دانی چه می گوییم؟ می گوییم پدرم، پدر زیبای من گاهی با این که بزرگ شده‌ام مثل کودکان به ابرها، قاصدک‌ها، کبوترها با صدای آهسته حرف می‌زنم تا پیام مرا به تو برسانند که بابا چقدر بی تو تنهاییم ما، می گوییم بابا من بزرگ شده‌ام مادر شده‌ام اما هنوز هم وقتی عکست را می بینم بغض گلویم را می‌فشارد. من بزرگ شده‌ام اما هنوز کودکانه دلم برایت تنگ شده است و دلم برای اینکه دوباره موهایم را شانه کنی لک زده است و من با همه‌ی این دلتنگی هایم حالا خوب‌تر می دانم که دلیل رفتنت چه بود دلیل ایثار و از خودگذشتگی هایت را خوب می دانم و همیشه بر نامت و شهادتت افتخار کرده و می‌کنم و خواهم کرد.

خیلی فکر می کردم از کجا و چطوری شروع کنم آخرش این مقدمه را نوشتم ولی معتقدم همه چیز رو نمیشه روی کاغذ نوشت: وقتی عکستو که با دوستان شهیدت که توی جبهه گرفتی جدا کنند و عکس شمارو از شهدا جدا کنند چه حسی بهتون دست میده؟ وقتی بیست سال عکس جدا شده رو بزاری لب تاقچه و هر روز بیای نگاهش کنی و حسرت شهادت اون ها را بخوری بهتون چه حسی دست میده؟ وقتی با هر بار نگاه کردن به عکس تمام خاطرات جبهه رو برات مثل روز روشن کنه که همرزمات جلوی چشمات مثل گل پرپرشدن بهتون چه حسی دست میده؟ این حقیقت زندگی پدر منه که سالهای عمرشو با این عکس تکه شده سپری کرد و همیشه زیر لب گریه می کرد و من این اندوه و ماتم را در نماز و قران خوندن های سحرگاه او می دیدم و آخرش به آرزویش رسید. هرگز یادم نمی رود چندروز مانده به عید نوروز 1380 در حالی که مردم در تکاپوی رفتن به استقبال عید نوروز بودند از بلندگوی روستا صدا زدند بسم رب الشهدا و الصدیقین)اهالی روستا: حسن برهانی به آرزوی دیرینه اش رسید و به خیل شهدا پیوست و سپس با شکوه و عظمت بالایی در شهرستان تشییع و در مزار شهدا روستای فروتقه به خاک سپرده شد و من در عکس تکه شده پدرم که پس از شهادت به هم چسباندم لبخند خوشحالی پدرم را دیدم. حالا پس از گذشت سال ها همچنان جای خالی پدرم را احساس می کنم و چه سخت است دوری پدر، پدری که می توانست در هرمرحله از زندگی ام همچون کوهی استوار پناهگاه و تکیه گاه من و برادرانم باشد ولی نیست ولی افسوس... ولی افسوس که او راهش را انتخاب کرده بود و از اینکه به آرزوی دیرینه اش رسیده احساس خوشحالی می کنم و برخودم می بالم. حالا پدر شهید مهربانم به خوابم بیا که تنها چراغ روشن راهم پس از خداوند تو هستی و خواهی بود و به این اعتقاد رسیده ام که شهدا زنده اند و در بین ما روزی می خورند و هزاران البته بودنت را همچنان در کنارم هر روز و شب و همیشه احساس می کنم و آرزویی جز شهادت ندارم. و حالا مادرم، مادر مهربانم نمی دانم برای تو دردل نوشته ام... چه بنویسم، از دستهای پینه بسته ات بنویسم یا از گیسوان سفیدت که چگونه باصبرت با استواریت علی رغم تمام مشکلات درس زندگی را به ما آموختی تا ما بتوانیم روی پاهای خود بایستیم، زبانم از گفتن کلمات قاصر است و تنها چیزی که می توانم بگویم اینکه دوستت دارم مادر و همین جا به پدرم می گویم پدرم از اینکه مادرم و من و برادرانم و دختر کوچکت را در زمانی که بیشترین احتیاج را به بودنت داشتیم ترک نمودی ناراضی و گلایه مند نیستیم و برخود می بالیم که پدرمان به ندای رهبرمان لبیک گفته و راه دفاع از امنیت و ناموس شهر و کشورش پای در راه شهادت نهاده و آرزوی من و تک تک اعضای خانواده ام جز ادامه دادن راه پدر شهیدمان نیست. بابا با تمام وجود دوستت دارم و مرا ببخش بخاطر همه....

دوروز مانده به آخرین باری که برای خدمت به تایباد می خواست برود از همه اقوام و خویشان شخصا خداحافظی و حلالیت طلبید گویا اینکه خودش می دانست که این سفر آخرش هست جناب حسن زاده از همرزمان شهید که شب قبل از شهادت با هم در کمین بودند می گفت: شهید طاهری از سخنان و رفتارش معلوم بود که لحظات آخر زندگیش را سپری می کند نقل و قول می کرد از پدرم و می گفت شهید طاهری به من می گفت همشهری افسوس که من فردا دیگر نیستم والا پس فردا باهم به کوه های بلندتر می رویم و ریواس جمع می کردیم. جناب غفاری از دفتر هنگ مرزی تایباد در مراسمی که به یادبود پدرم در هنگ مرزی تایباد برگزار شده بود گفت شهید طاهری از ما درخواست کرد که هرجا که از همه سخت تر و نا امن تر است مرا آن جا بفرستید تا در آنجا خدمت کنم و اینها همه از شجاعت و نترس بودن پدر شما حکایت دارد. به نقل از ستوانیکم علی شمس ابادی در حد یک فرمانده دلیر بود که هرچه از شجاعت ایشان بگویم کم گفتم ایشان اظهار می داشت شهید طاهری هرکاری را که به او محول می کردیم از عهده انجام آن برمی آمد روزی برای بازدید به پاسگاه منطقه اعزام شدیم قرار بود خاکریز جلو یکی از پاسگاه ها زده شود که متوجه شدم لودر بخاطر نداشتن گازوئیل کار نکرده به شهید طاهری برخورد کردم از ایشان خواستم که برای لودر گازوئیل فراهم کند ایشان قبول کردند بعد از بازدید از پاسگاه های دیگراز برگشت متوجه شدم لودر کار می کند و در حال درست کردن خاکریز است برایم جالب بود که دیدم خود شهید طاهری روی لودر نشسته وکار می کند نمی دانستم به شهید طاهری بخندم که روی لودر بود یا کارش را تحسین کنم. جناب شمس آبادی خاطره دیگری از شهید نقل کرد و گفت یکی از مسئولان برای بازدید از منطقه آمده بود به همراه چندتا از فرماندهان ایشان را همراهی کردیم ابتدا به پاسگاه های شوشتری شمالی که ناامن تر بود رفتیم به پاسگاه شهید طاهری که رسیدیم دیگ مسی کوچکی را در پاسگاه دیدیم که از ایشان جویای این دیگ شدیم ایشان گفت بعضی از شب ها برای خودم و سربازهایم اشکنه درست می کنیم.شهید طاهری گفت اگر شما امشب مهمان باشید برای شما هم اشکنه درست می کنیم به اتفاق همه قبول کردند که پس از پایان بازدیدها برگردیم پاسگاه شهید طاهری اما هرچه به مقامات بالاتر اصرار کردیم که پاسگاه های شوشتری جنوبی امن تر است و امکانات بهتری دارد مورد قبول قرار نگرفت و در آن شب پس از بازدید از پاسگاه ها دوباره به پاسگاه شهید طاهری برگشتیم و همه دور هم اشکنه خوردیم و در عین سادگی از ریواس هایی که شهید کاشمر آورده بود پذیرایی شدیم. زمانی که سرتیپ دوم پاسدار محمدکاظم تقوی فرمانده مرزبانی خراسان رضوی به دیدار خانواده ما آمده بودند گفتند که پدر شما در حین شهادت مظلومانه به شهادت رسیدند چون شهادت پدرم در هنگام اذان ظهر اتفاق افتاد و پیکر پاکشان بعد از یک شبانه روز که روی زمین افتاده بود و در جایی افتاده بود که صعب العبور بود لذا بعد از یک روز که در بیابان افتاده بود پیکر پاکش به تایباد منتقل شد. باشد که ما زندگی و خاطرات شهدا را بخوانیم قدردان خونشان باشیم و از یادگارها و فرزندان شهدا فراموش نکنیم.

سلام بابا من دلم خیلی واستون تنگ شده. می دونید من از هفت ماهگی شمارو ندیدم. بابا من خیلی دوست داشتم چهره واقعی تون رو ببینم، دیدم ولی توی عکس. می دونید من فقط خاطره هایی که مامان درباره شما گفتند رو در ذهن خودم یک جور ترجمه کردم. من نمی دونم این همه مرد چرا شما باید شهید می شدید. یکی از آرزوهام اینه که وقتی امام زمان ظهور کردند شما زنده بشید و با مامان و خواهرام و داداش همه باهم بریم بهشت و اونجا زندگی کنیم. من یک جورایی از شهید شدنتون خوشحالم و یک جورایی هم ناراحت، خوشحالم چون شما یکی از بزرگان و دلیران این کشور هستید و خانواده مون رو معروف کردید و ناراحتم چون بابا ندارم و مامان هم خیلی اذیت می شد و وقتی هم می بینم بچه های مدرسه توی برف و بارون و توی تابستون دست باباشون رو می گیرند و بدو بدو می کنند دوست داریم اون لحظه واسه منم اتفاق بیفته ولی عوضش داداش عماد هست. اون هم مثل کوه پشتمون وایستاده. اون یکم جای شما را برام پر کرده. بابا ناراحت ما نباشید فقط توی بهشت واسمون جا بگیرین تازه یکی به خانواده مون اضافه شده اگه گفتین کیه؟ اون شوهر دختر بزرگتونه فاطمه. بابا ناراحت اونم نباشید پارسال رفتند خونه خودشون.

سلام بابا، سلام بابا چرا جواب نمیدی؟ چرا باید فقط جواب سوالامو توی خواب بگیرم؟ چرا باید همیشه واسه شادی روحت صلوات بگم نه واسه سلامتی بابام؟ بابایی نمی دونم چرا هروقت به یه دختر می بینم که یه بابایی با موهای بور و طلایی داره بی اراده اشکام در میاد آخه دست خودم نیست. بابایی ازت دلگیرم که چرا نباید داشتنتو حس کنم؟ چرا ندارمت؟ یا چرا وقتی یه بچه از من می پرسه بابات کجاست جوابی ندارم که بدم؟ بیشتر از گله به تو افتخار می کنم که یکی از غیور مردان و دلیران مردان این کشور بودید و یادتون هنوز هست. بابایی از دوسالگیم که از دست دادمت یه لحظه بدون تو زندگی نکردم. بابایی مامان واسه ما خیلی زحمت می کشه و توی این 9 سال هم مامانم بود و هم سعی می کرد و میکنه که ما جای خالی شما رو حس نکنیم ولی نمیشه یه بغض همیشگی. بابایی آرزو دارم بگن یه چیز بکش که واقعی بشه هیچ چیز و یا هیچ کس نیست جز بهترین و زیباترین بابایی دنیا که خود شما عبدالله الهی هستید نمی تونه باشه. نامه ای از طرف زینب الهی به بهترین و زیباترین پدری که مهربان بود.

زمان هایی می رسید که آدمی دوست دارد به گذشته برگردد، زمان هایی که نه الان و نه در آینده قابل تکرار است، لحظه های باهم بودن ودوباره کنارهم زندگی کردن. پدر،مادر، پدربزرگ،مادربزرگ،دایی،عمو،عمه،خاله، همگی برای ما نعمت هستندولی نقش پدر و مادر پررنگ تر از بقیه است. پدر باصبر و فداکاری و مادر با محبت ومهرورزی فرزند خود را از همان لحظات اول تولد همراهی می کنند و در سراسر زندگی هیچگاه از کمک رساندن به او غافل نمی شوند. پدر و مادر مرواریدهای کمیاب زندگی اند و شاید دیگر کسی نتواند جای خالی شان را تسکین دهد و همیشه جای خالی شان در زندگی حس شود. از اولین خاطرات زندگی یعنی زمان کودکی لحظه ای را به یاد دارم که ذره ای نان می توانست به قیمت جانم تمام شود اما تدبیر پدر مانع آن شد یا خاطراتی مثل یادگرفتن دوچرخه سواری و پیاه روی های عصرانه خانوادگی یا خاطراتی مثل یادگاری اولین نماز و حمد و سوره و قران خواندن های خانوادگی و خاطرات زمانی که در مناطق غریب سراوان و جالق سپری کردیم خاطرات همراه شدن با پدر و تانکر آبرسانی به پاسگاه های میانی و مرزی در سیستان و بلوچستان خاطرات هدیه هایی که پدر بعد از انجام ماموریت هایش برایمان می آورد یا خاطراتی مثل چایی درست کردن های عصرانه و نشستن در حیاط خانه یا سفر های شهر به شهر تاریخی و زیارتی. چقدر زود گذشت. حالا وقتی بزرگان ما خاطره تعریف می کنند می دانم از نظر ان ها همان دیروز بوده ولی از نگاه بچه ها بسیار دور دیده می شود. پدر با تمام مشغله ها و خستگی زمانی که وقتش اجازه می داد علی رغم تمام خستگی با روحیه ای شاد سعی در شاد نمودن محیط خانه اش داشت. پدری که از خوشی های خود می گذشت تا به خانواده اش آسایش و رفاه بیشتری دهد. پدر که سعی داشت تا فرزندانش درس بخوانند و موفق شوند. شاید مثل پدربودن و خلق و خوی اورا گرفتن آرزوی هر پسری باشد. برای خود متاسفم پدرجان که تاکنون برایت وظیفه ام را به انجام نرسانده و آن پسری که باید می بودم نبودم. ای کاش می شد دوباره به روزگار 12-13سالگی برگردم. ای کاش قدر زندگی باهم بودن را بیشتر می دانستم. آخر یک پسر 13ساله که در ایام کودکی غرق در بازی و مدرسه خویش بود و فکر می کرد زندگی همیشه جاری است و پدر و مادر همیشه هستند و تصوری از مرگ نداشت چگونه می توانست باور کند که این ماموریت پدر مثل بقیه نیست و سفری بی برگشت است. زمان هایی در هول و هراس بودیم. زمانی که در سراوان و جالق بودیم اما اصلا به فکرم نمی رسید که سبزوار جایی باشد که پدر از پیشمان برود. آرزویم این است که بتوانم برخود غلبه کنم و آنقدر چیره شوم تا در آن عالمی که بی پایان است شانس زندگی با پدربودن را از دست ندهم و به این آرزو باید امیدوار بمانم.

سلام پدر عزیزم من از بچگی تورا خیلی دوست داشتم و حالا هم تورا خیلی دوست دارم. من از هفت سالگی و برادرم از نه ماهگی دیگر تو را ندیدیم. ما خیلی دوست داشتیم که تو همیشه کنار ما باشی و هیچ وقت ما را تنها نمی گذاشتی ولی اشکال نداره، چون ما هرچه قدر غصه بخوریم که تو برنمی گردی. من به این افتخار می کنم که پدرم شهید شده. وقتی مستندهای ما را در تلویزیون پخش می کند و عکس تو را در خیابان ها می چسبانند دلم می گیره. من از این خیلی خوشحالم که در آن دنیا در بهشتی. امیدوارم همیشه با امام حسین علیه السلام هم نشین باشی. و من بتوانم در آینده جای خالی تورا برای مادرم پرکنم و هیچ وقت شرمنده شما نباشم. دوست دارم در آن دنیا من رو پیش خودت ببری و تا ابد کنا رخودت باشم و از دلتنگی های امروزم برایت بگویم. راستی آخرین روزی که رفتی را هیچ وقت یادم نمی رود که مرا بغل کردی و به من گفتی که مواظب برادر کوچکتر و مادرم باشم. آن شبی که تو رفتی شب آرزوها بود و تو به آرزوی خودت رسیدی و من قولم را یادم نمی رود و مواظب مادر و برادرم هستم.

پدرجان سلام... سلام مرا پذیرا باش، سلامی که از اعماق قلب سوزانم سرچشمه می گیرد و به ضمیر پاک معصومیتم می نشیند. پدر...امروز سخت هوای تورا کرده، کوله بار بی کسیم را بستم و به دست قاصدک سپردم تا شاید به تو برساند... بابا نمی دانم از کجا شروع کنم...! آنقدر دلتنگم پدر، آنقدر دلم هوایت را کرده.. ای کاش بودی.. ولی دیگر نیستی بابا ... از آرزوهایم برایت بگویم، آرزوهایی که با رفتن تو پرکشیدن و رفتن...آرزوهایی که شاید برای دیگران خیلی عادی باشد ولی برای من ارزویی محال است..محال... آرزوی دیدن پدر آرزوی صحبت کردن با پدر و حتی در آغوش گرفتن پدر... همیشه آرزو داشتم لااقل برای یکبار کلمه بابا را به زبان می آوردم و جوابم می دادی... پدر نمی دانی وقتی دوستانم از پدرشان می گویند چقدر زجر می کشم... چقدر حسرت می خورم و می گویم کاش پدر من هم بود... بابا وقتی دوستانم می گویند فرزندان شهید سهمیه دارند نمی دانی چه می کشم آنان نمی دانند که ما چه کشیده ایم...واقعا یک لحظه حس کرده اند که اگر پدرشان نبود چه می شد؟! آنان نمی دانند وقتی می خواستیم یاد بگیریم کلمه بابا چگونه نوشته می شود چه شب هایی را در تب بی پدری سوختیم و چه هجرانی را تحمل کردیم... برای ما بابا یک کلمه مبهم بود کلمه ای که با او فقط در رویایمان خانه ای ساختیم و گاهی به او سر می زنیم و درددل می کنیم... پدر رویایی... که شاید فقط شبها به خوابمان بیاید... ولی هیچگاه نمی توانیم اورا لمس کنیم، زیرا او دیگر نیست و او را نداریم و تنها چیزی که از او برای ما مانده همان خاطره هایش است. خاطره هایی که دیگر هیچوقت تکرار نمی شوند... پدر .... تمام سهمیه های دنیا برای شمایی که همیشه بدهکارتون بوده ام... من فقط یک سهمیه می خواهم و حقم هست دیدن یکبار دیگر روی پدر...لمس پدر...آغوشش! بابا! مادر همیشه می گفت تو یک روز می آیی و تو نیامدی پدر.. من همیشه چشم به راهت بودم و هستم..اکنون 18 بهار گذشته است و هنوز چشم به راهتم پدر...می دانم که می آیی..تو زنده ای و همیشه گرمای وجودت را در کنارم حس می کنم...چون شهدا همیشه زنده اند... پدر نمی دانی مادر این همه مدت چه کشید... چه شب هایی که تاصبح بخاطر فراقت گریه می کرد تا من نبینم و زجر نکشم... چه شب هایی که با قاب عکست به خواب می رفت تا شاید بتواند جای خالیت را کمی پر کند... اما اکنون پس از 18سال دوری و هجران در چهره ی مادرم خطوط فرسودگی و غم دوری موج می زند... ولی همانند کوهی استوار پشت من ایستاده است و نمی گذارد درد دوری و هجرانت را بفهمم و قطره ای اشک به چشمانم بنشیند ولی پدر برای او هم سخت است فراق تو... خدایا از تو سپاسگذارم که مادری چون کوهی استوار به من دادی... پدر...تنها افتخارم این است که فرزند شقایقی چون تو هستم... اما پدر شهیدم بقای این نظام الهی..ثمره ی خون تو و یاران توست و این چیزی است که به من آرامش می دهد.. پدر تو افتخار منی و دوستت دارم...

داداش علی می‌خواهی خواندن را یادت بدهم؟ بیا و بگو ب با آی چسبان، ب با ای چسبان می‌شود بابا. داداش علی بگو داعش، د مثل دنیا، آ مثل آتش، ع مثل علی، ش مثل شد یتیم، مثل...شهید. شرمنده‌ام علی آقای کوچک، مرد خانه، هنوز در مدرسه یتیم را یادمان نداده اندکه برایت بگویم اما اگر گفتند بابا آب داد، تو بخوان بابای ما جان داد، بگو باباخون داد. وقتی گفتند آن مرد داس دارد تو بگو آن مرد غیرت داشت، وقتی رسیدی به آن چه گفتند بخوان آن مرد با اسب آمد، تو بگو.... نه...تو هیچی نگو آن مرد دیگر نیامد حتی در باران مثل باران دیشب. علی جان فکر کنم دیگر بابا منصور برایت ماشین کنترلی و بادکنک رنگی نیاورد. فکر کنم دیگر پایین سرسره با دستان باز منتظرت نماند که زمین نخوری خب بگذریم امسال که بخواهیم به مدرسه برویم معلم‌ها می‌پرسند پدرتان کجاست؟ بگوییم داشتیم قایم باشک بازی می‌کردیم که بابا منصورمان قایم شد و ما دیگر نتوانستیم پیدایش کنیم. بگوییم که یک سنگ را نشان می‌دهند می گویند بابایتان آن جاست شما بیایید بگویید که ما دلمان تنگ شده بازی بس است. ما این بازی را دوست نداریم. بیا دیگر.... بابا منصور می دانی چندروز از آمدنت دیر شده؟ تقویمی را که برای روزهای بودن و نبودنت علامت می‌زدم پرشده از علامت‌های تأخیر. تو که سرت می‌رفت و قولت نمی‌رفت بیا دیگر بیا بنشینیم زیر آفتاب، موهای مریمت را شانه بزن و بباف بیا یک بار دیگر فقط یک بعداز ظهر دیگرحیاط را آب بپاشیم، گل هارا هرس کنیم و زیر سایه درخت همیشگی چای بخوریم و تو برایمان حرف بزنی. فقط یک صبح دیگر تا مدرسه‌مان بیا تا خانم معلمان بگوید که چه دختر خوبی بودم و تو یک بار دیگر یک بوسه دیگر نثار پیشانی‌ام کنی و من این بار وقت رفتنت دستم را بالاتر بگیرم و محکم‌تر تکان بدهم، این بار طولانی‌تر دور شدنت و سایه قد و بالایت را تماشا کنم. بابا جان این جا همه بهت زده‌اند این بار که از مادر سراغت را گرفتم سکوت بغض آلودی کرد که بدجور مرا ترسانده، امروز من در میان این همه لباس فرم کارت پر از تشویش و نگرانی دنبالت گشتم، علی هم همه را خوب نگاه کرد و یک دفعه پرسید مریم پس کو بابا و این بار من هم دیدم جوابی جز سکوت ندارم. بابا جان بیا فقط یک بار دیگر شاید من درست پای درست ننشسته‌ام که حالا جوابی برای این سؤال‌ها ندارم. بیا بگو چه باید بکنم. بگو چه شد که یک باره مرا فرزند شهید خطاب کردند. آی دختران شهدا شما با این غم چه کردید؟ شما چطور به برادر کوچکتان گفتید؟ آی دختران شهدا

یاد ایام کودکی بخیر، ایام شادی و بازیهای بچگانه، روزهای سادگی و سرخوشی، روزگار بی غل و غش کودکی آن روزها بهترین روزهای عمرم بود. روزهای تکرارنشدنی ایامی که د رکنار پدرمادر در کانون گرم خانواده می گذشت. پدر بسیار مهربان و فرزند دوست بود بسیار خانواده اش را دوست می داشت وقتی از محل کار به خانه برمی گشت با وجود تمام خستگی ها، همبازی من که آن زمان پدرم هم چون تمام پسران الگویم و راهنمایم بود می شد. وهمراه با من به بازی های کودکانه می پرداخت و شادی ام را دو چندان می نمود. یک روز که همچون روزهای دیگر به خانه برگشته بودعلی رغم خستگی بعد از کارش با وجود اصرار زیاد من به همراه خانواده به گردش بیرون از خانه رفتیم به دشتی زیبا قدم نهادیم. اوایل فصل تابستان بود و دشت زیبا و هوا بسیار مطبوع.در حین بازی پرنده ای زیبا که روی زمین نشسته بود را به پدرم نشان دادم که بی حرکت افتاده بود وتوانایی پرواز را نداشت گویا بالش شکسته و آسیب دیده بود، پدر با دلسوزی فراوان بال کبوتر را بست و آب و غذا داد و چندروزی در خانه از او نگهداری کردیم و زمانی که احساس شد میتواند به زندگی ازادانه خود ادامه دهد او به همان محل قبلی برده و آزاد نمودیم، کبوتر به زیبایی هرچه تمام تر بال گشود و به آسمان ها رفت و ما شادمان او را نظاره کردیم، آری او به سفری الهی به پیشگاه خداوند متعال شتافت تا با اولیا خدا محشور گردد.

می‌نویسم برای آنان که حضورشان در همه جا هست ولی دریغ از یادشان می‌نویسم برای مظلوم مقتدر، آنان که به وقت مشکلات حضورشان در حکم فرشته نجات هست و در روزهای خوشی یاد می‌شود از آنها با اصطلاح مزاحمان همیشگی، آنان که پیکرشان برای امنیت می‌شود سپر تیر و تیزی اشرار و اراذل، به وقت امنیت دلشان می‌شود سیبل تیر نوع افکار و طرز رفتار می‌نویسم برای جان برکفان عرصه نظم و امنیت، آنان که ستاره‌های شب را بر دوش می‌کشند تا دلیل روشنی برای تاریکی شب شهر باشند، همان شهری که با روشنایی آفتاب و بعد از خوابی همراه با آرامش و امنیت در سایه همان مردان امنیت ساز عده‌ای هجمه زخم زبانها برایشان مستفیض کنند تا مُسَکِنی باشد برای آلامشان می‌نویسم برای تقویم بی تعطیل همان کسانی که در همه مناسبت‌ها و تعطیلات در همه فصول و شرایط آب و هوایی، در همه مکانها و زمانها از نقطه صفر مرزی گرفته تا شهرها و روستاها، از ارتفاعات کوهای سر به فلک کشیده تا کف جاده، خیابان و سر چهارراه‌ها توقف و مکث برایشان معنی ندارد، همان عده که در ایام تعطیل و فراغت مردم اینان حجم کارشان چند ده برابر می‌شود تا فراغتی به مشکلی تبدیل نشود همان‌ها که شرمنده بچه دبستانی خود می‌شوند وقتی که بعد تعطیلات عید نوروز معلم موضوع انشا را؛ تعطیلات عید نوروز را چگونه سپری کردید اعلام می‌کند می‌نویسم برای مادران، همسران و فرزندان چشم به راه، همان‌هایی که حتی صدای زنگ تلفن لرزه بر دلشان می‌اندازد که شاید پشت خط منادی خبری ناگوار باشد، همان خانواده‌های خانه بر دوش سه سال منطقه شرق کشور، چند سال غرب و چند سال هم مناطق گرم و سرد و صعب المعیشه، کودکانی که نباید خود را زیاد با دوستان مدرسه وفق دهند چون شاید سال دیگر شهر دیگر، کودکانی که وقتی صبح از خواب بیدار می‌شوند پدر به مأموریت رفته است و شب تا دیر وقت باید سنگینی خواب را بر چشمانشان تحمل کنند تا شاید پدر را امشب ببینند و بخوابند می‌نویسم برای سیزده هزار شهید و چند ده هزار جانباز قطع عضو و نخاعی آن هم نه در دوره جنگ بلکه در زمان امنیت و آرامش زمانی که مهیب‌ترین صدا برای گوش ما صدای آهنگ هندزفری باشد دریغ از آنکه چند صد کیلومتر انطرف تر لب مرز صدای خمپاره، نارنجک و باران تیر، سرب داغ و ترکش می‌شود بهترین آهنگشان می‌نویسم برای شهدای گمنام آنان که خبر شهادتشان عادی و در سکوتی تلخ در اندک رسانه‌های مرتبط پخش می‌شود، نه یادبود و یادواره و مستندی برایشان برگزار می‌شود و نه نامی از آنها در محافل و مجالس برده می‌شود

شهدا در قهقهه مستانه‌شان و در شادی وصلشان عندربهم یرزقونند... ... در سرزمین یلان شیرمردانی بودند که با عروج خود، سندی بر زیستن ما شدند. این بار مردی از دیار خودمان بود که با خون سرخ خود برگی از تاریخ این مرز و بوم را با نام خود به ثبت رساند. آری آیت اله خانعلیپور کسی بود که یک بار دیگر با خون خود به ما درس ایثار و فداکاری سیدالشهدا (ع) را یادآوری کرد. جدایی، واژه تلخ، غم انگیز و دل آزاری است که از نامش تنم به لرزه می‌آید وجهان برایم تیره و تار می‌گردد. غمی ناگفتنی چنن لشکری غران که بی رحمانه سوی دشمنش آرد هجوم بی امان سوی دلم غرش کنان چون لشکر تاتار می‌آید. بله می‌لرزد از نامش تنم سر تابه پا، اماچه سازم...؟؟ رسم دیرین است به یک روز آشنایی و روز دیگر غم جدایی... آیت عزیز! از همان لحظه که خبر دردناک عروجت به گوشمان رسید غمی به بزرگی تمامی دنیا در جای جای وجودمان ریشه دواند. هنوز باورمان نمی‌شود که دیگر درمیان ما نیستی؛ اما خاطرات زیبای با تو بودن برای همیشه تا روز وصال در دفترهای دلمان به یادگار می‌ماند ما که تا دیروز به انتظار نشسته بودیم که بیایی و با هم در مراسم سوگواری آقا اباعبدالله (ع) به عزاداری بپردازیم حال امسال و سالهای آینده با جای خالی تو و به یاد تو مراسم عزاداری جوان رشید امام حسین (ع) را بر پا داشته که با حضرت علی اکبر (ع) همنشین شوی. شاید به آرزویی که هر محرم داشتی یعنی شهادت در راه دین و مردم رسیدی و ما دوستان تو با افتخار میگوییم: آیت اله جان شهادتت مبارک. چه توان کرد که حکمت الهی بر این تعلق گرفته بود که چون گلی در این آغازین روزهای پاییزی خزان شده و از گلستان ما چیده شدی. در برابر خداوند متعال سر تسلیم فرود می‌آوریم و با چشمان گریان به درگاهش دعا می‌کنیم که روحت در جوار شهدای کربلا به آرامش ابدی برسد و برای خانواده‌ات صبری جمیل و اجری جزیل خواهانیم. آیت جان! آسوده بخواب ما در انتظار لحظه دیدار می‌مانیم... آن فرو ریخته گلهای پریشان در باد کز می جام شهادت همه مدهوشانند یادشان زمزمه نیمه شب مستان باد تا نگویند که از یاد فراموشانند دلنوشته دوستان شهید "هیئت جوانان بنی هاشم شهر رونیز"

با هر درجه‌ای که باشد برایش فرق ندارد خدمتش را انجام می‌دهد اما با جون دل با هر درجه‌ای باشد جانفشانی می‌کند فرقی بین ناموس خودش و دیگران نیست با هر درجه‌ای باشد شهید می‌شود حقوقی چندانی ندارد زندگی معمولی فرزندشان مثل بقیه درس می‌خوانند به مدرسه دانشگاه می‌روند، اما نمی‌دانم چرا این مرزبان انقدر بی دفاع مظلوم است حتی بعضی وقتا حق دفاع از خود را هم ندارد وقتی از مردم سؤال می‌کنم هرکسی یک جوابی می‌دهد می‌گویند: خب پولش را می‌گیرد، خب وظیفه‌اش است، آره آره درست همه این‌ها را میدانم اما می‌توانست وظیفه‌اش را اجرا نکند مثل خیلی‌ها می‌توانست شهید نشود تا فرزندش طعم بی بابایی را نچشد او یک مرزبان است اما بی دفاع تقدیم به تمام مرزبانان کشورم

پدرم ... دلم کمی، فقط کمی تو را می خواهد سلام بر پدری که سال هاست او را ندیده ام ، سلام بر پدری که سال هاست در رویاهایم با او نجوا می کنم. سلام بر آنهایی که رفتند تا بمانند و نماندند تا بمیرند. سلام بر پدری که سال هاست مدام صدایش می زنم اما در حسرت شنیدن صدایش مانده ام. سلام بر پدری که سال هاست عکس و سنگ مزارش مرهم دل مجروح من است. سلام پدر... خبر داری از دلتنگی های من ؟ من بزرگ شدم و برادرم بزرگتر، نوه هایت سلام می رسانند، عروس و داماد داری پدر! چقدر طول کشید این سفر! هر پنج شنبه و هفت روز هفته خاطرات ندیدنت را مرور می کنم و مدام ذکر لبم شدی بابا ... پدر جان خیلی دلم برایت تنگ است، دوست داشتم در کنارم باشی تا سر بر زانوانت بگذارم و درد دل هایم را برایت بگویم، دلم می خواست کنارت بنشینم تا برایم حرف بزنی و مرا راهنمایی کنی ... ای کاش بودی تا من در کنار تو به خودم ببالم. پدر جان اکنون هم به تو افتخار می کنم چون می دانم شهید زیباترین تفسیر عشق و شجاعت است. شهید کسی است که به خاطر عشق به سرزمین و دفاع از آن، از جان و مالش گذشته است. فقط با سوز دل و اشک چشمم می خواهم بگویم که سخت ترین روز زندگی من و برادر کوچکم روزی بود که باید با دستان کوچکمان کلمه "بابا" را بخش می کردیم و صدا می کشیدیم؛ به راستی بابا چند بخش داشت؟ هر چند که اولین کلمه ای که یاد گرفته بودیم و مدام با عشق تکرار می کردیم بابا بود. پدر جان... تنهایم و دل تنگ، اما دل تنگی من زمانی به اوج خود می رسد که می بینم ارزش هایی که به خاطر حفظ آنها از تمام هستی خود گذشتی، زیر پا گذاشته می شود و وصیت نامه هایتان به دست فراموشی سپرده می شود. کاش برای لحظه ای هم که شده می آمدی و به یادمان می آوردی که سرخی خونی که به سیاهی چادرمان امانت دادی را پاس بداریم. پدرم ... دلم کمی، فقط کمی تو را می خواهد و تنها خواسته دلم این است که ای کاش فقط یک خاطره کوچک از تو به یاد داشتم، کاش زمانی را که مرا نوازش می کردی و می بوسیدی به خاطر داشتم. پدرم ... نمی دانی وقتی روز پدر می شود چه حسی دارم، بغض عمیقی در گلو و اشک از چشمانم سرازیر می شود، مدام تو را صدا می زنم و این در حالی است که بسیاری از کنارم می گذرند و با کنایه حرفهایی می زنند که آرزو می کردم ای کاش کر بودم و هیچ گاه آن حرف ها را نمی شنیدم. اما آن جمله ای که در وصیت نامه ات نوشته بودی " صبر زینبی پیشه کنید و بدانید آنان که رفتند کار حسینی کردند و آنان که ماندند باید کار زینبی بکنند" را به یاد می آورم و صبوری پیشه می کنم، هر چند من کوچکتر از آن هستم که خود را با بزرگ بانوی جهان مقایسه کنم، اما سعی می کنم مانند زینب کبری (س) تا پای جان از اسلام و رهبرعزیزم دفاع کنم. و حالا سرم را بر روی شانه های سلطان غم می گذارم و این گونه می خوانم : مادر دلم تنگ شده، دل تنگ بابا مادر واست می خونم آهنگ بابا مادر برام حرف بزن از جنگ و باروت از استخوان پدر در جان تابوت بابا پیش حسینه، غم نخور مادر بابا برنمی گرده، گریه نکن مادر پدرم ... دعا کن زینبی بمانیم و در صحرای محشر شرمنده تان نشویم. دلنوشته دختر شهید " احمد صفری" از شهدای یگان ویژه استان فارس

گاهی وقت‌ها حس می‌کنم شرمندگی نگاه بابا نوع دیگری است. از نوع پدرانه و همسرانه نیست. جنس خاصی دارد و عیارش آسمانی است. بابا، از نفس کشیدنش شرمنده است... می‌گویند دخترها بابایی‌اند، من هم از این قاعده مستثنی نیستم. حتی وقت‌هایی که بابا خواب است، ریتم نفس‌هایش را بررسی می‌کنم و چند لحظه‌ای منتظر می‌مانم تا مطمئن شوم که هنوز هم نفس می‌کشد. اصلا لبخند بابا، هدیه‌ای است که هر روز از خدا می‌گیرم. بابا، با نگاهش لبخند می‌زند؛ حتی حرف هم می‌زند. از همان حرف‌های دختر و پدری. من حرف می‌زنم و او می‌شنود. بعد سکوت می‌کنم. به چشم‌هایش خیره می‌شوم. از نگاهش، حرف‌هایش را می‌فهمم. سال‌هاست که اینطور با هم صحبت می‌کنیم. سال‌هاست که بابا، با نگاهش نوازشم می‌کند، تنبیهم می‌کند، نصیحتم می‌کند. حتی گاهی اوقات، نگاه بابا شرمنده می‌شود. انگار که می‌گوید: «جسم ناتوانم، ناتوان است از پدری کردن برای فرزندانم و از تکیه‌گاه بودن برای همسرم‌». این جور وقت‌ها مادر ناراحت می‌شود. با دلخوری می‌گوید: «تو تکیه‌گاه من نیستی، بلکه تکیه‌گاه من و همه زن‌هایی هستی که امروز، آرامش را برایشان به ارمغان آورده‌ای. آرامشی در عوض وصله‌دار شدن تنت. تو روی خوش روزگار به زندگی من هستی» و با این حرف‌ها، بابا بیشتر شرمنده می‌شود. شاید چشم‌های بابا، شرمندگی را با خود به دوش بکشد اما هیچ‌گاه پشیمانی را در نگاه بابا احساس نکرده‌ام. نگاهش، صلابت خاصی دارد. انگار که می‌گوید: «هرگز تصور نکنید از لبیک گفتن به فرمان امام پشیمانم. جنگ، یک جنگ تمام عیار بود بین ما و همه کفار. من فرمان امام را از جان و دل پذیرفتم و به سوی جبهه‌های نبرد شتافتم. من یک مسلمان بوده و هستم؛ نمی‌توانم نسبت به مسائل اسلام بی تفاوت باشم. کشورمان یک کشوراسلامی است و دفاع از آن، از واجبات الهی. اگر که فکر می‌کنید هدفم مادی بود، آیا مادی‌تر از جان، چیز با ارزش‌تری هم وجود دارد؟ من از آن هم گذشتم۱». گاهی وقت‌ها حس می‌کنم شرمندگی نگاه بابا نوع دیگری است. از نوع پدرانه و همسرانه نیست. جنس خاصی دارد و عیارش آسمانی است. بابا، از نفس کشیدنش شرمنده است. انگار که می‌گوید: «حرامیان، گرد حرم می‌تازند و نفس‌های من همچنان باقی است. غیرت در وجودم زبانه می‌کشد اما هنوز خون در رگ‌هایم باقی است». می‌گوید: «مسیر، همان مسیر همیشگی است. جاده‌ای است که در نهایت به خدا می‌رسد. فقط پیچ و خمش فرق می‌کند. یک روز دفاع از کشور و امروز، دفاع از حرم. و حرم یعنی حرمت خدا. امروز اگر جسمم یاری‌گر فرمان «سید علی» نیست، دلم یاری‌گر اوست و از فرزندانم می‌خواهم او را در مقابل جبهه ناحق تنها نگذارند». بابا، گاهی نگاهش دردآلود است. چشم‌هایش را محکم می‌فشارد. صورتش کبود می‌شود. دست‌های نیمه جانش، اطراف را چنگ می‌زند. بدنش به رعشه می‌افتد. پاهایش روی هم ساییده می‌شود. هربار، اینطور زخم بر می‌دارد. نفس‌هایش مدتی قطع می‌شود ولی دوباره جریان می‌یابد. مادر می‌گوید: «دلیل این حالتش، از جابجایی ترکش‌هاست». تا وقتی که برادرم بود، اجازه نمی‌داد این صحنه‌ها را ببینم. مدتی است به مسافرت رفته. بدون او، عجیب احساس تنهایی دارم. امروز خانه حال غریبی دارد. نفس‌های بابا کاملا قطع شده. دیگر صدایم را نمی‌شنود. با نگاهش آرامم نمی‌کند. زانوهای مادر خم شده. تکیه‌گاهش زمین شده. حال خودم را نمی‌دانم. دلم نمی‌خواهد باور کنم. بین اشک‌های مادر پرسه می‌زنم. صدای تلفن هم اعصابم را به هم ریخته. دینگ... دینگ... دینگ... رمقی در دستانم نیست. بی اراده تلفن را بر می‌دارم. کسی پشت تلفن صحبت می‌کند؛ نمی‌دانم کیست. از شهادت و این چیزها می‌گوید. از خانطومان می‌گوید...حرف‌هایش را نمی فهمم. در فکر نفس‌های قطع شده بابا هستم. چرا کسی به داد مادر نمی‌رسد؟ کنار پیکر بابا ناله تنهایی سر می دهد. چقدر دلم آغوش برادرم را می‌خواهد. راستی!! برادرم کجاست؟ گفته بودم به سفر رفته؟ دل نگرانش هستم. قرار بود امروز برگردد. مادرم در نبودش خیلی بی تابی می‌کند. کنایه های غریبه و آشنا هم بماند. اما ملالی نیست. به قول بابا: «این زخم‌ها خریدار دارد؛ ما با خدا معامله کرده‌ایم». حریم حرم – سیده مریم حسینی

پدرم ... دلم کمی، فقط کمی تو را می خواهد سلام بر پدری که سال هاست او را ندیده ام ، سلام بر پدری که سال هاست در رویاهایم با او نجوا می کنم. سلام بر آنهایی که رفتند تا بمانند و نماندند تا بمیرند. سلام بر پدری که سال هاست مدام صدایش می زنم اما در حسرت شنیدن صدایش مانده ام. سلام بر پدری که سال هاست عکس و سنگ مزارش مرهم دل مجروح من است. سلام پدر... خبر داری از دلتنگی های من ؟ من بزرگ شدم و برادرم بزرگتر، نوه هایت سلام می رسانند، عروس و داماد داری پدر! چقدر طول کشید این سفر! هر پنج شنبه و هفت روز هفته خاطرات ندیدنت را مرور می کنم و مدام ذکر لبم شدی بابا ... پدر جان خیلی دلم برایت تنگ است، دوست داشتم در کنارم باشی تا سر بر زانوانت بگذارم و درد دل هایم را برایت بگویم، دلم می خواست کنارت بنشینم تا برایم حرف بزنی و مرا راهنمایی کنی ... ای کاش بودی تا من در کنار تو به خودم ببالم. پدر جان اکنون هم به تو افتخار می کنم چون می دانم شهید زیباترین تفسیر عشق و شجاعت است. شهید کسی است که به خاطر عشق به سرزمین و دفاع از آن، از جان و مالش گذشته است. فقط با سوز دل و اشک چشمم می خواهم بگویم که سخت ترین روز زندگی من و برادر کوچکم روزی بود که باید با دستان کوچکمان کلمه "بابا" را بخش می کردیم و صدا می کشیدیم؛ به راستی بابا چند بخش داشت؟ هر چند که اولین کلمه ای که یاد گرفته بودیم و مدام با عشق تکرار می کردیم بابا بود. پدر جان... تنهایم و دل تنگ، اما دل تنگی من زمانی به اوج خود می رسد که می بینم ارزش هایی که به خاطر حفظ آنها از تمام هستی خود گذشتی، زیر پا گذاشته می شود و وصیت نامه هایتان به دست فراموشی سپرده می شود. کاش برای لحظه ای هم که شده می آمدی و به یادمان می آوردی که سرخی خونی که به سیاهی چادرمان امانت دادی را پاس بداریم. پدرم ... دلم کمی، فقط کمی تو را می خواهد و تنها خواسته دلم این است که ای کاش فقط یک خاطره کوچک از تو به یاد داشتم، کاش زمانی را که مرا نوازش می کردی و می بوسیدی به خاطر داشتم. پدرم ... نمی دانی وقتی روز پدر می شود چه حسی دارم، بغض عمیقی در گلو و اشک از چشمانم سرازیر می شود، مدام تو را صدا می زنم و این در حالی است که بسیاری از کنارم می گذرند و با کنایه حرفهایی می زنند که آرزو می کردم ای کاش کر بودم و هیچ گاه آن حرف ها را نمی شنیدم. اما آن جمله ای که در وصیت نامه ات نوشته بودی " صبر زینبی پیشه کنید و بدانید آنان که رفتند کار حسینی کردند و آنان که ماندند باید کار زینبی بکنند" را به یاد می آورم و صبوری پیشه می کنم، هر چند من کوچکتر از آن هستم که خود را با بزرگ بانوی جهان مقایسه کنم، اما سعی می کنم مانند زینب کبری (س) تا پای جان از اسلام و رهبرعزیزم دفاع کنم. و حالا سرم را بر روی شانه های سلطان غم می گذارم و این گونه می خوانم : مادر دلم تنگ شده، دل تنگ بابا مادر واست می خونم آهنگ بابا مادر برام حرف بزن از جنگ و باروت از استخوان پدر در جان تابوت بابا پیش حسینه، غم نخور مادر بابا برنمی گرده، گریه نکن مادر پدرم ... دعا کن زینبی بمانیم و در صحرای محشر شرمنده تان نشویم. دلنوشته دختر شهید " احمد صفری" از شهدای یگان ویژه استان فارس

گاه بغض می‌کنی و حرفی نمی‌رسد انگار به پهنای گلویت، چه برسد به اینکه توان بیانش را داشته باشی. دخترانه‌ترین نگاه‌ها را این روزها به سمت قاب عکست روانه کرده‌ام. من آمده‌ام در میان خلوتی از جنس پدری و دختری تا به آغوش عکس زیبایت بیفتم و تمام حسرت نبودنت را به خواب فراموشی بسپارم... کاش معنای تمام این دروغ هایی که به دلم می‌گویم راست بود و تو بودی. اما امروز وقتی که دیدم تو نیستی تا برایم بخوانی «دختر بابا روزت مبارک»، فهمیدم که تمام عاشقانه‌هایم در خیالم دروغ است و تو واقعا نیستی تا دلم خوش باشد به بودنت. درست است، این روزها قد کشیده‌ام و بزرگ شده‌ام اما بابا تو می‌دانی هنوز هم همان دخترک کوچکی هستم که تمام وجودش عاشقانه تمنای حضور بابا را می‌کند. همان که به محض شنیدن هر حرفی اولین قاضی دادگاه سخنش، بابا نامیده می‌شود. همان که یک هفته دست به دامان شهید زنده‌ی شهرم «سید نور خدا موسوی» شده بودم تا شاید معادلات به هم بخورد و تو بمانی برایم، اما خبر نداشتم مقدمات سفرت را چیده‌اند و شاید این بهانه ای شده بود تا طعم انتظار را این‌گونه بهتر در چهره‌ی خانواده‌ای ببینم که خیلی بیشتر از ما دست به دامان شده بودند. بابا جان، بعد رفتنت، تنها شده‌ام. هر چند تنهایی هم میزبان خوبی برای خلوت‌هایم نیست. دلم تنها تو را تمنا می‌کند. ای کاش که بودی تا بیشتر قدردان حضورت باشم... ای کاش روز دختر سال پیش، بیشتر دلبری می‌کردم و دختر بابا بودنم را به رخ عالم می‌کشیدم. بابای خوبم، جایت خالی‌ است اینجا کنارم. برایمان دعا کن. دلنوشته دختر شهید مدافع وطن جابر بیرانوند

شهدای گمنام تسلی بخش بیقراری های مادران شهدای جاویدالاثر

واژه انتظار برای مادرانی که سال‌هاست چشم‌هایشان را به جاده‌های کوهستانی و خاکی دوخته اند تا شاید اثری از فرزندشان بیابند، دیگر آشناست.

مادرانی که سال‌هاست هر روز به شوق خبری از فرزندشان صبح را آغاز کرده و تا پایان شب چشمشان را به جاده می‌دوزند تا عزیز سفر کرده‌شان باز گردد. مادرانی که ناله‌هایشان بوی انتظار، چشمانشان منتظر و قلبشان در تپش دیدار است

و در غم بی‌خبری از عزیزشان بغض در گلو دارند.

اما خوشحالند و سرافراز از اینکه فرزندشان راه حقیقی را یافته و گام در مسیر شهادت و کسب رضای الهی گذارده است

بسم رب الشهدا و صدقین

شهادت برای ما فیض عظیمی است و این حس شهادت خواهی و فداکاری بود که یک ملتی که هیچ نداشت بر طاغوت غلبه کرد

و یک ملتی که زن و مردش برای جان فشانی حاضرند و طلب شهادت می کنند و هیچ قدرتی با آن غلبه نمی تواند بکند،

 خون شهیدان ما، امتداد خون پاک شهیدان کربلاست،

ملتی که شهادت برای او سعادت است،

 پیروز است،

یک همچون ملتی که آرزوی شهادت می کند این ملت دیگر خفت ندارد،

 ملت ما خون داده است تا جمهوری اسلامی وجود پیدا کند،

ملت ما عاشق شهادت بود،

با عشق به شهادت پیش رفت این نهضت،

ما از خدا هستیم همه،

 همه عالم از خداست، جلوه خداست و همه عالم به سوی او برخواهد گشت پس چه بهتر که برگشت اختیاری باشد و انتخابی و انسان انتخاب کند شهادت را در راه خدا و انسان اختیار کند مرگش را برای خدا و شهادت را برای اسلام،

در بستر مردن،

مردن است و چیزی نیست و چه بهتر در راه خدا رفتن، شهادت باشد،

 سرافرازی و تحسین شرافت برای انسان و برای انسان ها،

 خدمت همسر بزرگوارم شهید سروان علی دوست زاده،

سرشارم از تو و مهربانیت،

آغاز می کنم به نام او که وجودم را از مهر تو لبریز کرد،

همون که قشنگ ترین لحظه های زندگیم را با بودن کنار تو رقم زد، تورو فرستاد که همه فکر و ذکرم علی شوی و هم شب و روزش، اهل خانه در خوابند،

چشم هایم نشانی از خواب ندارند،

 این سکوت شبانه فرصت خوبی است هوای نوشتن برای تو،

 قلم بدست بگیرم و با تو حرف بزنم،

 علی جان نمی خواهم دیگر فکر کنم که تو دیگر رفته ای،

 دیگر تورو نمی بینم،

می خواهم به ماه که امشب قرص کامل است چشم بدوزم و تک تک خاطره های قشنگی را که در طول این چندسالی که در کنار هم تجربه کردیم را مرور کنم،

تلخ و شیرین رو باهم به یاد خواهم آورد و من لحظه لحظه زندگی در کنار تو بودن را می بالیدم و هم اکنون هم می بالم، چیزی عوض نشده،

تنها بین من و جسم خاکی که تو فاصله افتاده همین،

 پس تو هم کمکم کن که ذهنم یاری کند مثل همیشه که حتی فکر کردن به تو،

 وجودم را از لذت شیرین سرشار می کرد،

عزیزدلم علی جان دروغ چرا،

دلم برایت تنگ شده است،

می دانم توهم همین حس و حال را داشته ای،

 همسر خوبم اگر عشق به تو نبود،

آرامش منم نبود،

قبل از رفتنت به من گفتی صبور باش،

 بی تابی نکن،

 محکم باش،

قوی باش،

شیرزن باش،

من هم گوش کردم،

 عشق من را به این اطاعت رساند،

اصلا خودمانی تر بگویم علی جان،

زندگی جدیدی را شروع کردیم،

مثل همه زندگی ها،

سختی ها و مشکلاتی دارد،

 اما مهم این است که من فقط تورو دارم،

 این زندگی هم تفاوت هایی دارد چون زندگی مان با بقیه فرق می کند،

 مثل همان روزها پیوند این زندگی آسمانی است،

 راستی برایت نگفتم علی جان،

 امیر و مهدی دیگر مثل قبل نیستن،

آرام تر شده اند،

شب ها برایشان قصه می گویم،

 یکی بود یکی نبود،

 پدری بود به نام علی و با خودم قرار گذاشتم هرشب یک داستان برایشان از تو بگویم مثل داستان های روزهایی که بی تو گذشت و فداکاریت،

 داستان مرد بودنت نه ببخشید شیرمرد بودنت،

قصه هایی بگویم برای امیر تا بزرگ شود،

مرد شود،

ولایتی شود،

 مرزبان شود،

 شهید شود و مثل تو شود.
برای سلامتی و فرج مهدی صلوات.

برای تماشای فیلم اینجا کلیک کنید.